ร่างบางที่ก้มหน้าก้มหน้ากวาดใบไม้อยู่ใกล้ทางเดินรีบยอบกายลงอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงขานว่าอ๋องเต้กำลังเสด็จ ดีที่นางยืนอยู่ห่างจากทางเดินนั่นพอสมควร เมื่อวางไม้กวาดแล้วก้มหน้านิ่งก็หวังในใจว่าฮ่องเต้จะเสด็จผ่านไปโดย ไม่ใส่ใจนางกำนัลปลายแถวอย่างนาง
พลันมีลมหมุนใหญ่พอสมควรวนเข้ามาหน้าตำหนักเป่าฉี หงซือซือเงยหน้าขึ้นมองพลางตกใจว่าหากใบไม้กองที่นางกวาดไว้กองใหญ่เกิดกระจายขึ้นมา บ่ายนี้มิต้องออกไปสืบเรื่องที่สงสัยพอดีกัน
“ฝ่าบาท! ระวังพะยะค่ะ ลมแรงทีเดียว” สิ้นคำของอู๋กงกง ลมหมุนนั้นก็วนมาใกล้บริเวณที่ฮ่องเต้ประทับพอดี องครักษ์หลายนายรีบวิ่งออกไปเป็นโล่กำบังยืนขวางลม ในขณะที่ฮ่องเต้ทรงยกแขนที่มีปลายแขนเสื้อใหญ่และหนานั้นขึ้นบังลม
หวือ! หวืด! หวือ!
ลมหมุนวนมาเพียงเฉียดกองใบไม้กองใหญ่กองสุดท้ายที่หงซือซือกวาดไว้ก็นำเอาใบไม้
