“ไม่เอา”
“งั้นไม่ต้องกินข้าว”
“ได้ไงอะ ขี่รถมาตั้งไกล”
“มันก็ง่ายๆนี่เดียร์ ก็แค่เอาปากของเดียร์มาวางตรงนี้”
มัลลิกาขนลุกไปทั้งตัว น้ำเสียงหวานหยด ไม่เท่ากับคำว่าเอาปากมาวางตรงนี้และใบหน้ากรุ้มกริ่มของเขา เธอไม่รู้จะโฟกัสที่อะไรแล้วตอนนี้ หิวก็หิว จะทำก็อายเหลือเกิน
“ฉะ ฉันอาย”
“กลายเป็นคนขี้อายไปตั้งแต่เมื่อไหร่?”
จะตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ ก็ตั้งแต่คืนนั้นไง ทุกครั้งที่เห็นหน้าเขา สมองมันชอบวนเวียนฉายภาพน่าอายในคืนนั้นอยู่ตลอด ทั้งที่ถูกกระทำอย่างไม่เต็มใจ แต่ทำไมถึงไม่ลืมก็ไม่รู้
“อย่าแกล้งได้ไหม หิวจริงๆนะ”
“เห้อ! งั้นขอจูบนะ”
ถอนหายใจเสียงเบา ก่อนจะขออนุญาตและทำมันทันทีที่พูดจบ โน้มตัวเข้าไปใกล้โดยใช้มือตรึงใบหน้าสวยไว้ไม่ให้หนี กดริมฝีปากลงไปช้าๆ ลากไล้ลิ้นทั่วกลีบปากสีชมพูสวย อ้อยอิ่งอยู่ไม่นาน ริมฝีปากหวานก็อ้าออกให้เข้าไปชิมความหวานด้านใน
“อือ”
เสียงหวานครางประท้วง เมื่อถ
