พนาละสายตาจากใบหน้าสวยหวานกลับมาที่คู่สนทนาของตัวเอง เลขาคนสนิทที่พ่วงตำแหน่งเพื่อนสนิทได้แต่ส่ายหน้า เมื่อคนมีความผิดไม่คิดจะทำอะไร ทั้งที่ลากเขามาด้วยจนถึงที่นี่
“จะปล่อยไปเหรอ กว่าจะได้กลับมาเจอกันอีก”
วรุษถามพลางยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม เขาไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะมัวยุ่งกับงานถ่ายละครที่เพื่อนให้ดูแล แต่ดูข่าวเมื่อเช้าแล้วพอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เลยพยายามหาทางแก้ปัญหาแทนเพื่อน ทั้งยังบากหน้าไปถามตารางงานของมัลลิกา จากน้องสาวของเธออีกด้วย แต่ดูเพื่อนเขาทำสิ มาถึงแต่ไม่กล้าเข้าไปใกล้เธอด้วยซ้ำ
“บางทีอาจจะไม่ควรกลับมาเจอกันก็ได้”
ใบหน้าหล่อเหลาเศร้าหมองลง ยกแก้วขึ้นดื่มจนหมดแล้ววางมันลงที่เดิม ให้เพื่อนได้ทำหน้าที่เติมน้ำสีอำพันลงไปใหม่
เขาน่าจะยอมรับความจริงว่ามันจบลงไปตั้งนานแล้ว แต่เพราะยึดติดกับความรู้สึกที่มีมากเกินไป เลยลืมไม่ได้สักที บางทีการกลับมาเจอกันใหม่
