บัญชามาร

ตอนที่ 6

บทที่ 6

อากาศเย็นจัดจากแอร์รถยนต์ทำให้ร่างอรชรที่หลับใหลมาตลอดการเดินทางค่อยๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้น ดวงตากลมโตปรือขึ้นทีละนิดๆ ก่อนจะเบิกกว้างเต็มที่เมื่อสายตารับภาพผืนทะเลกว้างตรงหน้าเต็มๆ ตา

ที่นี่ที่ไหนกัน? นี่คือสิ่งแรกที่สมองร้องหาคำตอบ

“ที่นี่คือบ้านพักส่วนตัวของฉัน มันเป็นความลับกับทุกคน และแน่นอนว่าทั้งพ่อทั้งผัวของเธอไม่มีทางตามหาตัวเธอพบแน่”

เสียงกระด้างที่ดังขึ้นข้างๆ ทำให้เพลงพิณหันไปมอง แล้วก็สบเข้ากับสายตาสีเขียวมรกตที่ตอนนี้อัดแน่นไปด้วยความเคียดแค้นชิงชังมหาศาล รู้สึกได้ถึงร่างกายที่สั่นระริกด้วยความขลาดกลัว มือไม้เย็นเฉียบราวกับเผลอไปจับกำน้ำแข็งเอาไว้ อยากจะเปิดประตูวิ่งหนีไปให้พ้นจากสายตาคมกริบของอัลแบร์โต้นัก แต่ด้วยความละอายใจและอยากไถ่บาปทำให้เพลงพิณหยุดความคิดนั้นลงในทันที

“เพลงยินดีให้คุณฆ่า ให้คุณทำร้าย... แต่เพลงขอแค่อย่างเดียว เพลงขอโทรศัพท์ไปบอกพ่อหน่อยได้ไหมคะ เพลงไม่อยากให้พ่อเป็นห่วง”

คำพูดของสาวน้อยตรงหน้าทำให้อัลแบร์โต้หัวเราะออกมาราวกับกำลังดูละครตลก ก็ใช่น่ะสิ เขากำลังดูผู้หญิงแพศยาคนหนึ่งเล่นตลกอยู่ ผู้หญิงแพศยาที่ทำเหมือนกับตัวเองเป็นคนดีเสียเต็มประดา เห็นแล้วช่างน่าอาเจียนยิ่งนัก ชายหนุ่มคิดอย่างสะอิดสะเอียน

‘เพียงไม่อยากจะพูดเลยค่ะ แต่เพื่อคุณอัลเพียงบอกก็ได้ค่ะ พี่เพลงเป็นผู้หญิงที่ชอบผู้ชายไปทั่วนั่นแหละค่ะ เห็นใครได้ดีกว่าไม่ได้หรอก เพียงเคยเห็นพี่เพลงด่าคุณวิคกี้ด้วยนะคะ เรื่องของเรื่องก็คือพี่เพลงแอบชอบคุณอัลก็เลยอิจฉาคุณวิคกี้ที่จะได้แต่งงานกับคุณอัล เพียงได้แต่มองค่ะจะช่วยอะไรก็ไม่ได้ แต่ก็ไม่เคยคิดเลยนะคะว่าพี่เพลงจะลงทุนถึงขนาดทำให้เกิดอุบัติเหตุขึ้นแบบนี้’

คำพูดของเพียงเพ็ญซึ่งมาหาเขาที่บ้านทุกวันตั้งแต่วิคตอเรียจากไปยังดังก้องอยู่ในสมองไม่หยุด และนั่นก็ยิ่งตอกย้ำความเลวระยำของเพลงพิณให้มากขึ้นทวีคูณ

เขาเกลียดผู้หญิงคนนี้ เกลียดแสนเกลียด เกลียดจนอยากจะฆ่าให้ตาย แพศยา ผู้หญิงสารเลว คอยดูก็แล้วกันว่าหล่อนจะต้องย่อยยับด้วยน้ำมือของเขา เขาจะทำให้หล่อนเลือกที่จะยอมตายมากกว่ามีชีวิตอยู่

“แล้วอย่าลืมบอกผัวของเธอด้วยละ” อัลแบร์โต้ล้วงโทรศัพท์มือถือโยนใส่หน้าสตรีที่ตนเองแสนเกลียด ก่อนจะเปิดประตูรถและก้าวลงไปอย่างรวดเร็ว

เพลงพิณมองตามร่างสูงใหญ่ของอัลแบร์โต้ที่เดินหนีลงจากรถไปแล้วด้วยความเสียใจ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาต่อสายหาบิดาที่ตอนนี้คงจะเป็นห่วงหล่อนอย่างรวดเร็ว

“คุณพ่อเหรอคะ เพลงเองค่ะ” หญิงสาวปั้นเสียงร่าเริงที่สุดเท่าที่จะทำได้เมื่อปลายทางรับสาย

“เพลงสบายดีค่ะ ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นกับเพลงหรอกค่ะ”

เพลงพิณพยายามที่จะฝืนยิ้มเอาไว้เมื่อได้ยินเสียงของบิดาเต็มไปด้วยความห่วงใย แม้ไม่อยากจะโกหกแต่หากให้ท่านรู้ว่าหล่อนอยู่กับอัลแบร์โต้ รอสซี่ ท่านคงจะต้องเป็นกังวลใจมากๆ แน่นอน

“ตอนนี้เพลงอยู่กับเพื่อนที่ต่างจังหวัดค่ะ คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เพลงสบายใจเมื่อไหร่เพลงจะรีบกลับไปหาคุณพ่อค่ะ อีกไม่นาน...”

น้ำตากลิ้งลงมาตามแก้มนวล สาวน้อยพยายามกล้ำกลืนก้อนสะอื้นที่มันเริ่มล้นทะลักขึ้นมาถึงลำคอให้ดำดิ่งกลับลงไปในอกเหมือนเดิมด้วยความยากลำบาก

“เพลงสัญญาค่ะว่าจะรีบกลับ ฝากบอกคุณพร้อมด้วยนะคะว่าเพลงขอโทษ ไว้เพลงพร้อมเมื่อไหร่เพลงจะตามเขาไปที่ภูเก็ตค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะคุณพ่อ แบตใกล้หมดแล้ว” หญิงสาวรับตัดสายทันทีเมื่อเห็นคนตัวโตเดินกลับมาที่รถอีกครั้ง มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็ว

“ร่ำลากันเสร็จแล้วก็ลงมา ฉันจะรีบเข้าบ้าน”

“ค่ะ” ส่งโทรศัพท์มือถือคืนให้กับคนตัวโต

“อย่าฝันว่าใครจะตามเธอเจอ” อัลแบร์โต้แสยะยิ้ม พร้อมๆ กับเปิดฝาเครื่องแล้วถอดซิมการ์ดออกมาหักทิ้ง

เพลงพิณได้แต่น้ำตาซึม ทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้าก้มตาก้าวลงจากรถตามคำสั่งของผู้ชายใจร้าย

ผืนทรายที่รองรับฝ่าเท้าอยู่นุ่มละเอียดยิ่งนัก บรรยากาศยามเย็นริมทะเลแบบนี้ช่างงดงามเหลือจะกล่าว หากหล่อนไม่ได้มาในฐานะเหยื่อแค้นของอัลแบร์โต้ก็คงจะดี

หญิงสาวคิดด้วยความชอกช้ำใจ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเดินตามร่างสูงใหญ่ของหนุ่มบราซิลเลี่ยนสุดหล่อเข้าไปในบ้านพักหลังใหญ่อย่างยอมรับชะตากรรม

เขาจะทำอะไร จะเข่นจะฆ่า หรือว่าจะทรมานยังไง หล่อนก็จะก้มหน้ารับโดยไม่อุทธรณ์ ความผิดที่ฝังแน่นอยู่ในใจจะได้หลุดร่อนออกไปเสียที