Secret Service

Chapter 19

Chapter 19

Ryan

“Nawawala si Marianne?”

Ephie can’t even focus herself in her task. Making a bottle of milk for Bruce and and preparing coffees for us. We’re in my kitchen. Dito na ako inabutan ni Archer. I called him to come here. After nearly one hour of patrolling around the town, I went home and called him.

Marianne’s missing for f*****g three hours. I’ve been gritted my teeth since then. Three hours. f*****g long enough to make me crazy like this. I want to see her now. I want to see her now so I can breathe healthily.

Nilingon ni Archer si Ephie. Hinilot ang ulo. “Kung hindi siya magpaparamdam o magpapakita sa atin, pwedeng nawawala nga siya.” he looked at me.

I chose to stare at the floor. I lost my appetite and the excitement for coming home. But I need to think. I need to haul a plan to find her. Kaya tahimik kong tinanggap ang tasa ng kapeng ginawa ni Ephie.

Sumimsim ako. Mula sa rim ng baso ay tiningnan ko si Bruce. Hindi basta-bastang iiwan ni Marianne si Bruce. Kung sakaling nakipagkita nga ito sa Kuya niya, ibig sabihin ay bumyahe siya ngayon papuntang Lipa.

Lumapit ako sa counter. “Magpadala ka ng tao sa Lipa. Maglagay kayo ng pwesto sa mga terminal. Pabantayan mo rin si Stefan.” I took out my phone and dialed Wax’s number. “Magpapatulong din ako kay Wax.” He answered after two rings. “Wax, I need your help.” I said it with short and serious tone.

Tumayo si Archer. “Titingnan ko kung nakunan siya ng CCTV camera sa labas.” He informed me then left without waiting for my permission.

“Better contact her friend too.” pahabol kong sabi sa kanya.

Hindi niya ako nilingon at nagtuloy-tuloy sa paglabas.

“What happened?”

I merely cursed. But I calmed myself. Kailangan kong mag-isip ng matuwid at hindi ang magpadala sa frustration at takot. “Nawawala si Marianne.”

Biglang umiyak nang malakas si Bruce. Nag-panic si Ephie. Binuhat ang bata at inalu. Pero hindi naging sapat iyon para tumahan ito. If Bruce can cry like that, how about me?

“Ilang oras na?” Wax asked.

“Tatlo.” Sa isipan ko, marami ang naglalarong posibilidad na pwedeng mangyari sa loob ng tatlong oras. Maiksing oras pa lang iyan para masabing nawawala nga ang isang tao.

But damn it---Marianne’s a grown up woman. Nagpaalam siyang may pupuntahan pero nang sunduin ko ay wala na siya. What’s in her head? Trolling around in this hour? Wandering around out there?

Nang sabihin kong ‘tatlong oras’, baka matawa pa ang makakarinig niyan. Pero wala naman silang alam sa nararamdaman ko. At saka ko napagtantong, ang protocol minsan ay angkop sa lahat ng pagkakataon. Hindi sapat na dahilan ang gap ng oras para masabing nawawala ang isang tao. Everything can happen in just a minute, what about a f*****g forty eight hours? Someone . . . might be dead in that time.

I grunted. Kumuyom ang kamao ko. I feel useless. All of the sudden, what I built, crashes like an avalanche. I can even find the woman I---

Napapikit ako at hilot ng noo. “Damn it Wax---she’s not home and this is not normal.”

“Nag-ikot na ba kayo d’yan?” he asked like some investigator.

I almost smirk but didn’t have the luxurious to do it. “I did. Nasa labas ngayon si Archer at tinitingnan kung may CCTV camera’ng nahagip si Marianne. Pwede mo bang pabantayan ang mga Terminal d’yan?”

“Ofcourse. Pero bakit?”

“Nasa Lipa Bed and Breakfast ngayon ang kapatid niya. Gustong makipagkita kay Marianne,”

I can sense he lifted his one brow. “Babyahe ngayong gabi si Marianne?”

“I know it’s crazy but I will not let any small possibility to slip out from me. This is too unusual and I’m f*****g----angry.”

“Kasama ba niya ang bata?”

Umiling ako. “Nandito. Mag-isa lang siya.”

“That’s very unusual. Magpapadala ako ng mga tauhan ko sa Bed and Breakfast at sa babaan ng mga pampasaherong sasakyan. But Ryan . . . I’m not in Lipa right now. Nandito ako ngayon sa Lemery. Pupuntahan ka namin.”

“Thanks, Wax.”

“No, problem.”

Pagkababa ko ng tawag ay nilingon ko sina Ephie. “Iakyat mo sa taas si Bruce, Ephie. Patulugin mo na rin.” utos ko. Mukhang maligalig ngayon si Bruce. He must be missing his Auntie.

“Sige po, Ser.” walang atubuling sagot sa akin ni Ephie.

Nang makaalis sila ng kusina, lumipat ang paningin ko sa pagkaing niluto nilang dalawa. Silang dalawa raw ni Marianne ang nag-bake ng chocolate cake. Marianne is too thoughtful. Sweet and caring. Beautiful with an alluring voice. She can make me smile by just looking at me and shyly answered my question. When we were in bed, eyes half-closed, desire written in her eyes, man, she’s mine. That woman is destined to be mine. If not for this lifetime, then I’ll wait for her on the next life.

I stunned.

Pinasadahan ko ng tingin ang kabuuan ng kusina na para bang ito ang unang beses kong nakita ang parteng ito ng bahay ko. Nang una akong tumapak dito, hindi ko binigyan ng halaga ang bawat detalye. Ang kailangan ko lang ay bahay na masisilungan ng mga sasakyan ko. Bubong at kama para sa akin. I bought this house because Wax’s recommended it. I just needed roof for my cars. A car with her shades of memories that night. I never wanted to taint her scent and touch inside of it. Where she laid her naked body. When she turned down my invitation to see her again, she turned down my life.

I liked women’s touch and scent. But I knew then that she’s special. Marianne’s special.

She brought colors to my lifeless house. She made her own way into me. And I need her. I want her.

I almost grab my cup and throw it. But I didn’t. She was here. She cooks for me. She cares for me. She waited for me.

Still waiting for me.

My teeth gritted once more. Whoever behind her absence in my house will face the rage of my fist. I tore my eyes out from supposedly our dinner and stormed out.

**

At midnight, Archer didn’t find any footage of her. Kung hindi sira, hindi naman siya nahagip. There’s no camera installed to Zamora’s front house. Rochel said, hindi iyon pinagkaabalahan ni Roger.

Nakalatag sa harapan ko ang cellphone ko at ng kay Marianne. Kung uuwi siya sa akin ngayon, walang sugat at ligtas---we’ll make love until she can’t walk anymore. I’ll make sure she will leave here in my house and earn my name until she gets older.

Habang tumatagal ang oras na hindi ko siya nakikita, napapalitan ng galit ang pag-aalala ko. Hindi ba niya alam ang daan pabalik sa akin? Hindi ba siya makauwi? Tinakasan ba niya ako? Masyado ba akong mahigpit?

Tinakasan niya ang Lipa. Inuulit ba niya sa akin?

I thought too deeply while my fingers dig deeper in my hair, touches my sweaty scalp. Just last night, just last night it was her hands that caressing my scalp. Then now, she’s gone.

“Nakakalat na ang mga tao ko. May lookout na rin sa kapatid niya. But the thing is,”

Hindi ako nag-angat ng tingin kay Wax nang magsalita ito. May isang oras na rin silang narito ni Anjelous. Hindi napatulog ni Ephie si Bruce pero nagawa ni Anjelous. She’s till upstairs.

“Walang dumarating sa kwarto niya. Hindi tumatapak ng Lipa si Marianne.”

“She didn’t leave Agoncillo.” Archer said while on his laptop screen. Monitoring.

I grabbed my glass and drank the last drop of my wine. Kung minsan ay nauuwi kami sa katahimikan. At kapag ang orasan na ang namayaning tunog sa opisina ko, para akong nawawala sa sarili. Hindi ko kakayaning maupo lang doon. Lumabas ako at nag-ikot ulit sa kalsada.

I could go to Lipa and find out for myself. But I have this heavy feelings she will go home. Ayokong umalis ng bahay dahil nararamdaman kong doon niya ako pupuntahan.

Madaling araw na ng bumalik ako. Dumeretso ako ng kusina. Kumuha ng tubig at nagsalin sa baso. May koneksyon ako. I can use it. Kung kinakailangan kong idaan sa ilalim ng mesa ang paraan para marami ang kumilos, gagawin ko. Pero itong sakit sa dibdib ko, itong takot na nararamdaman ko, sino ang uutusan ko para matanggal ito? Hindi ako mapakali na para bang anumang oras ay bibitayin ako. Hindi ako makahinga nang maayos kapag iniisip ko siya.

Tinaas ko ang baso. Umigting ang panga ko. Dumiin ang kamay ko roon at ang lamig ng tubig ay nakipaglaban sa init ng palad ko. Hinagis ko iyon sa galit at naglikha ng ingay sa bawat sulok ng kusina. “Dammit!” I shouted. And forced myself not to throw the pitcher too.

I sat and gripped on my hair. Nakakapaghina. Kung iiwan niya ako nang ganito, hindi ko siya mapapatawad. Hindi ko alam kung anong magagawa ko kapag hindi siya bumalik sa akin.

“Paglilinisin mo ba si Marianne pagbalik niya?”

Hindi ako nag-angat ng tingin kay Wax. Ni hindi ako nahiya sa binasag kong baso at nagkalat na tubig sa sahig. Hindi ko rin alam kung nagwalis siya pero narinig ko ang kalansing ng mga piraso ng binasag ko.

Bigla akong napalingon sa kanya. Nag-angat ito ng tingin sa akin mula sa pagpupulot ng basag ng baso. Nginisihan ako. “Sounds familiar?”

After a dreadful hours, I smirked. Yes. f*****g yes.

“Wala kang makukuha sa pagbabasag dito. Mauubos lang mga kasangkapan mo.” Dagdag pa nito. Tumayo at tinapon ang mga pinulot. Naghanap ng basahan at pinunasan ang sahig.

Napahilamos ako ng mukha. Frustration is eating me.

“Pa’no kung, umalis lang talaga siya. Katulad ng ginawa niya sa Lipa. Mas mabuting isipin kong kusa siyang umalis kaysa . . .” I trailed off. Panic rises again in my chest. Para akong mahuhulog sa gilid ng bangin.

Kumuha ito ng baso at naglabas ng alak. Tumaas ang kilay nang mabasa ang boteng nakita sa estante ko. “Nang hindi kasama si Bruce? You think, Marianne’s a drifter?” at saka nagsalin sa baso.

“Possible.”

“What about her brother? He must be sleeping at the moment.”

“I’ll kill him if he ever urged her to leave me and left Bruce.” anger rises.

Pagkatapos sumimsim sa inumin ay umiling ito. “Baka . . . may kinalaman ang pagkawala ni Marianne sa pagbalik ng kapatid niya. Remember, he was connected to the syndicate from Mexico. By then, she must be---“

“f**k it, Wax. Wala siyang kinalaman doon! Inosente si Marianne!”

He calmly sighed. “May alam man siya o wala, kapatid niya si Stefan at nasa kanya ang bata. Those other suspects are still at large and, or, not yet known. Alias names can be changed. Marianne’s still Marianne. A walking receiver of the missing child.”

“Umalis na siya ng Lipa. She’s living with me now. Who will attack her if I’m with her?”

Tinaasan niya ako ng kilay at sumandal sa counter. Damn. I almost snarl at his reaction.

“You weren’t here when she left or . . . abducted.” He seized my face. “I can define anger by looking at your face, Ryan. But don’t let anger reign in you. Marianne’s life is in danger. We can’t afford to let madness overrule the possible situation.”

“Ha! Look who’s talking?! Yes, I’m angry! I don’t know where she is and or the reasons why she’s missing!”

“You witnessed how I was when my wife left me.”

Natigilan ako. Baka bigla niya iyong dinugtong?

“Hindi ka makapag-isip nang maayos. Especially when your woman is not with you.”

I was like a statue for a moment. When Wax flared a grin and fixed his eyes on his glass and sip, that’s when I finally realized what he meant.

My chest clenched at the realization. I used the heel of my palm just to caress my dilapidated heart. God, what am I going to do? Just . . . bring her back to me and I’ll be a good man to them.

Kahit na alam kong iba si Marianne, kapag natagpuan mo na ang tamang salita para roon, para pa rin akong ginugulat pero maluwang sa dibdib. Hindi ko akalaing, pwedeng mangyari iyon. She changed my life. And all I need now is to see her.

The sun broke the dawn and every fiber in my body’s full alert for the second day of finding my Baby.

Kape at inis ang nagpanatili sa aking gising sa buong magdamag. I can’t afford to sleep. Kahit mabigat ang mga mata ko ay lumabas ulit ako para mag-patrolya at gumawa ng mga tawag.

Nakatanggap ako ng tawag mula kay Archer na dumating sa bahay si Stefan. Hinahanap ang kapatid niya. Nagmadali ako sa pag-uwi. Nangangatal ang mga kamao ko at gusto ko nang ilapat sa mukha ng lalaking iyon.

Patakbo akong pumasok sa bahay ko. Bukas ang pinto at nakita ko agad sina Archer, Wax at Anjelous sa sala. Kasama ang isang hindi pamilyar na lalaki. He looked at me. Anger is obviously written on his thin face.

Tumayo ito at galit akong sinalubong.

“Anong ginawa mo sa kapatid ko?!” he shouted at me.

Just a few more steps from the front door, tinawid ko ang pagitan namin---Anjelous gasped---but I totally forgot everything---I threw a solid blow on his nose.

“Stop it, Ryan!” Wax halted me. But he’s too late.

Bumagsak sa sahig si Stefan karamay ang lamesita ko. I grabbed his collar and punch once more. Maybe, I was too groggy because of lack of sleep. Maybe I needed an outlet. But I’m so angry. So furiously frustrated knowing that my Marianne is missing. “Kung may mukha kang magpakita rito pagkatapos ng ginawa mo kay Marianne, p’wes ihanda mo ‘yang mukha mo sa ‘kin!” I threw another blow.

“Ryan tama na ‘yan!” awat sa akin ni Anjelous.

Pabalang kong binitawan sa sahig si Stefan. He’s too thin but brave to fight with me. Duguan ang ilong at labi dahil sa mga suntok ko. This is Marianne’s brother. Our first meeting’s very unforgettable.

Hinawakan ako ni Wax sa balikat. Nilayo kay Stefan. Stefan got a help from Archer and made him sat on the couch. Umalis si Anjelous. Probably, to get some ice.

“Huminahon ka muna. Hinahanap din niya si Marianne.” Bulong sa akin ni Wax.

“Bakit niya hinahanap dito? May usapan nga silang magkikitang dalawa!” singhal ko.

“Kung walang kinalaman si Stefan sa pagkawala ni Marianne, mas lalong kailangan mong kumilos para mahanap siya!” he snarled at me.

Mula sa kusina ay lumabas sina Rochel at ang kinakasama nito. Napatakip ng bibig si Rochel nang makita ang mukha ni Stefan. She looked at me and gulped.

Wax looked at them. “Pumunta rito ‘yang kapitbahay mo dahil nag-aalala raw sa kaibigan niya.” he just filled in my silent curiosity.

I was slightly calm when I look back at Stefan. I saw him staring at Rochel. Hinatak naman ako ni Wax at dinala sa opisina. “Babaliin mo ba’ng balikat ko?” pagpasok namin sa loob ay agad kong winagwag ang balikat at binagsak ang katawan sa upuan.

“You need rest. May hinala akong malalampa mo ‘yang si Stefan kung hindi lilinaw ‘yang pag-iisip mo.”

I glared at him. “Kailangan kong mahanap si Marianne.” May diin kong sagot sa kanya.

Sinipa niya ako sa binti. I cursed him.

“Clear the cobwebs in your head then let’s kill whoever stole Marianne away from you!” tinalikuran niya ako at padabog na sinarado ang pinto.

Binagsak ko ang ulo sa sandalan. Napapagod ako pero hindi pa nagbablangko ang isipan ko. Nakakalat ang mga tauhan ni Wax sa labas ng bahay ko. Si Stefan ay nasa puder ko na. Maybe, we can work all together. But I still have this massive anger within me that needed to be released.

I groaned and closed my eyes. Her beautiful face filled my head. “Baby . . .” I tiredly called her. I want to feel her. Alive. And yes, I need some sleep for me to be able to kick some ass and find her.

God, I love her. I love her so damn much that it hurts. If I’m going to lost her again for the second time, don’t make me live anymore . . .

***

Marianne

Dilim. Mainit. Iyon ang dalawang salitang unang nag-alpasan sa isipan ko nang magkamalay ako. Kumirot ang ulo ko. Naramdaman ko ang pag-ikot ng paligid panandalian.

Nang madilatan ko ang kadiliman, kasunod kong naramdaman ang kalabog sa dibdib ko. “Ryan,” I murmured his name involuntarily. “Ryan!” that was the second time then I panicked. Then I felt the muscle pain on my back. I touched and felt it sore. But it didn’t stop me to rise.

Sa pagkapa sa pader ay nahanap ko ang switch kaya kumalat ang liwanag. Nasilaw ako at napapikit. Doon ka lamang nakita kung nasaang lugar ako naroon.

Hindi ko alam. Hindi ko alam ang lugar na ito.

Agad kong pinihit pabukas ang doorknob, nang mabuksan ko ay hindi pa rin bumukas ang pinto. May harang sa labas. Ilang beses ko pang tinulak ang pinto at umaasang mabubuksan ko iyon, nabigo ako. Bumilis nang bumilis ang t***k ng puso ko. “Tulong! Tulong!” sumigaw ako nang sumigaw.

Paulit-ulit ko iyong ginawa hanggang sa mahapo ako. Pero hindi ako umalis sa tabi ng pinto. Idinikit ko ang tainga roon. Nagsalubong ang kilay ko nang makarinig ng mga yabag. Takbuhan at mahihinang boses. Kaya’t inulit ko ang pagkatok nang malakas. “Tulong!” kasabay ng katok ko ay ang malakas ko ring sigaw.

Lumipas pa ang ilang sandali, walang lumapit at nagbukas ng pinto.

Sinandal ko ang noo sa pinto. Pumikit ako at pinakalma ang sarili. Minasahe ko ang parte ng likod na masakit. Si Roger. Si Rochel. Dumilat ako.

Pinasadahan ko ng tingin ang lugar na kilalagyan ko. Maliit lang ang kwarto. Maraming estante at cabinet. In an impulse, I rummaged all the cabinets and look for a possible tools to escape, to open the door. Pero maliban sa metal hanger, ilang naiwang damit at plastic ay wala na akong nakita pa.

Nanghina ako at napakamit na lang sa nakabukas na drawer. They locked me in a walk-in closet. They locked me in!

Isang beses ko pang pinasadahan ng tingin ang maliit na kwarto. At dumaluyong ang takot. Ang galit sa dibdib ko. Bakit?

Pumunta ako sa bahay nila para magtanong tungkol sa nalalaman ni Rochel kay Bruce. Pero sinaktan ako ni Roger at pinaamoy ng mabahong kemikal. Kumirot ang ulo ko kaya’t napapikit ako ulit.

“Kung nananahimik ka lang. Edi sana hindi ko ‘to gagawin sa ‘yo.

Dumilat ako. Bakit ko kailangang manahimik? Anong alam nila na hindi ko pwedeng gawin o sabihin?

Tungkol kay Bruce. Tungkol iyon kay Bruce!

Napalunok ako. Nakarinig ako ng kalansing. Malapit sa pinto. Hindi—sa labas ng pinto.

Hindi ako tumakbo palapit doon. Pagkakamali lang ito. Hindi ko alam kung ilang oras na akong walang malay pero tiyak na hahanapin ako ni Bruce. At ni Ryan. Malalim akong bumuntong hininga. Ryan. He would be mad by now. Ayaw niyang umaalis ako nang walang paalam. At baka mapagalitan niya ang dalawang gwardya at si Ate Ephie.

Bahagyang nagkaroon ng puwang ang pinto at hamba nito. May kandado. Nakakandado ako sa labas! “Tetay! Salamat,” I felt the immediately relief when I saw her. Hinintay ko siyang pumasok pero hindi nito binuksan ang pinto. At mula sa maliit na siwang na iyon, siniksik niya ang isang plastic bag. Hindi ako gumalaw para kunin iyon. Pinadausdos niya pa pababa sa sahig. “Tetay,”

“Pagkain mo po ‘yan, Ma’am Marianne.” Mabilis pero kinakabahan niyang salita sa akin. “Kumain na po kayo.”

Napailing ako. Bumilis ang paghinga ko. Bahagya kong tinulak ang pinto pero maagap si Tetay. “Ben.” Nakita ko siyang nakatayo sa likod niya. Walang emosyon ang mukha at nakatitig lang sa akin. “Ben.”

Mabilis na sinarado ni Tetay ang pinto. Nakipaglaban ako para buksan iyon pero mas mabilis niyang naisara.

“Please . . .” my voice broke. Lumandas ang luha sa pisngi ko. Ano bang kasalanan ko? “Ryan. Ryan.” I murmured his name over and over.