“ฮึก! เอาออกไปนะ มันเจ็บ”
สะโพกกลมกลึงส่ายไปมา เพื่อต้องการหนีจากความเจ็บปวด พนามองใบหน้าสวยหวานด้วยความรู้สึกผิด เขาเป็นคนทำให้เธอรู้สึกไม่ดี และมีแค่เขา ที่จะเปลี่ยนให้มันเป็นความรู้สึกที่ดีกว่านี้ได้
“อ๊ะ ไม่ อื้อ อ๊า”
มืออีกข้างกดสะโพกที่ดิ้นหนีไว้แน่น ขยับนิ้วมือที่อยู่ด้านในเข้าออกช้าๆ เสียงประท้วงเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงคราง สะโพกที่ขยับหนีเริ่มอยู่นิ่งขึ้น มือที่เคยกดอยู่เปลี่ยนมาช่วยคลึงติ่งเนื้อสีหวาน ไม่นานร่องรักฝืดเคืองก็เริ่มมีน้ำหวานมาล่อเลี้ยงมากขึ้น
“อ๊ะ อื้อ ไม่ อ๊า”
เสียงหวานยังคงปฏิเสธทุกสัมผัส ต่างจากร่างกายที่ตอบสนองไปตามสัญชาตญาณ สะโพกกลมกลึงบดเบียดเข้าหามือที่สัมผัส น้ำหวานสีใสไหลอาบนิ้วเรียวยาว จนคนทำต้องเพิ่มจังหวะ บดบี้ติ่งเนื้อสีหวานมากขึ้น เมื่อร่องรักด้านในเริ่มหดตัวบีบรัดนิ้วมือ
“อ๊ะ อ๊า พอ พอแล้ว อ๊ะ อร๊าย”
มัลลิกาสูดอากาศเข้าปอดจนหน้าอกกระเพื้อมขึ้น
