บทที่ 11
ซื้อจวนเพื่อรักษาอาการประหลาด
ฝู่เหมากลับมาที่จวนตระกูลซ่งในตอนบ่าย ชายชราที่บัดนี้แก่ลงไปกว่าเดิมหลายปี ดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้พบหน้าหลานรักของตน
ซึ่งคนเป็นหลานก็รู้สึกเช่นเดียวกัน เขาดีใจที่ได้พบหน้าผู้เป็นตา ในขณะเดียวกันเขาเองก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ที่ทอดทิ้งทั้งมารดาและผู้เป็นตาไปตั้งหลายปี
ทั้งๆ ที่ในตอนนั้นทุกคนต่างก็เป็นคนที่ได้รับการสูญเสีย และรู้สึกเสียใจและโศกเศร้ากับการจากไปของซ่งหานหนี่ว์เช่นเดียวกัน
เขาเองที่เป็นทั้งบุตรชายและพี่ชาย กลับไม่ยืนหยัดอยู่ข้างๆ คนอื่นๆ ที่เหลือ แต่กลับพ่ายแพ้ต่อความขลาดเขลาที่ซ่อนอยู่ในใจ และละอายเกินกว่าจะมีหน้าอยู่ต่อ จึงได้หลีกหนีจากปัญหาหลบไปอยู่ในป่าคนเดียว
“หลานอกตัญญูนัก ทอดทิ้งท่านตากับท่านแม่ไปนาน แทนที่จะอยู่เคียงข้างเป็นเสาหลักให้พวกท่านยามที่ต้องเผชิญกับเรื่องเลวร้าย”
ซ่งหานหลิ่งเอ่ยด้วยสีหน้าสลด ยิ่งมาเห็นผู้เป็นตาช
