วันต่อมา
07:35 น.
รถยนต์คันหรูจอดลงหน้าบริษัท เจ้าของบ้านที่ขู่บังคับให้มัลลิกาไปอาศัยอยู่ด้วย อาสามาส่งเธอถึงที่ทำงานด้วยความดื้อรั้น ใบหน้าสวยหวานเต็มไปด้วยความไม่พอใจ และนั่งเงียบมาตลอดทาง ไม่ปริปากพูดอะไรเลย แม้คนข้างๆจะพยายามชวนคุยอยู่ตลอดเวลา
“ตอนเย็นจะมารับนะ”
พนามองอย่างอ่อนใจ รู้ว่าเธอโกรธอยู่ แต่ไม่คุยกันเลยมันก็เหนื่อย เขาก็พยายามทำดีด้วยแล้ว แม้จะชดเชยความผิดที่ทำไว้ไม่ได้ แต่น่าจะเห็นใจกันสักหน่อย ทำตัวดื้อน้อยลงหน่อยก็ไม่ได้
“ไม่ต้องหรอก ฉันกลับเอง”
พูดจบก็เอื้อมมือไปปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว หันใบหน้าไปมองคนข้างตัวอย่างรวดเร็ว เมื่อโดนมือหนาฉุดรั้งมือข้างนั้นไปจับไว้แน่น
“มีอะไรอีก?”
“ขอโทษ”
เป็นอีกครั้งที่เขาพยายามจะขอให้เธออภัย ใบหน้าสวยมีแววเย้ยหยันเพราะคำที่ได้ยิน คนตัวโตจึงออกแรงที่มือมากขึ้น เพื่อดึงให้คนตัวเล็กกว่าขยับเข้าไปใกล้
“ขอโทษนะครับ”
มัลล
