(เหมือนเธอจะไหวตัวทันแล้วครับนาย)
"จับตาดูให้ดี แล้วรายงานทุกอย่างที่เห็นว่าผิดปกติ"
(ได้ครับนาย)
ติ๊ด.
ครืดดดดดดดด
สิ้นเสียงปลายที่ถูกตัดลงหมอหนุ่มก็เดินกลับเข้ามาในบ้านพักอีกครั้งหลังจากที่เขาหายออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงของบ้านพัก
"เรื่องงานเหรอคะ?" น้ำฝนที่นั่งรอบนโซฟาไปไหนไม่ได้เอ่ยถามเสียงเรียบ ด้วยใบหน้าของวอร์มที่ค่อนข้างตึงเครียดหลังจากที่วางโทรศัพท์สายนั้นก็อดไม่ได้ที่จะทำให้เธอตั้งคำถามเพราะความเป็นห่วงเป็นใยสามี
"ที่โรงพยาบาลมีปัญหานิดหน่อย"
"แล้วเป็นยังไงบ้างคะ แก้ไขได้ไหม?"
"ไม่มีอะไรแล้ว ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร แล้วข้อเท้าเป็นยังไงบ้าง ปวดอีกหรือเปล่า"
"ไม่รู้สึกปวดแล้วค่ะ ต้องลองเดินดูก่อน" เพราะหนึ่งวันที่ผ่านมาเธอไม่ต้องใช้เท้าตัวเองเลยสักครั้ง มีคนคอยอุ้มไปไหนมาไหนอยู่ตลอดเวลา เลยไม่รู้ว่าจะสามารถเดินเองได้หรือเปล่า
"ลองดู" ว่าแล้วร่างสูงก็ลุกจากโซฟาแล้วมายืนข้า
