ฉันกระพริบตาถี่เพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงแดดในยามเช้า สิ่งแรกที่วิ่งวนเข้ามาคือความหนักอึ้งของหัวตัวเอง ไม่ได้ปล่อยใจดื่มเยอะขนาดนี้มานานมากแล้ว ทว่าความสบายใจและรู้สึกปลอดภัยทำให้ฉันเผลอกระดกดื่มไม่ยั้ง มือบางที่กุมขมับขยับออกแล้วพยายามเพ่งมองรอบ ๆ ห้องที่นอน ก่อนที่จะชะงักเมื่อห้องที่ฉันอยู่ดันไม่รู้สึกคุ้นตาเลยสักนิดเดียว ฉันหันซ้ายทีขวาทีเพื่อหาคนบนเตียง แล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อข้างกายฉันไม่มีใครนอนด้วย แถมเสื้อผ้ายังอยู่ครบในชุดเมื่อคืนทุกอย่าง ถึงจะมีรอยปลดกระดุมแต่ฉันก็เชื่อว่าเมื่อคืนฉันไม่ได้ผ่านศึกหนัก
"ที่ไหนวะเนี่ย…" ฉันได้แต่พึมพำกับตัวเองแล้วเกาหัวแกร็ก ๆ นึกยังไงก็นึกไม่ออกจนคนที่เปิดประตูเดินเข้ามาใหม่ก็เป็นคำตอบเฉลยทุกอย่าง
"เฮียวอร์ม…" เฮียวอร์มเข้ามาพร้อมกับยืนพิงประตูมองหน้าฉัน ท่าทางของเขากำลังทำให้ฉันเขินอายเล็กน้อย คงจะเป็นคนเดียวที่ได้เห็นร่างหมดสภ
