“คุณไปทำเรื่องไม่ดีมาแน่ๆ เลย”
“อ้าว ไหงมาว่าผมแบบนี้ล่ะ คนถูกยิงนี่ต้องเป็นพวกไม่ดีใช่ไหม”
“งั้นคุณก็บอกฉันมาสิว่าทำไมถึงถูกยิง”
“ก็บอกแล้วไงว่าศัตรูเยอะ” ถามยังไงศิงขรก็ยังยืนยันคำพูดเดิม นวลหงก็หมดหนทางที่จะรู้สาเหตุที่แท้จริงที่เขาถูกยิง แต่ว่าคนดีๆ ที่ไหนจะพาคนเข้าป่าไปทุกวัน แถมวันนี้ยังได้ลูกกระสุนกลับมาเป็นเพื่อนอีก
“เฮ้อ...”
“ถอนหายใจทำไม ผมยังไม่ตายสักหน่อย”
“ที่ถอนหายใจก็เพราะเสียดายยังไงล่ะ” เมื่อเขาไม่ยอมบอกความจริงอีกคนเลยพาลใส่ซึ่งๆ หน้า
“ใจร้ายจริงนะคุณหง ถ้าคราวหน้าผมตายขึ้นมา จะโทษว่าเป็นความผิดของคุณ”
“อ้าว ไหงมาโทษฉันล่ะ”
“ก็คุณแช่งผมน่ะสิ”
“ก็ไม่ได้แช่งสักหน่อย” นวลหงตอบกลับเสียงเบา ถึงเขาจะร้ายกาจแค่ไหนก็ไม่เคยคิดอยากให้ตายลงไปจริงๆ
“งั้นก็แสดงว่าเป็นห่วง”
“นี่ก็ไม่ใช่”
“งั้นตอนที่รู้ว่าผมถูกยิงทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย”
“มันก็ธรรมดาคนเคยเห็นกันอยู่ทุกวัน
