“ถ้ายังลูบแบบนั้น เปิ่นหวางคงต้องให้เจ้ารับผิดชอบในตัวเปิ่นหวางเสียแล้วนะคุณหนูซ่ง” ริมฝีปากบางที่ยามนี้โน้มลงมากระซิบที่ข้างหูทำเอาคนในอ้อมกอดสะดุ้งก่อนจะรีบผละออกมาอย่างเร่งรีบ
“เอ่อ หม่อมฉันขอประทานอภัยเพคะ” ด้วยความตกใจจึงไม่ทันได้สังเกตว่าคนผู้นี้เรียกชื่อตน ก่อนจะค่อยๆ สำรวจบุรุษตรงหน้าอีกครั้ง ครานี้เธอรู้แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นใคร เขาคนนี้คือ จิ้นเจิ้นเทียน (ท้องฟ้าสนั่นหวั่นไหว) พระอนุชาร่วมมารดาของฮ่องเต้ซึ่งเกิดจากฮองเฮาและตอนนี้ดำรงฐานะเป็นถึงชินอ๋อง
“ไม่เป็นไร แต่เปิ่นหวางรู้สึกเหมือนโดนลูบไล้แถวๆ นี้ จนรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่ทราบว่า…คุณหนูซ่ง…จะไปนั่งจิบน้ำชาเป็นเพื่อนเปิ่นหวางให้หาย ‘กลัว’ จะได้หรือไม่” ขณะที่พูดมือหนาก็ชี้วนในจุดที่ฝ่ามือขาวทิ้งสัมผัสเปร่งแปลกเอาไว้ ดวงตาคมทอดมองใบหน้าหวานที่ยามได้ยินสิ่งที่พระองค์พูดกลับบูดเบี้ยวจนน่ากลั่นแกล้งให้มากกว่านี้
“พระองค์ทราบไ
