ระหว่างเสวยพระยาหารฮ่องเต้สั่งให้นางไปยืนอยู่เยื้องไปข้างหน้าพระองค์เล็กน้อย ทรงสังเกตว่านางคอยชำเลืองมองพระองค์อยู่บ่อยครั้ง ผิดวิสัยนางกำนัลผู้น้อยทั่วไปที่มักจะไม่กล้าเงยหน้ามอง
หลังเสวยเสร็จทรงเอ่ยถามชื่อนาง นางกำนัลตัวน้อยสะดุ้งเพราะกำลังคิดว่าฮ่องเต้คิดจะทำสิ่งใดกับนางกันแน่ นางรู้ว่าพระองค์มองนางด้วยสายตาที่แตกต่างจากการมองข้าราชบริพารผู้อื่น แต่ยามนี้นางยังปลีกตัวหนีไม่ได้
“หม่อมฉันชื่อ ไป๋เพ่ยเจิน เพคะ”
“อืม เจ้าไปดูน้ำอาบให้ข้าทีว่าอุ่นพอดีหรือยัง”
“เพคะ” นางเดินเข้าไปในห้องบรรทม ด้านข้างถูกแบ่งเป็นห้องอาบน้ำ ไอร้อนกรุ่นกระจายขึ้น นางแตะปลายนิ้วเข้ากับน้ำแล้วค่อยๆ จุ่มลงไปทั้งมือ เมื่อเห็นว่าไม่ร้อนจนเกินไปก็เดินกลับไปกราบทูล
“คนอื่นออกไปรอข้างนอก ให้ไป๋เพ่ยเจินอยู่ปรนนิบัติเจิ้นคนเดียวก็พอ”
