เคยมีคำกล่าวมานานแล้วว่าพิธีมงคลสมรสชาวบ้านธรรมดา ยังจัดได้อลังการกว่าพิธีสมรสของสกุลจ้าว เนื่องจากเป็นสกุลที่เห็นว่าพิธีไม่สำคัญเท่าเนื้อหาด้านใน และวัตถุประสงค์หลักของการสมรส อีกทั้งสกุลจ้าวไม่ต้องการเป็นจุดสนใจจากผู้ใด จึงได้ลดขั้นพิธีการจนสามารถจบงานได้ภายในครึ่งวัน
แล้วจ้าวหลี่จวินก็ต้องการจัดพิธีสมรสให้รวบรัดที่สุดเพื่อจะได้ออกเดินทางในวันถัดไป แต่ถึงกระนั้นก็ยังส่งเกี้ยวไปรับเจ้าสาวถึงหน้าจวนสกุลหวัง พร้อมจดหมายรับตัวและสินสอดหลายหีบเพื่อรักษาไว้ซึ่งเกียรติของเจ้าสาว
“ลูกสาวของข้า ไปอยู่ที่นั่นต้องรักษาตัวให้ดี หากเขาทำให้เจ้าเจ็บช้ำใจ หากหย่าไม่ได้ก็ให้มาหาข้าเสีย พ่อจะพาเจ้าหนีเอง” หวังเซี่ยหยางเอ่ยขณะปรายตามองบุรุษผู้สวมอาภรณ์สีแดงบนหลังม้าด้วยสายตาขุ่นเคือง หลังจากตอบกลับได้เพียงหนึ่งวัน วันต่อมาก็ต้องเสียลูกสาวคนเดียวให้บุรุษแปลกหน้าเสียแล้ว
หวังอี้หยางในอาภรณ์เจ้าสาวสีแดงแส
