แค้นลวงรัก

ดอกพริมโรส(ของผม)

ตอนที่ 8

“เจ็บไหมคะ...ที่รัก พริมขอโทษ คุณก็รู้ว่าพริมเป็นคนตกใจง่ายยิ่ง คุณเข้ามาเงียบ ๆ อย่างนี้ พริมเลยเผลอทําร้ายคุณไป ยกโทษให้พริมด้วยนะคะ...ที่รัก”

อย่าว่าแต่คนอื่นเลยที่มองพริมโรสอย่างประหลาดใจ แม้แต่เขมชาติเองก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้เช่นกัน เพราะนอกจากท่าทีที่จะดูนิ่งสงบแล้ว ยังปรับเปลี่ยนอารมณ์ชนิดที่เรียกว่าจากหน้ามือเป็นหลังมือได้อย่างรวดเร็ว ทําให้ชายหนุ่มต้องคิดใหม่...และต้องคิดหนักกว่าเดิม อีกหลายเท่า เพราะตอนนี้ไม่ใช่เขาที่เป็นฝ่ายรุก แต่เป็น...พริมโรสต่างหาก

เขมชาติได้แต่มองหน้าหญิงสาวอย่างระวังตัว เพราะไม่อยากประมาทคนตรงหน้าอีกแล้ว หญิงสาวคนนี้สร้างความแปลกใจให้เขาไม่หยุดหย่อน ตั้งแต่แรกที่เจอ เขาจะประมาทไม่ได้ และที่สําคัญเขาต้องไม่ลืมว่า ผู้หญิงคนนี้ร้ายมาก...ร้ายอย่างที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะเจอ

‘ผมประมาทคุณเด็ดขาด’

คนตัวใหญ่ตรงหน้ายังคงนิ่งและมองเธอด้วยสายตาแบบ ระแวงระวัง พริมโรสจึงพูดขึ้นมาอีกด้วยนํ้าเสียงที่แทบจะละลาย ความระแวงทั้งหมดของเขมชาติไป

“ที่รักขา...พริมขอโทษ ยกโทษให้พริมนะคะ...นะคะ ต่อไปนี้พริมสัญญาว่าพริมจะไม่เป็นคนขวัญอ่อนอย่างเมื่อกี้อีกแล้ว ที่รัก...เชื่อ พริมนะคะ” นอกจากคําพูดที่หวานเจี๊ยบชนิดนํ้าตาลเรียกพี่แล้ว ใบหน้าอันสวยหวานของเจ้าตัวที่เงยขึ้นมามอง แทบจะทําให้เขมชาติคิดอะไรต่อไม่ออก ไหนจะนัยน์ตาคมเข้มสบมาอย่างอ้อนวอนขอให้เขาอภัยให้ แค่นี้ก็ทําให้เขาตกอยู่ใต้มนต์สะกดของเธอแล้ว ‘พริมโรส’

‘อย่ายิ้มสิ แค่นี้ผมก็คิดอะไรไม่ออกแล้ว...’

รอยยิ้มพิมพ์ใจจากสาวหน้าหวานส่งมาให้อีกอย่างไม่คิดเสียดาย และไม่ยอมฟังเสียงเรียกร้องภายในใจของเขมชาติเลยแม้แต่น้อย ทําให้ชายหนุ่มตกอยู่ภายใต้การควบคุมของสาวสวยจอมวางแผนคนนี้โดยสิ้นเชิง

‘ผู้ชายเหมือนกันหมด เห็นผ ู้หญิงเป็นไม่ได้’

“เจ็บไหมคะ พริมว่าถอดเสื้อนอกออกก่อนดีกว่านะคะ เดี๋ยวพริมดูแขนให้ไม่รู้ว่าโดนกระทะลวกหรือเปล่า” โดยที่ไม่รอฟังคําตอบของเขมชาติ พริมโรสก็จัดการถอดเสื้อนอกออกให้ ก่อนจะเอาพาดไว้ตรงพนักเก้าอี้ที่ใกล้ตัวมากที่สุด และจับให้ชายหนุ่มนั่งบนเก้าอี้ตัวนั้น ส่วนตัวเองทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตัวที่เลื่อนมาชิดกับชายหนุ่ม

“ดูสิคะ...แดงหมดเลย ดีนะคะที่แขนไม่โดยลวก”

พริมโรสบ่นขณะพลิกดูแขนของเขมชาติที่ถูกเธอพับแขนเสื้อขึ้นไปข้างบนจนถึงบริเวณข้อพับ ทำให้ชายหนุ่มต้องมองหน้าหญิงสาวใหม่ด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน ทั้ง ๆ ที่เขมชาติรู้อยู่เต็มอกว่าการกระทำของพริมโรสเป็นเพียงการเสแสร้ง แต่ทําไมเขาถึงรู้สึกดีอย่างนี้ ถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่แกล้งทำเป็นห่วงเป็นใยเขา ถ้าการกระทำของคนตรงหน้าทำมาจากใจ ทำเพราะความห่วงใยที่มีให้เขาจริง ๆ เขาคงมีความสุขกว่านี้

‘นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่มีใครแสดงความเป็นห่วงใยเขาแบบนี้ นานเท่าไหร่ที่เขาต้องการใครสักคนมาคอยดูแล นานเท่าไหร่ที่หัวใจแห้งแล้งดวงนี้ต้องการใครสักคนที่คอยใส่ใจ’

นอกจากมารดาผู้ล่วงลับไปแล้วไม่เคยมีใครแสดงความห่วงใยกับ เขาอย่างนี้มาก่อน ทุกคนเกรงกลัวเขา ทุกคนที่เขมชาติรู้จักปฏิบัติกับเขาเหมือนกับเขาเป็นอะไรที่แข็งแกร่ง ไม่มีวันบุบสลาย ไม่เคยมีใครมองเขาในแบบที่พริมโรสมองเขา

ตั้งแต่จําความได้นอกจากมารดาแล้ว ไม่มีใครมองเขาในฐานะคนธรรมดา มีเลือดเนื้อ มีชีวิตจิตใจเหมือนกับคนทั่วไป ไม่มีใครมองเขา

ในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่พร้อมจะต่อสู้เพื่อความอยู่รอดของตัวเอง และพร้อมที่จะใช้สองมือเปล่าปกป้องคนที่ตนรัก

ไม่เคยมีใครมองเขาอย่างนั้นเลย จนวันนี้...วันที่เขาพบแล้ว พบคนที่มองเขาอย่างที่เขาต้องการจะให้มอง คนที่เขารอคอยมาชั่ว ชีวิตอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

‘ผมไม่ปล่อยคุณไปแน่...เจ้าดอกพริมโรส’

แม้จะรู้ดีว่าพริมโรสแกล้งทําเป็นห่วงใย การที่เขาต้องใช้ชีวิตอยู่บนเส้นด้ายตลอดเวลา ทําให้เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ในเมื่อเขาเสี่ยงมาทั้งชีวิต จะกลัวอะไรถ้าจะเสี่ยงอีกครั้ง โดยคราวนี้มี

...หัวใจตัวเองเป็นเดิมพัน

‘ผมต้องทําให้คุณรักผมให้ได้...’

ชายหนุ่มบอกกับตัวเองอย่างมุ่งมั่น แม้ว่าเขมชาติจะเลือกเกิดไม่ได้ เลือกทางที่เดินไม่ได้ เพราะหน้าที่ความรับผิดชอบที่มีมาตั้งแต่เกิด จะมีทางไหนให้เขาเลือกเดินได้อีกในเมื่อ ชีวิตเขาถูกกําหนดไว้แล้วตั้งแต่ต้น

การที่เขาเกิดมาเป็นลูกชายคนโตของเจ้าพ่อผู้ทรงอิทธิพลในเมืองไทย เป็นเรื่องที่เขาเลือกไม่ได้ มีหลายครั้งที่เขาโทษโชคชะตาที่ให้เกิดมาในตระกูลนี้ เพราะอันตรายจากภัยมืดที่คุกคามชีวิตเขามาตั้งแต่วันแรกที่ลืมตาดูโลก ทําให้ไม่สามารถเลือกได้ว่า โตขึ้นจะเป็นอะไร หรือจะทําอะไร เขาไม่เคยมีความฝันเหมือนเด็กในวัยเดียวกัน

เขาต้องเรียนรู้ศิลปะป้องกันตัวทุกแขนง ศึกษาระบบงานและสานต่อความรับผิดชอบที่บรรพบุรุษมอบหมายให้ตั้งแต่เริ่มจําความได้ แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่เขาไม่ชอบเลยก็ตามที

เขมชาติต้องการเป็นเพียงแค่คนธรรมดา ที่ดําเนินธุรกิจอย่างถูกกฎหมาย แข่งขันกับคนอื่นอย่างเป็นธรรม แต่ไม่มีใครให้โอกาสนี้กับเขา ไม่ว่าเขาขยับตัวไปไหนมีแต่คนปองร้าย ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขมชาติจะต้องฉลาดทันคน ต้องอ่านเกมให้ ออกว่าคนที่เข้ามาในชีวิตของเขาต้องการอะไร ไม่ว่าจะมาดีมาร้าย เขาต้องรู้จักการเอาตัวรอด ต้องอดทน ต้องเข้มแข็ง จะแสดงความ อ่อนแอให้ใครเห็นไม่ได้

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเรียนรู้มาตลอดชีวิตกลับพังทลายลงไปเพราะผู้หญิงตรงหน้า...ผู้หญิงอันตรายที่จะประมาทไม่ได้เด็ดขาด

ทั้ง ๆ ที่เหตุผลมากมายบอกให้เขาระวัง อย่าไว้ใจพริมโรส แต่ทําไมหัวใจของเขาไม่ฟังเสียงนั้นบ้าง ในเมื่อเขาเลือกเกิดไม่ได้ ทำให้เขา ต้องใช้ชีวิตอยู่บนเหตุผลมาตลอด แต่คราวนี้เขาเลือกได้ เขาเลือกผู้หญิงคนนี้แล้วทําไมเขาต้องมีเหตุผลด้วย...ทำตามสิ่งที่ใจเรียกร้อง ทำตามสิ่งที่ใจต้องการ ไม่มีเหตุผลอะไรทั้งสิ้น

เมื่อตัดสินใจกับตัวเองได้อย่างเด็ดขาด เขมชาติใช้มืออีกข้างจับมือของพริมโรสที่กําลังจับแขนเขาไว้ ก่อนจะกระชากร่างบางเข้ามากอดเบา ๆ แม้หญิงสาวจะขัดขืนในตอนแรก แต่ก็ยอมให้เขากอดอย่างสงบ

เขมชาติซบหน้าลงกับไหล่บางอย่างอ่อนล้า เหมือนจะถ่ายทอดความเหนื่อยหน่ายกับเรื่องราวปัญหาที่เจอแต่ละวันให้หญิงสาวรับรู้ และดูเหมือนว่าพริมโรสจะเข้าใจกิริยานั้น เพราะเธอยกมือขึ้นมากอด พร้อมกับตบหลังชายหนุ่มเบา ๆ อย่างปลอบใจ

“ผมขอกอดคุณเอาไว้อย่างได้ไหม...พริมโรส”

เขมชาติผงกหน้าขึ้นมากระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูให้พริมโรสได้ยินเพียงคนเดียว ก่อนจะสบตากับหญิงสาวอย่างมีความหมาย หน้าของหญิงสาวค่อยๆ ระเรื่อขึ้น พร้อมกับสบตาเขาอย่างต้องมนต์ ทําให้เขมชาติอดใจไม่ไหวโน้มหน้ามาจุมพิตเบา ๆ ที่มุมปากบางอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มให้กับหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่เคยยิ้มให้ใครมาก่อน

คนตรงหน้าที่กําลังจับแขนของเขมชาติอยู่โดยไม่สนใจกับอาการนิ่งของชายหนุ่ม แต่ต้องสะดุ้งสุดตัวอีกครั้งเมื่อถูกเขมชาติกระชากเข้าไปกอด และครั้งนี้ก็ไม่เหมือนครั้งก่อนเพราะการกระทําของเขาไม่ได้เป็นไปเพราะความจาบจ้วงอย่างครั้งแรก

ครั้งนี้เป็นไปด้วยความอ่อนโยน ยิ่งแววตาที่ฉายออกมายิ่งทําให้เธอขัดขืนเขาไม่ได้ แม้จะเป็นเพียงแวบเดียวที่สบตากัน แต่มันกลับเป็นแวบเดียวที่ทําให้สมองของเธอหยุดสั่งงาน