"ขอบคุณค่ะ งั้นเดี๋ยวคุณชาลล์นั่งพักก่อนนะคะ หายเหนื่อยแล้วค่อยทานข้าว" เธอบอกขณะหย่อนก้นลงบนโซฟาใกล้ๆเขา
"เปิดดูสิ" เฌอบีพยักหน้าเบาๆและล้วงกล่องกำมะหยี่ที่อยู่ในถุงกระดาษใบเล็กออกมา มือเรียวบรรจงเปิดฝากล่องขึ้น ความประกายแวววาวของเพชรบ่งบอกถึงราคามันอย่างชัดเจน เฌอบีมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าและปิดฝากล่องลง เธอส่งมันคืนให้เขาโดยที่ไม่พูดอะไร ชาลล์รับกล่องนั้นกลับคืนมาด้วยความรู้สึกผิดหวัง
"ไม่ชอบเหรอ" เขาขมวดคิ้วถาม
"ชอบค่ะ แต่ของแพงแบบนี้ฉันรับไว้ไม่ได้" ใบหน้าบูดบึ้งเบือนไปทางอื่น
"จะแพงหรือไม่แพง มันก็คงไม่มีความหมายสำหรับเธอสินะ" ชาลล์น้อยใจที่เธอไม่เห็นค่าในสิ่งที่เขาทำให้ ร่างสูงลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปที่ประตู
"นี่! แล้วคุณไม่ทานข้าวเย็นหรอคะ" ชาลล์หันกลับมาหาเธอใบหน้าแน่นิ่ง เฌอบีเดินตรงเข้าไปหาคนขี้น้อยใจอย่างไมสบอารมณ์นัก
"เอามานี่" เธอแย่งกล่องในมือของเขาและเอาเข้าไปเก็บไว้ใน
