ตอนที่ 5
958 Words
เพลงพิณก้าวถอยหลังหนีเมื่อคนตัวโตราวกับยักษ์ที่สองตาอัดแน่นไปด้วยเปลวไฟแห่งความแค้นมุ่งตรงเข้ามาหา กระแสความอำมหิตของเขากำลังทำให้หล่อนแทบจะหายใจไม่ออก
“อย่าทำอะไรเพลงเลย... เพลงไม่ได้ตั้งใจ”
อัลแบร์โต้หัวเราะร่วน นัยน์ตาอัดแน่นไปด้วยความคั่งแค้น
“ไหนว่าจะยอมชดใช้ทุกอย่างยังไงล่ะ นี่ไง... ฉันมาทวงในสิ่งที่เธอต้องชดใช้ให้กับวิคตอเรียและลูกของฉันแล้ว”
หญิงสาวน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง คราวนี้มันปะปนกันทั้งน้ำตาแห่งความหวาดกลัวและความเสียใจผสมปนเปกันจนแยกไม่ออก
“เพลง... เพลงจะยอมชดใช้ทุกอย่าง” ร่างบางที่กำลังถดถอยหนีหยุดยืนนิ่ง ปล่อยให้คนตัวโตก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าในระยะหายใจรดกัน
อัลแบร์โต้แสยะยิ้มร้ายกาจ จ้องใบหน้านวลไร้ที่ติของเพลงพิณด้วยความชิงชัง ความสูญเสียทำให้ชายหนุ่มเหี้ยมโหดไร้หัวใจยิ่งกว่าอสูรร้ายในอเวจีเสียอีก
“คุณอัล... เอ่อ ต้องการให้เพลงชดใช้ยังไงคะ” หยาดน้ำตาไหลหล่นลงมาตามร่องแก้มใสซีด ก้อนสะอื้นที่อัดแน่นอยู่ในอกทำให้สาวน้อยหายใจลำบากขึ้นทุกขณะ
“เพลงยินดี... ยินดีชดเชยให้กับวิคกี้ทุกอย่าง”
สายลมวูบใหญ่พัดใส่ร่างอรชรอีกครั้งอย่างรุนแรง จนร่างระหงที่ยังไม่แข็งแรงดีนักเพราะคุณหมอพึ่งอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลมาได้แค่สามวันแทบจะปลิวไปตามลม
“ดีมาก งั้นตามฉันมา”
มือบางถูกกระชากด้วยฝ่ามือใหญ่หยาบกระด้างแรงๆ ให้เดินตามไป เพลงพิณถลาไปตามแรงนั้น แม้สมองจะยังทำงานได้ไม่ดีนัก แต่หล่อนก็รู้ดีว่าควรจะถามถึงสิ่งที่อัลแบร์โต้ต้องการให้กระจ่างกว่านี้
“เพลง... เพลงอยากรู้ว่าคุณอัลจะพาเพลงไปไหน”
อัลแบร์โต้หยุดเดินพลางหันมาแสยะยิ้มร้ายกาจให้ “นรกไง! นรกที่จะทำให้เธอตายทั้งเป็น เหมือนกับที่ฉันกำลังตกอยู่ในตอนนี้ เธอต้องเจ็บยิ่งกว่าฉันร้อยเท่าพันเท่า!”
ใบหน้างามของเพลงพิณซีดเผือดจนไร้สีเลือดมากขึ้นกว่าเดิมหลายร้อยเท่า ดวงตากลมโตเบิกกว้างมองผู้ชายใจร้ายตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว เนื้อตัวสั่นเทาปานลูกนกเปียกปอนฝน
“คุณอัลจะฆ่าเพลงหรือคะ”
“ไม่หรอกเพลงพิณ ตายน่ะมันทรมานน้อยไป ผู้หญิงสารเลวที่วางแผนฆ่าเพื่อนรักได้อย่างเธอมันต้องทรมานแสนสาหัสยิ่งกว่านั้น ฉันจะทำให้เธออยากตายมากกว่าอยากมีชีวิตอยู่ คอยดูก็แล้วกัน”
เพลงพิณส่ายหน้าทั้งน้ำตา เสียงสะอื้นหลุดออกมาเป็นระยะด้วยความเสียใจ
“ถึงคุณอัลจะฆ่าเพลงให้ตาย เพลงก็ยังยืนยันคำเดิมค่ะว่าเพลงไม่ได้เจตนา มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ หากเพลงรู้ว่าจะเกิดขึ้นเพลงไม่มีวันให้วิคกี้ขึ้นมานั่งด้วยหรอกค่ะ”
“โกหก! ผู้หญิงอย่างเธอปลิ้นปล้อนเก่งจะตาย”
“โอ๊ย! เพลงเจ็บ”
หญิงสาวร้องออกมาเมื่อถูกคนตัวโตกระชากเข้ามาปะทะกับร่างกายกำยำแข็งแกร่งอย่างไม่ปรานี นิ้วแกร่งที่แข็งปานคีมเหล็กบีบคางมนเต็มแรง
“น้องเธอเล่าทุกอย่างให้ฉันฟังหมดแล้ว ความเลวของเธอไม่เป็นความลับอีกต่อไปแล้วละ เพลงพิณ”
พูดจบชายหนุ่มก็ผลักร่างบอบบางที่แสนจะอ่อนแอออกจากตัว ด้วยความรังเกียจชิงชัง จนสาวน้อยล้มกระเด็นลงไปกองกับพื้นอย่างแรง เสียงครวญด้วยความเจ็บปวดเล็ดลอดออกมาจากกลีบปากอิ่มเต็มสีเชอรี่สุกแผ่วเบา แต่กระนั้นก็ยังไม่สามารถหยุดความคั่งแค้นของอัลแบร์โต้ได้
“ลุกขึ้นมา! ลุกขึ้นสิ อย่ามาทำเป็นสำออย”
ชายหนุ่มกระชากต้นแขนของเพลงพิณแรงๆ แต่สาวน้อยก็ยังคงทิ้งตัวนั่งอยู่อย่างนั้น น้ำตาไหลทะลักไม่หยุดราวกับทำนบแตก เจ็บแสนเจ็บ กลัวแสนกลัว แต่ก็ไม่อาจจะปริปากร้องอุทธรณ์ใดๆ ออกไปได้ เพราะในสายตาของผู้ชายร่างยักษ์คนนี้หล่อนคือผู้หญิงแพศยา เป็นคนชั่วช้าที่วางแผนฆ่าคนรักและลูกของเขา
ทำไมนะ? ทำไมถึงไม่เป็นหล่อนที่เป็นฝ่ายตายจากไป ทำไมหล่อนถึงต้องรอดชีวิตเพื่อมาพบกับเหตุการณ์โหดร้ายแบบนี้ด้วย หล่อนควรจะตายแทนวิคกี้... ควรจะตายแทนลูกของเขา...
“เพลงไม่รู้ว่าเพียงบอกอะไรกับคุณ แต่เพลงยืนยันด้วยเกียรติของตัวเองว่าเพลงไม่เคยคิด ไม่เคยทำอะไรที่ผิดต่อวิคกี้ เพลงรักและจริงใจกับวิคกี้เสมอ”
“ผู้หญิงแพศยาแบบเธอมีเกียรติด้วยอย่างนั้นเหรอ”
น้ำเสียงของอัลแบร์โต้เต็มไปด้วยความเยาะหยัน ขณะที่เขาจับร่างบอบบางของหล่อนแบกขึ้นบ่าและก้าวยาวๆ มุ่งหน้าไปยังรถที่จอดอยู่ห่างออกไปเกือบสองร้อยเมตรอย่างรวดเร็ว
“หุบปากซะ แล้วก้มหน้าก้มตาชดใช้ความผิดของตัวเองดีกว่า เพราะในเมื่อกฎหมายทำอะไรคนชั่วแบบเธอไม่ได้ ฉันนี่แหละก็จะเป็นคนทำลายผู้หญิงแพศยาอย่างเธอเอง”
และเขาก็จับหล่อนยัดใส่รถด้วยความป่าเถื่อน เพลงพิณร้องไห้เงียบๆ ด้วยความเจ็บปวด หล่อนเลือกที่จะไม่แก้ตัวอะไรออกไปอีกเพราะรู้ดีว่าตอนนี้อัลแบร์โต้กำลังแค้น เขาไม่มีทางรับฟังความจริงจากปากของหล่อนแน่
รอให้เวลาผ่านไปอีกสักหน่อย รอให้แผลในหัวใจของเขาหายดีเสียก่อน เมื่อนั้นอัลแบร์โต้ก็น่าจะรับฟังคำพูดของหล่อนมากขึ้น และเมื่อถึงวันนั้นหล่อนจะได้หลุดพ้นจากคำว่า ‘ฆาตกร’ เสียที
- Writer
