บทที่ 10
บุตรบุญธรรมของคุณชายรอง
มื้อค่ำผ่านไปด้วยความรวดเร็ว ไม่รู้เป็นเพราะว่าแต่ละคนเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางหรือ เพราะจังหวะคีบอาหารเข้าปากของแต่ละคนที่ถี่จนทำให้อิ่มเร็วกันแน่
ซ่งหานหลิ่งกับเหอเจ่อฮั่นเดินไปส่งเป้าจื่อไป๋ถึงหน้าห้องพัก รอจนสาวน้อยปิดประตูสนิทแล้วจึงพากันหันหลังเดินออกมา
ห้องพักของพวกเขาทั้งสองอยู่ไม่ไกลจากห้องพักของเป้าจื่อไป๋นัก หากแต่อยู่กันคนละฝั่ง บุรุษสองคนเดินเข้าไปในห้องเดียวกันแล้วจัดการลงดาลประตูเสร็จสรรพ ต่างคนต่างแยกย้ายกันทำธุระส่วนตัว ก่อนที่ซ่งหานหลิ่งที่จัดการตัวเองเสร็จก่อนจะเป็นฝ่ายปีนขึ้นไปนอนด้านในของเตียง
“อาหลิ่งจะนอนแล้วรึ?” เหอเจ่อฮั่นร้องถามจากหลังม่านบังลม
“อืม” คนที่นอนอยู่บนเตียงครางรับคำเบาๆ แล้วชิงหลับตาหนีอีกฝ่าย
เหอเจ่อฮั่นได้ยินเสียงตอบรับในลำคอก็เดินออกมาดู ทั้งๆ ที่ร่างท่อนบนไร้อาภรณ์ใดปกปิด และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหลับตาลงแล้ว ร
