เมียแสนร้ายของมัจจุราช

ตอนที่ 2-นางบำเรอ

"ลูกสาวของคนทรยศไง! มันปากดียิ่งกว่าอะไร ด่าพี่อย่างกับหมูกับหมา มันไล่พี่ไปตายอีกต่างหาก" ชาลล์เล่าให้ 'ซารียา' น้องสาวของตนฟัง

"หึ ที่พูดมาเมื่อกี้ ก็คือชาลล์ไปทำไม่ดีกับเขาก่อนใช่มั้ยล่ะ เขาถึงได้ด่า?" ซารียารู้ทันพี่ชายเพราะเธอรู้จักเขาดี ร่างบางผลักคนตัวสูงให้หลีกทางและเดินตรงเข้าไปหาหญิงสาวหน้าตาสวยสะพรั่งค่อนไปทางตะวันตกมากกว่าสาวไทยที่ถูกมัดอยู่

"เธอชื่ออะไร" ซารียาเอ่ยถาม เธอสงสารหญิงสาวตรงหน้าจับใจ และเธอก็พอรู้มาบ้างว่าผู้หญิงคนนี้ถูกส่งตัวมาทำงานใช้หนี้ให้ชาลล์แทนพ่อของเขา

"ฉันชื่อเฌอบี ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉัน แต่คุณหลบไปเถอะค่ะ ในเมื่อข้อเสนอของเขาจะทำให้ฉันใช้หนี้ได้ตั้งห้าสิบล้าน" 'เฌอบี เดลล่า' บอกกับซารียาไปเช่นนั้น ทว่าในดวงตาแห่งเปลวเพลิงกำลังจ้องมองไปยังชาลล์

"ข้อเสนออะไรถึงได้มีค่าตั้งห้าสิบล้าน?" ซารียาหันไปถามชาลล์

"มันไม่ใช่เรื่องของเราเลยนะซารียา" ชาลล์พูดสวนขึ้นมา

"เขาจะให้ผู้ชายทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ เข้าแถวมาข่มขืนฉันยังไงคะ" เฌอบีสวนกลับ

"ชาลล์! กล้าทำขนาดนี้เลยเหรอ?" ซารียาต่อว่าพี่ชายเสียงดุ

"ก็แค่ขู่เท่านั้นแหละ! อยากจะช่วยมันก็ช่วยไปเลย แต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เราจะมายุ่งเรื่องนี้ได้ เพราะเขาต้องชดใช้ในสิ่งที่เขาทำ!" ชาลล์จ้องมองเฌอบีด้วยแววตาเกรี้ยวกราดก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไปด้วยความโมโห

"ฉันแก้มัดให้นะ"

"ทำไมคุณถึงดีกับฉัน?"

"ชาลล์เป็นพี่ชายของฉัน เขาเป็นคนไม่มีหัวใจ และเขาไม่เคยรักใครมาก่อน เธอต้องระวังตัวมากๆนะ เดี๋ยวฉันจะพาลูกของฉันมาเล่นที่นี่บ่อยๆ" ซารียาแก้มัดให้หญิงสาวเรียบร้อยก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อคลุมในรถออกมาให้เธอสวม

"ขอบคุณค่ะ ฉันเป็นหนี้บุญคุณของคุณ" เฌอบีเดินตามซารียาเข้าบ้านทว่า'กันต์' บอดี้การ์ดหนุ่มเดินมาขวางทางไว้

"อ้าว! กันต์มีอะไรหรือเปล่า" ซารียาถาม

"คุณชาลล์ให้คุณหนูเข้าไปพบ ส่วนเธอตามฉันมาจะพาไปห้องพัก" ซารียาหันมาหาเฌอบีด้วยแววตาสงสารจับใจ

"กันต์...ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ ถือว่าเป็นคำขอร้องของฉัน ช่วยดูแลเฌอบีด้วยนะ" ซารียาฝากฝังหญิงสาวไว้กับกันต์

"ผมต้องทำตามคำสั่งของคุณชาลล์เพราะเขาเป็นเจ้านายของผม แต่ถ้าเห็นแก่คำว่าเพื่อนมนุษย์ ผมจะพยายามช่วยคุณเฌอบีเท่าที่ผมจะช่วยได้ คุณหนูไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ" กันต์เป็นคนดีเเละเป็นคนที่ซารียาไว้ใจที่สุด

ในบ้าน

"ทำไมไม่พาหลานมาด้วยล่ะ" ชาลล์ชวนคุยเรื่องอื่น

"ดีแล้วที่ไม่ได้พามา เพราะว่าถ้าหลานมาเจอสิ่งที่คุณลุงของตัวเองกำลังทำอยู่เขาคงรู้สึกไม่ดี หนูไม่ได้จะเลี้ยงลูกให้เป็นมาเฟียนะคะ" ซารียายังคงเคืองการกระทำของพี่ชาย

"พี่ก็ไม่ใช่มาเฟียแต่พี่เป็นนักธุรกิจ" เขาพูดพลางจิบไวน์

"อ๋อเหรอคะคุณนักธุรกิจ แล้วจะให้เฌอบีทำงานอะไรใช้หนี้ตั้งร้อยล้าน" ซารียากำลังคิดหาทางช่วยเฌอบีอยู่

"อยากรู้ไหมว่าอาชีพไหนที่เงินดีแล้วเขาจะได้ใช้หนี้หมดเร็วๆ"

"อาชีพอะไรคะ"

"ก็นางบำเรอไง!" ชาลล์ตอบสีหน้าเรียบเฉย

"จะบ้าหรือเปล่า! นางบำเรอสมัยนี้ยังมีอยู่เหรอคะ" ซารียาส่ายหน้าให้กับความคิดของพี่ชาย

"มีสิ ก็ผู้หญิงที่บำเรอกามให้ผู้ชายเพื่อแลกกับเงินเพียงอย่างเดียว"

"ถ้าชาลล์จะทำแบบนั้นหนูก็คงไปทำอะไรชาลล์ไม่ได้หรอกค่ะ แต่จะบอกอะไรให้เอาบุญนะคะว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาทั่วไปแน่นอน เธอเป็นคนฉลาด และชาลล์จะต้องพ่ายแพ้ต่อเธอสักวันหนึ่งคอยดูเถอะ" ซารียาเห็นแววตาและคำพูดของเฌอบีก็รู้ได้ทันทีว่าเธอเป็นคนเช่นไร

"พูดอะไรของเรา ก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง มันก็จะมีดีหน่อยแค่หน้าตาสะสวยแค่นั้นแหละ"

"ยอมรับว่าเขาสวยหรอ" ซารียามองพี่ชายด้วยสายตาจ้องจับผิด

"อย่ามาหาเรื่อง"

"หนูไม่ได้หาเรื่องก็แค่ถาม เฌอบีเขาก็เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง จะทำรุนแรงกับเขามากไม่ได้ถึงเขาจะเป็นลูกหนี้" ซารียายังคงกำชับพี่ชาย

"รู้แล้วน่ะ พรุ่งนี้อย่าลืมพาหลานมาเล่นด้วยล่ะ ไม่งั้นน่ะจะตามไปเอาถึงบ้านเลย" พูดจบชาลล์ก็เดินกลับขึ้นห้องนอนไปทันที

ห้องนอนคนใช้

"ชาลล์ คนเลว!" เฌอบีนั่งอยู่ในห้องพักของตนเองซึ่งหญิงสาวไม่ยอมเปิดไฟ เธอเรียกชื่อของชาลล์ด้วยความแค้นและความเจ็บปวดในสิ่งที่เขาดูหมิ่นดูแคลนเธอวันนี้

"คอยดูนะ...ฉันจะทำให้คุณเจ็บปวดกว่าฉันร้อยเท่าพันเท่า!" หญิงสาวอาฆาตแค้น ทันใดนั้นก็มีเสียงใครคนหนึ่งพังประตูเข้ามา เฌอบีหยัดตัวยืนขึ้น

"ไม่มีมารยาท!" เธอด่าเขา

"เธอมีสิทธิ์อะไรมาด่าว่าฉันไร้มารยาท นี่มันบ้านของฉัน ฉันไม่จำเป็นต้องมีมารยาทกับลูกหนี้อย่างเธอ จำใส่สมองของเธอไว้!"

"อ๋อ เข้าใจแล้ว ได้ยินมาว่าพ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงคุณมา ส่วนใหญ่โตมากับสัตว์...เลี้ยง พ่อแม่เลยไม่มีโอกาสได้สั่งสอนคุณ สันดานเลยถ่อยไปเยอะเลย" เฌอบีด่าเขาแบบไม่เกรงกลัว

"คิดว่าด่าฉันแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอเหรอ!?"

"จะฆ่าฉันเหรอ? เอาสิ! กำลังจะฆ่าตัวตายอยู่พอดีเลย!"

"พูดบ้าอะไรของเธอ!" ชาลล์ขมวดคิ้ว

"จะให้ฉันทำงานอะไรก็ว่ามา!?" เธอไม่อยากเสียเวลาคุยกับเขา

"เธอคิดว่าน้ำหน้าอย่างเธอมีปัญญาทำอะไรล่ะ?"

"ถ้าไม่ตอบก็ออกไป!" เธอไล่เขา

"ตอบก็ได้...เป็นนางบำเรอของฉัน!" เฌอบีไม่ได้มีสีหน้าตกใจใดๆ แต่หัวใจเธอกำลังร่ำไห้กับคำตอบของเขา หญิงสาวไม่เคยคิดเคยฝันว่าชีวิตจะต้องมาสูญเสียพรหมจรรย์ให้ผู้ชายที่ทุเรศกักขฬะเช่นชาลล์

"เริ่มคืนนี้เลยมั้ยล่ะ? เอาเลยสิ!" เธอท้าทายเขา

"คงกร้านโลกสินะ หึ! เธอตกลงก็ดี แต่คิดเหรอว่าสภาพนี้ฉันจะเอาลง พรุ่งนี้เตรียมตัวเตรียมใจให้ดีก็แล้วกัน!" พูดจบชาลล์ก็เดินออกจากห้องของหญิงสาวไป เฌอบีจึงเดินไปปิดประตูลงกลอน

"ฮือออ...แม่...หนูอยากกลับบ้าน" หญิงสาวร่ำไห้ออกมาเพราะความอัดอั้นตันใจ

"หนูขอยอมตายดีกว่าที่จะเสียตัวให้ไอ้ผู้ชายเลวๆคนนี้" เธอครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดไฟเพื่อสำรวจข้าวของภายในห้องพักเก่าๆแห่งนี้