คลั่งคุณ : EP9
1403 Words
ฉันเดินกลับมาที่บ้านหลังใหญ่เป็นจังหวะเดียวกับที่เยลลี่เข้ามาพอดี แอบเห็นว่ามีรถหรูมาส่ง เธอลงจากรถแล้วก้มพูดอะไรสักอย่าง สักครู่แขนแกร่งก็กอดคอเยลลี่รั้งเข้าไปในรถเล็กน้อย
ไม่เบาเลยนะเยลลี่!
ฉันรีบหลบเข้ามาในบ้านเมื่อเห็นว่าเยลลี่ปิดประตูรถแล้วโบกมือลา ไม่กี่นาทีต่อมาน้องสาวฉันก็เดินเข้ามาในบ้าน ฉันมองเธอตั้งแต่หัวจดเท้า หัวคิ้วพลันขยับย่นเข้าหากัน
“สีผมสวยป้ะพี่โย” เยลลี่ยิ้มอย่างสดใส น้องสาวฉันหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม เวลายิ้มนี่โลกสว่างสดใสเลยล่ะ แถมยังมีนิสัยขี้อ้อน ต่างกับฉันโดยสิ้นเชิง
ฉันนิสัยต่างจากเยลลี่มาก นอกจากแม่ยอฉันก็ไม่อ้อนใคร แต่เยลลี่อ้อนงุ้งงิ้งน่ารักกับทุกคน
“จะบอกไม่สวยได้ไงอะ”
“คิก ๆ ใช่ ถ้าพี่โยบอกไม่สวยก็แปลว่าพี่โยไม่สวยด้วย” เยลลี่หัวเราะคิกคัก และก็อย่างที่น้องสาวฉันพูด ถ้าฉันบอกไม่สวยก็แปลว่าฉันนี่แหละไม่สวย เพราะสีผมของเยลลี่สีเดียวกับฉันเป๊ะ ไม่ใช่แค่สีผมด้วยนะ ทรงผมก็เหมือน เยลลี่ตัดผมหน้าม้าเหมือนกับฉัน
“เออพี่โย พ่อบอกให้มาเอาค่าข้าวที่พี่โยอะ สี่สิบห้าบาทค่ะ” เยลลี่ชูกล่องข้าวให้ฉันดูก่อนที่จะแบมืออีกข้าง ฉันเบือนหน้าหนีแล้วกลอกตาไปมา ค่าข้าวไม่กี่บาทก็ยังจะเอาที่ฉันอะเนอะ ฉันวางแบงก์ 50ลงบนโต๊ะ
“ขอบคุณค่า นี่ก็ไม่รู้จะอร่อยเปล่าเห็นแม่ค้าจะเก็บร้านแล้ว เหมือนผัดมั่ว ๆ” เยลลี่วางกล่องข้าวลงที่โต๊ะแล้วบ่นงุบงิบไปตามประสา
“แค่สี่สิบห้าบาทนี่ไม่มีเงินจ่ายเองเหรอถามจริง”
“เงินเดือนนี้จะหมดละ กว่าจะสิ้นเดือนอีกนาน พ่อรู้พ่อด่าแน่เลย”
“เอาเงินไปทำไรหมด”
“ก็วันนี้เยลไปทำสีผม ทำเล็บ ซื้อของขวัญให้ศิลปิน เขารับจากมือเยลด้วยพี่โย” เยลลี่แววตาเป็นประกายทำหน้าเพ้อฝันไปตามประสา
“ประหยัดหน่อยสิ รู้ทั้งรู้ว่าพ่อไม่ค่อยมีแล้ว”
“ก็พยายามอยู่ แต่มันก็ต้องมีซื้อนั่นซื้อนี่กันบ้างอะ แก๊งเยลมีแต่คุณหนูหรือไม่ก็พวกมีแฟนรวย ๆ เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตามเคยได้ยินป้ะ” ฟังเยลลี่พูดแล้วฉันถึงกับกุมขมับ
แอลเพื่อนสนิทฉันก็รวย รวยมากด้วย แต่ยายนั่นก็ทำตัวปกติ จะอู้ฟู่ก็ต่อหน้าผู้ชายเท่านั้นแหละ สวย รวย เปย์ แต่นก ว่าแล้วก็แอบสงสารยายนั่น
“ว่าแต่คนที่มาส่งนั่นใคร”
“กิ๊กเยล ทำงานเป็นพนักงานจัดซื้อ เขาได้เปอร์เซ็นต์จากบริษัทที่ขายให้ทีไร ซื้อของเปย์เยลทุกที นี่ก็ว่าจะไถสักหน่อย ไม่งั้นไม่พอกินถึงสิ้นเดือนแน่”
“แล้วเยลชอบเขาป้ะ คบเป็นแฟนยัง” อันที่จริงไม่ต้องถามฉันก็มีคำตอบอยู่ในใจแล้ว ฟังจากที่พูดก็รู้ว่ายายนี่ไม่ได้จริงจังแน่นอน
“เหอ ๆ จะบ้าเหรอพี่โย ไม่ชอบหรอก คบไปงั้นแหละไว้ขอเขากิน”
“เยลลี่!” ฉันตกใจกับความคิดของน้องสาวตัวเองจริง ๆ
“เยลมีในสต็อกหลายคน ผลัดกันเปย์เยลเลย คิก ๆ” เยลลี่หัวเราะราวกับภาคภูมิใจ แล้วแววตาก็เป็นประกายก่อนจะพูดถึงใครอีกคน “นี่เยลจะมีเข้าสต็อกเพิ่มอีกคน แต่รอได้เจอเขาอีกครั้งหนึ่ง คนนี้เยลอยากจริงจังด้วยมาก ๆ เลย”
“ทำไม?”
“หล่อ หล่อมากพี่โย เหมือนพวกลูกครึ่งแต่ก็ยังมีความไทยอยู่ ตัวสูงปรี๊ด หุ่นล่ำ ไม่ผอมแห้ง ผิวก็ค่อนข้างขาว ดูสะอาด และก็แอบแบดนิด ๆ สเปกเยลเลย” ฟังเยลลี่แล้วฉันก็นึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นมา…
“แพ้ทางคนหล่อว่างั้นเหอะ”
“โน ๆ ถ้าหล่ออย่างเดียวก็ไม่เอาหรอกพี่โย คนนี้หล่อด้วยรวยด้วย พี่คิดดูที่ดินที่ทองหล่อมูลค่าตั้งเท่าไหร่ เขามีผับอยู่ที่นั่น ผับใหญ่แถมเป็นผับดังด้วย”
หืม? นี่มันเกือบจะใช่แล้วนะ
“รู้ชื่อยัง”
“รู้ แต่ไม่บอกหรอก…กลัวพี่โยแย่ง” เยลลี่พูดทีเล่นทีจริง แต่ฉันกลับรู้สึกว่าเหมือนคิดจริง ๆ มากกว่า ก็ไม่ได้อยากคิดลบกับน้องหรอกนะ
“พี่แค่จะเตือน บางคนน่ะเขาไม่ได้จริงจังหรอกนะ เขาคิดแค่เซ็กซ์” นั่นแหละ…ฉันหมายถึงพี่เอ็กซ์ เจอมาเองกับตัวก็อยากจะเตือนน้อง เผื่อว่าจะเป็นคนเดียวกัน
“ก็ถ้าเขาคิดแค่นั้นเยลก็เสียดายนิดหนึ่งที่ไม่ได้เป็นแฟนเลย แต่…ถ้าเขาจะคิดแค่เซ็กซ์ก็ไม่เป็นไรนะ เงินถึงชุดก็ถอดได้” เยลลี่หัวเราะคิกคัก ส่วนฉันตกใจกับน้องตัวเองหลายรอบแล้วนะ
แต่เอาเหอะ ชีวิตใครชีวิตมันแล้วกัน ยายนี่เตือนหรือดุอะไรไม่ค่อยได้หรอก แม่ของเธอขู่ฟ่อ ๆ ตลอดถ้าใครไปติติงยายเยลลี่
“เออพี่ว่าจะถาม เยลลี่แอบใช้น้ำหอมพี่หรือเปล่า” ฉันลองถามขึ้นมาเพราะกลิ่นจากตัวเยลลี่เหมือนกลิ่นน้ำหอมของฉัน จริงอยู่ว่าน้ำหอมยี่ห้อนี้เป็นที่นิยมใครจะใช้ก็ไม่แปลก แต่ที่ฉันถามฉันอยากรู้แค่ว่าเข้าไปเอาของฉันมาใช้ใช่ไหม
เยลลี่ตักข้าวเข้าปากแล้วเงยหน้าขึ้นมาพยักหน้า หน้าตายิ้มแย้มไม่มีความกระดากอายในใจเลยสักนิดที่เจ้าของจับได้ว่าแอบไปเอามาใช้
“เยลหยิบขวดใหม่ไปอะ” เยลลี่วางช้อนในมือลงแล้วเปิดกระเป๋าสะพายหยิบขวดน้ำหอมออกมาคืนให้ฉัน
“นี่เยลลี่เอาขวดใหม่ไปเลยเหรอ”
“อื้อ พี่โยยังใช้ขวดเก่าอยู่ เยลเลยเอาขวดใหม่ไปใช้อะ เพื่อน ๆ เยลถามใหญ่เลยว่ายี่ห้ออะไร กลิ่นอะไร พวกนางชอบมาก” เธอมองฉันตาแป๋วเหมือนไม่รู้ผิดรู้ถูก
“หยิบของคนอื่นไปใช้ก่อนได้รับอนุญาตมันไม่ดีนะเยลลี่ มารยาทที่ดีคือต้องขอก่อนนะรู้ไหม”
“ท…ทำไมพี่โยต้องดุเยลด้วยล่ะ” ยายเยลลี่แหกปากพูดเสียงดังราวกับตั้งใจให้คนอื่น ๆ ได้ยิน และไม่ผิดจากที่คิด น้าตุ๊กรีบลงบันไดมา
“จะเสียงดังทำไม” ฉันกลอกตาไปมาด้วยความเบื่อหน่าย ยายนี่นิสัยเหมือนเดิมไม่ต่างจากตอนเด็ก ๆ พอถูกดุก็รีบร้องหาแม่! ไม่รู้จักโตเสียที
“ก็ตกใจที่พี่โยดุอะ เยลแค่เอาน้ำหอมไปใช้เอง ฉีดไปสองสามจึก” เธอประกบปลายนิ้วชี้และนิ้วโป้งเข้าหากัน ทำให้ดูว่าฉีดไปนิดเดียว
“พี่ไม่ได้สนใจว่าใช้เยอะหรือน้อย พี่โกรธที่เธอไม่มีมารยาท ไม่รู้จักขอ รองเท้าของพี่เธอก็เอาไปใส่ น้ำหอมเธอก็เอาไปใช้” ไหน ๆ ก็เรียกแม่มาแล้ว งั้นด่าให้แม่เธอฟังไปเลยแล้วกัน ที่ฉันพูดน่ะไม่เกินจริง นี่ยังไม่รวมข้าวของต่าง ๆ ที่ผ่านมาเลยด้วยซ้ำ เยลลี่เอาของฉันไปใช้เป็นประจำ
“แล้วจะทำไมโย ของแค่นี้แกให้น้องไม่ได้หรือไง”
“โยไม่ได้หวงของ โยแค่สงสัยว่าทำไมเยลลี่ถึงไม่รู้ว่าก่อนจะเอาของของคนอื่นไปต้องขอเจ้าของก่อน น้าตุ๊กไม่ได้สอนมารยาทให้เยลลี่เหรอคะ” ฉันถามเสียงเข้ม อีกทั้งยังถ่ายทอดความรำคาญผ่านดวงตาส่งไปที่น้าตุ๊ก
“นี่แก! แกไม่มีสิทธิ์มาด่าฉันกับลูกนะ”
“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ในเมื่อลูกของน้าตุ๊กเอาของของโยไปทั้งนั้น ถ้าไม่อยากให้ด่าก็ไปซื้อใช้เองสิคะ” ฉันเชิดหน้าสู้อย่างไม่เกรงกลัว น้าตุ๊กขบฟันแน่นเธอกระชากขวดน้ำหอมออกจากมือของฉันแล้วโยนลงที่พื้น
- Writer
