ณ แดนฝันนิรันดร์รัก

ตอนที่8

น้ำผึ้งเดินเคียงข้างส่างบุญ มือแตะแขนของเขา หล่อนแปลกใจครั้งแรกที่เขามาหา แต่เวลานี้ก็ชอบและรอคอยเพื่อจะได้เดินไปด้วยกันให้เขาบรรยายให้ฟังว่าใบไม้กำลังเปลี่ยนสี ตัวตุ่นรีบร้อนวิ่งลงโพรง เมฆขาวฟูฟ่องลอยอยู่บนฟ้า

หล่อนชอบที่ได้มาเดินเล่นเลียบริมแม่น้ำ ได้ยินเสียงกรอบแกรบของใบไม้แห้งใต้เท้า นึกอยากให้เสือดำตัวนั้นมาเดินข้างๆ หล่อนจะได้เห็นทุกอย่างด้วยตัวเอง

ส่างบุญตบหลังมือเรียวบางเบาๆ ผิวของหล่อนนุ่ม เนียน เวลาล่วงไปแล้วสองสัปดาห์จากที่เขาได้รวบรวมความกล้าไปหาหล่อนที่บ้าน

อันที่จริงเขาไม่ได้สนใจหล่อนมากนัก กระทั่งเส่ย ลูกชายยายอ่อนคนเผาถ่านปรารภขึ้นมาว่า ลูกสาวนายเมยเป็นสาวสวยสะดุดตา ทำให้เขานึกขึ้นได้ว่า ค่ำคืนที่มีการร้องรำหลังฤดูเก็บเกี่ยว ก็สะดุดตาน้ำผึ้งอยู่เหมือนกัน ยังจำได้ว่า แสงไฟส่องต้องดวงหน้าของหล่อนดูงดงาม ผิวของหล่อนผ่องสะอาด เรือนร่างอ้อนแอ้นสมส่วน ผมสีน้ำตาลไม้สักทองปล่อยยาวสลวยแผ่คลุมแผ่นหลัง เขาจึงรวบรวมความกล้าไปหาพ่อของหล่อน ขออนุญาตพาหล่อนออกมาเดินเล่นนอกบ้าน ตั้งแต่นั้นมาก็ได้อยู่ด้วยกันทุกเย็นเขาพอใจ เพราะเขาเริ่มจะมีความรักเข้าจริงๆ กับผู้หญิงสาวแบบบางที่น่ารักคนนี้ แล้วก็ปลื้มว่าได้เอาชนะเส่ย คู่แข่งแต่วัยเด็กของเขาได้อีกแล้ว

เดินมาถึงขอนไม้ล้ม เขาก็ชวนนั่ง

“น้ำผึ้ง...”

วงหน้าลอออ่อนใสหันมาตามเสียง เอียงคอมองเขา แต่ความจริงหล่อนมองไม่เห็นเขา แต่ถึงอย่างนั้นกว่าจะพูดออกพรานหนุ่มผู้มีฝีมือในล่าสัตว์ก็ยังต้องกระแอมไอก่อนปล่อยคำพูดออกมาได้ตามที่ตั้งใจ

“ตลอดสองอาทิตย์นี้ข้าคิดว่า...” เขากระแอมอีก นึกยินดีว่าหล่อนไม่อาจมองเห็นได้ว่าเขาหน้าแดง “คือ ข้าว่าข้ารักเจ้าเข้าแล้วล่ะ น้ำผึ้ง แต่งงานกับข้าเถอะนะ ข้าสาบานว่าจะเป็นสามีที่ดี จะซื่อสัตย์ต่อเจ้าคนเดียว และจะไม่ทำให้เจ้าลำบาก”

น้ำผึ้งถอนใจเบาๆ หล่อนไม่รักส่างบุญ เขาเป็นคนดี มีน้ำใจก็คงจะรักและดูแลหล่อนตลอดไป แต่หล่อนไม่ได้รักเขา ไม่รักใครสักคน หล่อนคิดแวบหนึ่งถึงเส่ย ลูกชายยายอ่อนคนเผาถ่าน นั่นก็ดีกับหล่อนเหมือนกัน แต่ไม่เคยแสดงความสนใจเป็นพิเศษ

“แต่งงานกับข้าเถอะนะ น้ำผึ้ง” ส่างบุญพูดซ้ำด้วยเสียงฟังวิงวอน

“ส่างบุญ ข้า...”

ตอบตกลงไปสิน้ำผึ้ง

ทั้งที่บอกตัวเองเช่นนั้น แต่หล่อนกลับพูดไม่ออก

หล่อนรู้ว่า พ้นส่างบุญไปแล้ว ก็คงไม่มีใครต้องการหล่อน ในเมื่ออายุของหล่อนก็ล่วงเลยวัยที่สาวๆ ชาวบ้านออกเรือนกันมาแล้ว แต่หล่อนก็เห็นว่าไม่ยุติธรรมกับพรานหนุ่ม ที่หล่อนจะยอมแต่งงานกับเขาทั้งที่ไม่ได้รักเขาเลย

“น้ำผึ้งเจ้าว่าอย่างไร?”

เสียงถามกระชั้นอย่างต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้ของพรานหนุ่มทำให้น้ำผึ้งตัดสินใจบอกไปตามตรง

“ถึงข้าจะชอบเจ้ามาก แต่ข้าก็ไม่ได้รักเจ้าเลยแหละ ส่างบุญ”

“เวลานี้ชอบ อีกหน่อยแต่งงานกันไปเจ้าก็รักข้าไปเองแหละ และข้าก็ยินดีรอความรักจากเจ้าเมื่อเราแต่งงานกันแล้ว แต่ตอนนี้เจ้าช่วยตอบข้าเพียงว่า...เจ้าตกลงใจจะแต่งงานกับข้าเท่านั้นก็พอแล้ว ตกลงนะ น้ำผึ้ง แต่งงานกับข้า”

หล่อนถอนใจ ตอบเสียงปลงตก “ก็ได้ ข้าจะแต่งงานกับเจ้า ส่างบุญ”

พรานหนุ่มดึงมือเรียวมาโอบใบหน้าเขาไว้ นัยน์ตาสีน้ำตาลเปล่งแววยินดี

น้ำผึ้งลองขยับนิ้วไปตามกรอบหน้าที่มือของหล่อนแตะอยู่ พ้นวัยเด็กมาแล้วหล่อนก็เคยเห็นหน้าของเขาครั้งเดียว คืนที่เสือดำเข้ามาในหมู่บ้านและทำให้หล่อนได้มองเห็นเป็นครั้งแรกในสิบสามปี หล่อนจำได้ว่า ส่างบุญเป็นหนุ่มหน้าตาดีทีเดียว เขามีผิวน้ำตาล และใบหน้าก็คมเข้ม จมูกเขาโด่งพอประมาณ ริมฝีปากหนาแต่ก็ได้รูป ผมของเขาเป็นสีน้ำตาลไหม้ เช่นเดียวกับสีนัยน์ตาของเขา

รูปร่างของเขาสูงกว่าหล่อนไม่มาก ประมาณช่วงฝ่ามือเดียว แต่เขาก็ดูบึกบันแข็งแรงกว่าหล่อน มีมัดกล้ามอย่างบุรุษที่ถนัดใช้แรงกำลังเพื่อประกอบอาชีพเลี้ยงตัว

พ่อของหล่อนเคยพูดถึงเขาทำนองว่าเขาเป็นคนขยัน ซึ่งใช่ว่าคนหนุ่มที่หมู่บ้านของหล่อนจะมีนิสัยเยี่ยงนี้ทุกคนก็หาไม่ บางคนนั้นขี้เกียจตัวเป็นคน เมื่อยังโสดก็ให้พ่อแม่หาเลี้ยง และพอแต่งงานมีครอบครัวก็ให้เมียหาเลี้ยงต่อ

น้ำผึ้ง...”

“อะไรหรือ” หล่อนทอดเสียงให้ฟังอ่อนโยนเป็นพิเศษเมื่อจับได้ในกระแสเสียงออกสั่นของพรานหนุ่ม

“ถ้าข้าจะขอ...” ส่างบุญกลืนน้ำลายลงคอดังเอ๊อกแล้วจึงพูดต่อ แต่น้ำเสียงก็ยังฟังอึกอัก “คือ…ข้าอยากจะขอ...จูบเจ้าสักทีจะได้ไหม น้ำผึ้ง?”

หล่อนพยักหน้า หัวใจเต้นแรง เพราะถึงอย่างไรวิสัยหญิงก็ทำให้อดไม่ได้ที่จะเขินอาย เพราะนี่เป็นครั้งแรกในชีวิตสาวที่มีชายหนุ่มขอจูบ

แต่ขนาดว่าหล่อนอนุญาตแล้ว ส่างบุญก็ดูเหมือนจะรีรออยู่ และหล่อนก็สำเหนียกได้ว่าพรานหนุ่มเองก็เขินอายพอๆ กับหล่อนนั่นเลย แต่ถึงอย่างไร เขาก็ประทับริมฝีปากติดจะเย็นของเขาลงมาแตะริมฝีปากหล่อน บางเบาเหมือนลมโชย แล้วก็ถอยห่าง

น้ำผึ้งบอกไม่ถูก พอใจ หรือผิดหวังกับจุมพิตแรกที่ได้รับจากชายที่หล่อนตกลงจะแต่งงานด้วยแม้ว่าจะไม่นึกรังเกียจ

พ่อแม่ของหล่อนพอใจที่ลูกสาวจะได้หมั้นหมาย และแต่งงานไปกับพรานหนุ่มฝีมือดีเพราะก็หวังอยู่ว่าจะได้พรานหนุ่มคนขยันเป็นลูกเขย ทั้งเชื่อว่าส่างบุญจะไม่รำคาญเมียตาพิการ