คลั่งคุณ : EP7

1958 Words

X’s part ผมส่งยิ้มหวาน ๆ ให้น้องคนสวยที่ยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนเดินทางไปต่างประเทศได้เจอน้องอีกครั้งแถมยังได้เบอร์ รู้สึกว่าโชคดีจริง ๆ ที่เป็นแบบนี้ แต่แปลกที่น้องมองผมเหมือนผมเป็นตัวประหลาด ผมเองก็ไม่ได้อยากมาทำแอ๊บหวานขนาดนี้ ผมไม่ใช่คนอย่างนั้นเสียหน่อย ที่เป็นก็เพราะอยากเอาใจน้องล้วน ๆ เลย “น้องโยจะรีบกลับเหรอคะ” “พี่พูดกับโยเหมือนคนปกติเถอะค่ะ” นั่นไง! น้องมองกูเป็นตัวประหลาดจริง ๆ ด้วย อะได้! ในเมื่อให้พิเศษกว่าคนอื่นไม่อยากรับ เจอตัวจริงหน่อย! ผมลูบหน้าตัวเองแรง ๆ แล้วเสยผม ก่อนจะโคลงศีรษะเบา ๆ แล้วหักมือจนกระดูกลั่น คนตรงหน้ามองผมด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความแคลงใจ อารมณ์แบบ พี่ทำเหี้ยอะไรของพี่คะ? น้องไม่ต้องพูดผมก็รู้ เพราะถ้าสลับตำแหน่งกันผมก็คิดเหมือนน้องนี่แหละ “โยไม่ว่างพอจะยืนดูการแสดงนะคะ” ขาผมอ่อนแรงไปหนึ่งข้าง เกือบทรงตัวไม่อยู่เลยกู ผมระบายยิ้มเขินไปให้น้อง “น้องโยก็พูดซะ” รอบนี้กูเขินจริงแล้วนะ! “มีใครมาจีบน้องบ้างป้ะ” คราวนี้ผมพูดกับน้องโยเกิร์ตด้วยน้ำเสียงปกติ กลัวน้องจะมองผมเป็นคนบ้าอีก “กลัวพี่จะหาว่าโยขี้โม้จังเลยค่ะ” อื้อฮือ…นี่แหละที่เรียกว่าโม้! “แล้วน้องโยมีคุย ๆ กับใครบ้างหรือยัง” “ไม่มีค่ะ โยไม่อยากมีแฟน” ผมทำตาโตเปล่งประกายความดีใจที่เราสองคนมีความคิดที่ตรงกัน “เหมือนพี่เลย พี่ก็ไม่อยากมีแฟน งั้นเราเอากันไหมครับ เอาเฉย ๆ ไม่ต้องเป็นแฟนกัน” น้องโยเกิร์ตกลอกตาไปมาแล้วยกมือขึ้นกุมขมับ ก่อนจะค่อย ๆ ลดฝ่ามือลงแล้วหมุนตัวหันหลังให้ ผมเลยต้องรีบไปขวางทางไว้อีกครั้ง “น้องจะได้เงินด้วยนะ เดือนละกี่บาทพี่ก็ให้ได้ เอางี้พี่ให้ไว้ใช้จ่ายเดือนละหนึ่งหมื่น ค่าเทอมพี่จ่ายให้ ถ้าเดือนไหนไม่พอขอเพิ่มได้” คนตัวเล็กหยุดเดิน เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วยกแขนขึ้นกอดอกด้วยท่าทางที่ไม่พอใจ “พี่รู้ไหมคะว่าโยพยายามคิดมาตลอดว่าพี่ไม่ปกติ ถึงได้ไม่อยากถือสา แต่ตอนนี้โยเริ่มอยากจะถือสาพี่แล้วนะคะ” หน้าผมชาทันที กะพริบตาปริบ ๆ มองคนหัวเสียที่กำลังพยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง ก็ผมไม่รู้จะทำไง อยากได้จริง ๆ นี่หว่า “ขอโทษครับ พี่จะไม่พูดเรื่องนี้อีก” ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ใบหน้าสวยจึงคลายความบึ้งตึงลง “ค่ะ” น้องกระแทกเสียงใส่ “แต่ขอพูดอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย…” “…” น้องมองผมด้วยสายตาที่ค่อนไปทางระแวง “ชอบนะครับ…อยากได้จริง ๆ” “พี่เอ็กซ์!” น้องเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจว่าทำไมผมถึงยังกล้าที่จะพูดอย่างนี้อีก ก็กล้าแค่รอบนี้แล้วแหละ “ไอ้เหี้ยเอ็กซ์” เสียงไอ้ภูมิดังขึ้นมา นี่แหละเพื่อนแท้ ถ้าทักทายกันด้วยถ้อยคำสุภาพจะทำให้มันขาดอากาศหายใจตายหรือยังไง ไอ้ลมเดินมายืนข้างผมเพื่อมองหน้าสาวสวยที่ยืนอยู่ด้วย เมื่อเห็นชัด ๆ ว่าเป็นใคร มันก็แสดงอาการตกใจออกมา “หือ น้องเชียร์เบียร์” “น้องมาส่งมันบินเหรอ” ไอ้เกมส์ถาม อีกฝ่ายรีบยกฝ่ามือขึ้นส่ายไปมาเป็นการปฏิเสธ “เปล่าค่ะ โยมาทำงาน บังเอิญเจอพี่เขาค่ะ” “ฟู่ววว โล่งใจ นึกว่าหลงคารมไอ้เวรนี่ซะแล้ว” ได้ยินคำพูดไอ้ดินแล้วตีนผมมันกระตุกแฮะ ถ้าที่นี่ไม่ใช่ที่สนามบินผมคงเตะแม่งไปแล้ว “คารมแบบนั้นเคยมีใครหลงด้วยเหรอคะ” คำถาม? ถามยังไงให้ผมหน้าชา น้องแม่งเก่ง! “สักวันน้องอะจะหลงพี่” ผมยักคิ้วให้โยเกิร์ตอย่างกวน ๆ บางทีคำพูดน้องก็ทำให้ผมมันเขี้ยวจนอยากบีบให้แก้มแตก “โยขอตัวกลับก่อนนะคะ เดี๋ยวจะมืดจนเกินไป” น้องยกมือไหว้พวกผมแล้วระบายยิ้มบาง ๆ ผมเองอยากจะรั้งน้องให้ยืนต่ออีกสักนิด แต่ก็อย่างที่น้องพูดว่าเดี๋ยวจะมืดไปเลยต้องยอมปล่อยให้น้องกลับบ้าน หลังจากที่โยเกิร์ตเดินออกไปแล้วผมก็หันไปคุยเรื่องงานกับไอ้ภูมิ ฝากฝังมันไว้ให้ดูแลคลับแทน ก็หวังว่ามันจะให้ทำให้ได้แบบไม่มีอะไรผิดพลาดหรือถ้าจะพลาดก็ขอให้เบาที่สุด แล้วจึงหันหน้าหาไอ้เกมส์ “ดูแลน้องกูดี ๆ ล่ะ” ผมจ้างให้ไอ้เกมส์มาเป็นผู้ปกครองน้องสาวของผม ยายน้องตัวแสบชอบก่อเรื่อง และนิสัยเหมือนผมเป๊ะ เน้นเปย์! ได้ข่าวว่าเปย์ผู้ชายไม่อั้น สุดท้ายถูกเทตลอด เสียเป็นแสนแขนไม่ได้จับ ไม่รู้จะสงสารน้องหรือสงสารตัวเองก่อน ช่วงหลังผมเลยต้องคอยคุมเรื่องเงิน และเรื่องไปเรียน คนอะไรชอบโดดเรียนตลอด แล้วก็ไม่ได้โดดไปไหนหรอกนะ นอนอยู่ห้องนั่นแหละ ไม่รู้ติดห้องอะไรขนาดนั้น และที่ห่วงที่สุดคือเรื่องความปลอดภัยของน้อง ผมมีคู่แข่งเยอะแยะแถมพวกที่มันจ้องจะใช้สถานที่ของผมทำเรื่องไม่ดี พอผมไม่ให้มันก็เกลียดขี้หน้าจนบางคราก็โดนหาเรื่อง แล้วนี่ผมไม่อยู่นาน ๆ ก็ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง อย่างน้อยคอยมีผู้ชายตามเฝ้าน้องสาวผม ก็ไม่น่าจะมีใครกล้าทำอะไรมากนัก “เออ แต่กูบอกก่อนนะ กูดุน้องมึงจริงจัง มึงจะมาว่ากูไม่ได้นะ” ไอ้เกมส์ย้ำรอบที่ร้อย ผมรู้ว่ามันน่ะเอาจริงไม่มีทางยอมน้องผม ผมถึงได้จ้างมันไง “กูรู้แล้วน่า” “จ้างกูดูแลโยเกิร์ตป้ะ” ไอ้ลมถาม “กูถามมีนแป๊บ” มีเมียแล้วเสือกจะมาวอแวกับคนที่ผมเล็ง ฮึ! “กูล้อเล่น” มันรีบเอามือดันมือผมให้เก็บสมาร์ตโฟนไว้อย่างเดิม “เอ๊ะ น้องโยยังไม่กลับเหรอ” ไอ้เกมส์เอ่ยออกมาเมื่อเห็นผู้หญิงที่มีลักษณะคล้ายโยเกิร์ตกำลังยืนรวมกับกลุ่มเพื่อนที่ถือป้ายไฟ น่าจะมารอรับศิลปินที่จะเดินทางมาจากต่างประเทศ “เหมือนนะ แต่ชุดไม่ใช่” ไอ้ดินมองตามแล้วเอ่ยออกมา ผู้หญิงคนนั้นตัวสูงพอ ๆ กับโยเกิร์ต หุ่นก็พอ ๆ กัน สีผมก็เหมือนกันเป๊ะ เธอเอี้ยวใบหน้ามาคุยกับเพื่อนอีกคน เห็นมุมข้างนิด ๆ ก็เหมือนมาก หรือว่าจะใช่? “เดี๋ยวมา” ด้วยความข้องใจว่าโยเกิร์ตเปลี่ยนชุดหรืออย่างไร ผมจึงเดินเข้าไปทางกลุ่มนั้น ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งเริ่มสับสน เพราะได้กลิ่นที่คล้ายกลิ่นประจำตัวที่ทำให้ผมจำโยเกิร์ตได้ เพียงแต่ว่ากลิ่นที่มาจากตรงนี้แค่เกือบเหมือน แต่รู้สึกเหมือนมันขาดกลิ่นอะไรไปสักอย่าง “พี่เอ็กซ์! พี่เอ็กซ์ใช่ไหมคะ” ผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มนั้นหันมามองผมด้วยความตกใจ “ใช่ครับ” “ตัวจริงหล่อกว่าในเฟซอีกค่ะพี่ หนูติดตามเพจคลับของพี่อยู่ ติดตามเพจวินโซนด้วยค่ะ” น้องคนนั้นร่ายยาว ผมระบายยิ้มออกมาบาง ๆ แล้วมองผู้หญิงที่ผมตั้งใจเดินมาหา “อีเยล พี่เอ็กซ์เขาเดินมาหามึงอะ” น้องผู้หญิงสะกิดแขนเรียกคนที่ผมกำลังมอง เยล? ผู้หญิงคนนั้นค่อย ๆ หันหน้ามาทางผม เธอเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะระบายยิ้มออกมาบาง ๆ ไม่ใช่! เธอคนนี้ไม่ใช่น้องโยเกิร์ตของผม เธอแค่คล้าย ๆ หากบอกว่าเป็นพี่น้องคลานตามกันมาก็เชื่อ น้องคนนี้ดูออกหวาน ๆ ทั้งใบหน้าและการแต่งตัว ส่วนโยเกิร์ตสวยแบบเผ็ด ๆ ดุ ๆ “พี่มาหาหนูเหรอคะ” “เปล่าครับ พี่จำผิดคน” ผมค้อมศีรษะเล็กน้อยเป็นการขอโทษ “มุกนี้เก่าแล้วนะคะพี่ จะมาหาหนูก็บอกตรง ๆ ก็ได้” น้องอมยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะขยับริมฝีปากเอ่ยออกมาเสียงใส “หนูชื่อเยลลี่นะคะ อยู่ปีหนึ่ง โสดด้วยค่ะ” “อ่าครับ” พอเป็นฝ่ายโดนผู้หญิงรุกใส่แล้วขนลุกอย่างไรชอบกล อันที่จริงก็โดนอยู่บ่อย ๆ แต่เป็นการส่งผ่านดวงตา ไม่ใช่จากคำพูดแบบนี้ อยากหยิบยืมคำพูดของโยเกิร์ต ‘ขอบคุณที่แจ้งให้ทราบ’ แต่ไม่ล่ะ น้องเยลลี่นี่ก็หน้าตาน่าเอ็นดูอยู่ไม่น้อย ผมกลั้นใจทำให้น้องหน้าแตกไม่ได้หรอก ใครจะไปใจร้ายได้เท่าโยเกิร์ต “พี่ชื่อเอ็กซ์เหรอคะ หนูได้ยินเพื่อนพูดชื่อพี่เมื่อกี้” “ครับ ชื่อเอ็กซ์ครับ” บางทีปากกูก็ใบ้ไปเสียดื้อ ๆ ทั้งที่น้องเขาก็น่ารักดีแต่ไม่ถูกใจเลยไม่อยากคุยด้วยสักเท่าไหร่ ชัดเจนในความรู้สึกเสมอ “พี่เขาเป็นเจ้าของเอ็กซ์วินคลับ และเป็นพวกทีมวินโซนที่ดัง ๆ” เยลลี่ตาพราวเมื่อได้ฟังเพื่อนพูด ผมดูออกนะว่าใครจะเข้าหาผมยังไงอะ แต่รอบนี้น้องเขาก็เข้าใจผิดคิดว่าผมจะเข้ามาจีบ แต่บ้าเหอะ ขนาดคนที่โคตรถูกใจอย่างโยเกิร์ตผมยังไม่จีบเลย ผมขอซื้อ! “พอดีพี่จะไป…” “แลกไลน์กันไหมคะ เผื่อเยลไปที่คลับแล้วจะได้ทักหา” ไปคลับก็ไปสิ จะทักหาทำไม ผมต้องรู้ไหม? แต่เอาเหอะ ถ้าไม่แลกกูว่ายาว แลก ๆ ไปซะจะได้จบแล้วไปจากตรงนี้เสียที “ไม่ใช่โยเกิร์ต แต่โคตรเหมือน” ผมเดินกลับมาบอกพวกเพื่อน พวกมันก็พยักหน้ารับ “บินปลอดภัยนะมึง ช่วยงานพ่อเต็มที่ ไม่ต้องห่วงทางนี้” ไอ้ดินอมยิ้ม มันตบบ่าผมเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เดินทางปลอดภัย แล้วกลับมาดื่มกัน” “แต่พักลานเบียร์” ไอ้ภูมิยกมือขึ้นเสนอความคิดเห็นหลังจากที่ไอ้ลมพูด มันไม่ชอบสไตล์นั้น ชอบไปนั่งตามร้านชิลล์มากกว่า อันที่จริงก็ไม่ใช่แค่มันหรอก ผมและเพื่อนทุกคนก็มีความชอบเหมือน ๆ กัน แต่ที่ไปลานเบียร์ก็เพราะอยากเจอโยเกิร์ต ผมโบกมือลาเพื่อนแล้วเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปเข้าจุดสแกนและตรวจพาสปอร์ต เพื่อเตรียมพร้อมที่จะขึ้นเครื่อง ระหว่างที่นั่งรออยู่ที่เกท ผมหยิบแผ่นกระดาษโพสต์อิตออกมาดู ลายมือน่ารัก ๆ อ่านง่าย ‘เดินทางปลอดภัยนะคะ’ ลายมือนี้เดาว่าน่าจะเป็นลายมือของโยเกิร์ต น่ารักเหมือนหน้าตาเป๊ะ! อยู่ดี ๆ รอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้าเมื่อนึกถึง ผมเอาสมาร์ตโฟนออกมากดบันทึกเบอร์ของเธอไว้ แล้วลองเข้าแอปพลิเคชันไลน์เพื่อกดค้นหาจากเบอร์แล้วก็เจอไลน์ของน้อง กดเพิ่มเพื่อนไปอย่างไม่ลังเล แล้วกดดูรูปโพรไฟล์ที่ดูไม่สดใสเอาเสียเลย ภาพน้องโยยืนมองทะเลแล้วแต่งโทนสีดำมันให้ความรู้สึกเหงา หว่าเว้อย่างไรชอบกล…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more