ตอนที่ 3
1245 Words
พร้อมฉัตรเตือนด้วยความห่วงใย เพราะรู้ว่าอัลแบร์โต้เหี้ยมโหดแค่ไหน และเขาก็มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าผู้ชายสายเลือดบราซิลเลี่ยนคนนั้นกำลังเจ็บแค้นเพลงพิณแน่นอก
เพลงพิณร้องไห้ออกมาอีก ดวงตากลมโตแดงก่ำ กลีบปากที่เคยแดงระเรื่อกลับซีดเซียวไร้สีเลือดยิ่งนัก
“เขาคงไม่มีทางให้อภัยเพลง เขาคงเกลียดเพลง”
“เพลงอย่าใส่ใจผู้ชายคนนั้นเลย ผมรู้ว่าเพลงไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องราวแบบนี้มันเกิดขึ้น”
“ใช่ค่ะ เพลงไม่ได้ตั้งใจ แต่เพลงละอาย เพลงรู้สึกผิด เพลงรู้สึกแย่เหลือเกินที่ต้องทำให้คนที่กำลังจะมีความสุขต้องมาจมปลักอยู่กับความทุกข์เพราะตัวของเพลง”
พร้อมฉัตรถอนใจออกมาเบาๆ จ้องใบหน้าที่ยังคงความสวยเอาไว้แม้จะซีดเซียวด้วยความห่วงใย
“เพลงต้องเข้มแข็งนะ แล้วทุกอย่างจะผ่านไปเอง ความทุกข์มันมาวูบเดียวเท่านั้นแหละ อีกไม่นานมันก็จะผ่านไป เพลงไม่ต้องห่วงนะ ผมจะไม่มีวันทอดทิ้งให้เพลงต้องเผชิญหน้ากับปัญหาเพียงลำพัง”
เพลงพิณมองชายหนุ่มรูปหล่อตรงหน้าด้วยความซาบซึ้งใจ หล่อนรู้ดีว่าพร้อมฉัตรคิดยังไงกับตนเอง แต่ก็แปลกนักที่หล่อนกลับไม่รู้สึกพิเศษใดๆ ด้วยเลย หัวใจไม่เคยสั่นสะท้านรุนแรงเลยสักครั้ง ไม่เหมือนกับเวลาที่เจออัลแบร์โต้ผู้ชายตาดุที่หล่อนเห็นเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นก็รู้สึกราวกับกำลังหายใจไม่ออก รู้สึกอึดอัด วูบวาบไปทั่วทั้งกาย สมองคอยแต่พะวงนึกถึงแต่ผู้ชายที่เป็นคนรักของเพื่อนคนนั้นตลอดเวลา
“ขอบคุณคุณพร้อมมากค่ะ แต่เพลงเกรงใจ”
“ไม่ต้องเกรงใจผมหรอกครับ เพราะผมเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อให้เพลงมีความสุข”
รอยยิ้มของพร้อมฉัตรที่มอบให้มานั้นทำให้เพลงพิณรู้สึกว่าไม่ได้ยืนอยู่บนโลกนี้ตามลำพัง อย่างน้อยหล่อนก็มีผู้ชายคนนี้อีกคนหนึ่งที่อยู่เคียงข้างนอกจากบิดา
“เพลงขอบคุณอีกครั้งค่ะ เอ่อ... แล้วนี่คุณพ่อไม่มาด้วยหรือคะ”
“คุณลุงท่านไปเผาศพวิคกี้น่ะครับ อีกเดี๋ยวก็คงจะมา เพลงต้องเข้มแข็ง ห้ามร้องไห้ให้ท่านเห็นนะครับ เพราะตลอดหลายวันที่เพลงไม่ได้สติคุณลุงท่านทุกข์ใจมาก”
หญิงสาวพยักหน้าช้าๆ มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง
“เพลงทำให้ทุกคนลำบากแท้ๆ เพลงน่าจะตายไปซะ... คนที่ตายน่าจะเป็นเพลง”
“ใช่ พี่เพลงน่าจะตายไปซะ ตายไปให้พ้นๆ เพราะพี่เพลงทำให้ทุกคนต้องเจ็บ”
ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมๆ กับร่างของเพียงเพ็ญที่ก้าวเข้ามาเพียงลำพัง เพราะบิดาไปทำเรื่องขอย้ายตัวบุตรสาวไปยังโรงพยาบาลอื่นอยู่ที่ชั้นล่าง
“เพียง...”
“ใช่เพียงเอง พี่เพลงรู้ไหมว่าคุณอัลเขาเกลียดขี้หน้าพี่ขนาดไหน เขารู้นะว่าพี่แอบชอบเขาอยู่ และก็รู้ด้วยว่าพี่เพลงจงใจให้เกิดอุบัติเหตุขึ้นเพื่อที่จะกำจัดคนรักของเขา”
“ไม่จริงนะเพียง พี่ไม่ได้ทำ” เพลงพิณส่ายหน้าทั้งน้ำตา มองน้องสาวที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างขอความเห็นใจ
“คุณพูดบ้าอะไรน่ะเพียงเพ็ญ คุณน่าจะรู้จักนิสัยพี่สาวของคุณดีนะ เรื่องเลวๆ แบบนี้พี่สาวคุณทำไม่ได้หรอก แต่ถ้าหากเป็นคุณล่ะก็ไม่แน่” พร้อมฉัตรทนไม่ไหวจึงตอกใส่หน้าของเพียงเพ็ญไปด้วยวาจาไม่ยอมแพ้เช่นกัน
“คุณมายุ่งอะไรด้วย ก็แค่ผู้ชายที่มาแอบรักผู้หญิงเลวๆ คนหนึ่ง”
เพียงเพ็ญเชิดหน้ายิ้มเยาะด้วยความสะใจเมื่อเห็นพี่สาวต่างแม่น้ำตานองหน้า พร้อมฉัตรขบกรามแน่นมองน้องสาวของสตรีที่ตนเองหลงรักด้วยความชิงชัง
“ผมว่าผู้หญิงเลวๆ คนหนึ่งคนนั้นน่าจะหมายถึงคุณมากกว่านะครับ คุณเพียงเพ็ญ เพราะดูจะรู้เรื่องทุกอย่างดีเหลือเกินจนผมอดสงสัยไม่ได้ว่าคุณเป็นคนวางแผนเรื่องทั้งหมดหรือเปล่า”
คำพูดของบุรุษรูปหล่อตรงหน้าทำให้เพียงเพ็ญถึงกับหน้าซีดเผือด ส่อแววพิรุธออกมามหาศาล และนั่นก็ทำให้พร้อมฉัตรที่เคลือบแคลงสตรีตรงหน้าอยู่แล้วยิ่งเพิ่มความสงสัยมากขึ้นไปอีก
“นี่คุณหมายความว่ายังไง”
เพียงเพ็ญแกล้งทำตีหน้าซื่อ ซึ่งนั่นก็ยิ่งทำให้พร้อมฉัตรปักใจเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้ต้องมีส่วนรู้เห็นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน
“ก็รู้อยู่แก่ใจนี่ครับ อย่าพลาดก็แล้วกันเพราะผมรอเหยียบซ้ำอยู่”
“ช่างคุณสิ เพราะฉันไม่รู้เรื่อง ฆาตกรตัวจริงน่ะนอนอยู่ตรงหน้าคุณนั่นไง แม่ฆาตกรเลือดเย็น...!”
เมื่อเห็นว่าไม่สามารถต่อกรกับพร้อมฉัตรได้ หญิงสาวก็หันไปเล่นงานพี่สาวของตนเองที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงแทน ความจริงเพลงพิณน่าจะตายตามวิคตอเรียไปให้รู้แล้วรู้รอด ทุกอย่างจะได้จบสิ้นกันไป ไม่น่ารอดมาให้รกหูรกตาหล่อนอีกเลย
“พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่พยายามบังคับรถแล้วแต่เบรกมันใช้การไม่ได้”
“ใครจะไปเชื่อลมปากของฆาตกร จำไว้ให้ดีก็แล้วกันว่าอย่ามาให้คุณอัลเห็นหน้าอีก เพราะเขาคงจะหักคอพี่เพลงทันทีที่เห็นหน้านั่นแหละ ที่บอกนี่ก็เพราะเห็นว่าเป็นพี่เป็นน้องกันหรอกนะ”
คำพูดของเพียงเพ็ญทำให้พร้อมฉัตรแค่นยิ้มหยันออกมา
“นี่ขนาดเป็นพี่เป็นน้องกันนะครับ ยังใส่ร้ายป้ายสีกันขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่มิจับปืนมายิงกรอกปากเลยหรือครับ”
เพียงเพ็ญตวัดมองบุรุษตรงหน้าตาเขียวปั๊ด
“อย่ามาวุ่นวายกับเรื่องครอบครัวคนอื่นได้ไหม หัดมีมารยาทซะบ้าง”
“อย่าเสียมารยาทกับคุณพร้อมแบบนั้นสิเพียง พี่ขอร้องล่ะ”
เพลงพิณปรามน้องสาว แต่คนอย่างเพียงเพ็ญเคยกลัวใครเสียที่ไหน
“พี่เพลงไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนเพียงตั้งนานแล้วละค่ะ เก็บศีลธรรมดีๆ ไว้สอนตัวเองเถอะ ลาก่อนนะคะหวังว่าคงจะไม่ได้พบกันอีก...” ผู้เป็นน้องสาวก้มหน้าลงมาจนใกล้กับพี่สาวของตนเองด้วยใบหน้าของผู้ชนะ
“ตลอดกาล”
“หมายความว่ายังไง ทำไมเพียงพูดแบบนี้” เพลงพิณร้องถามน้องสาวที่กำลังจะเปิดประตูออกไปจากห้องด้วยความประหลาดใจ
“รอถามพ่อเอาเองสิ เพราะนี่เป็นความคิดของพ่อ ฉันไปละ” เพียงเพ็ญหันกลับมาส่งยิ้มหยันให้กับพี่สาว
บานประตูถูกเปิดออกพร้อมๆ กับร่างของน้องสาวที่หายลับไปจากสายตา เพลงพิณเม้มปากแน่นกลั้นเสียงสะอื้น รู้สึกได้ถึงความพังพินาศของชีวิตตนเอง
“เรื่องคงจะร้ายแรงมาก คุณพ่อถึงได้ทำแบบนี้ คุณอัลคง... คงจะแค้นเพลงมาก...”
“อย่าคิดมากน่าเพลง รอฟังจากปากของคุณลุงก่อนเถอะนะ ผมว่าน้องสาวของเพลงเป็นคนร้ายกาจมากๆ คำพูดของเธอไม่น่าเชื่อถือนัก”
เพลงพิณเลือกที่จะเงียบกับความคิดเห็นของบุรุษที่แสดงความห่วงใยตนเอง และเฝ้ารอคอยการปรากฏตัวของบิดาเพื่อที่จะรับรู้เรื่องราวทุกอย่าง
- Writer
