“เอ่อ...เห็นป้าต้อยบ่นๆ อยู่นะครับว่าคุณแสนดีไม่ยอมออกมากินข้าวเลย มีอะไรหรือเปล่าครับคุณติณ”
“ตอบคำถามกูเสร็จ ก็ออกไปได้ละ ไม่ต้องถามมาก” ครั้นได้คำตอบที่ต้องการเขาก็ผลักไสไล่ส่งจอมทันที เพราะเมื่อได้ยินแบบนั้นแล้วเขาก็ยิ่งรู้สึกหัวเสีย ติณภพไม่เคยอยากให้แสนดีตกอยู่ในความทุกข์แบบนี้
ทว่าในเวลานี้ตัวของเขาเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเข้าไปคุยอย่างไรดีเพื่อที่จะไม่ให้ความสัมพันธ์อากับหลานต้องขาดสะบั้น...
จอมเองก็ไม่กล้าปริปากโต้แย้งอะไร จึงได้แต่เดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ ตามความต้องการของผู้เป็นนาย จากนั้นติณภพก็ได้แต่นั่งทบทวนความคิดของตัวเองอยู่ในห้องทำงานส่วนตัวตั้งแต่ฟ้าสว่างจนฟ้ามืดคาตา
“เชี่ยเอ๊ย...” ชายหนุ่มสบถออกมาด้วยถ้อยคำหยาบคายพร้อมกับทอดถอนลมหายใจออกมาด้วยความผิดหวังในตัวเองเป็นอย่างยิ่ง
ถ้าเมื่อคืนไม่ใช่แสนดี เขาก็คงจะไม่ต้องมานั่งเครียดอยู่แบบนี้ แต่ปัญหามันติดอยู่ที่ว่าผู้ห
