หอยทากน้อยกับวันสิ้นโลก

ตอนที่ 6 ซอมบี้หน้าโง่

ตอนที่ 6

ซอมบี้หน้าโง่

เช้าอันสดใสหลังจากที่หอยทากน้อยลาดตระเวนดูแลความปลอดภัยเสร็จแล้ว ร่างเล็กก็ออกมาเดินเล่นบนภูเขาด้านหลัง บนภูเขาเต็มไปด้วยพืชและสัตว์กลายพันธุ์ แต่สิ่งที่ดึงดูดหอยทากน้อยมากที่สุดคงเป็นซอมบี้ที่กำลังเดินวนอยู่ในหลุมขนาดใหญ่ ซอมบี้ตัวใหญ่ ผิวซีด มีเส้นเลือดสีดำทั้งตัวดูน่ากลัว ผมสีดำพันกันยุ่งจนไม่เห็นหน้า

“ทำไมไม่ขึ้นมา” ซอมบี้หน้าโง่ไม่สนใจ แถมยังเดินวนในหลุมเหมือนต้องการหาทางออก หอยทากน้อยพองแก้มอย่างขัดใจ

“เราเป็นคนใจดี เราจะช่วยแล้วกัน” หอยทากน้อยกระโดดไปแปะอยู่บนผมยุ่ง ๆ จัดการดึงผมและเหวี่ยงจนร่างซอมบี้ลอยละลิ่วขึ้นไปด้านบน

ดวงตากลมโตมองเส้นผมกระจุกใหญ่บนมือก่อนจะโยนมันทิ้งพร้อมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เหมือนเมื่อกี้ไม่ได้ทำอะไรผิดปกติ

หอยทากน้อยมองซอมบี้หน้าโง่กำลังเดินโงนเงนอย่างช้า ๆ แบบไร้จุดหมาย

“เราอุตส่าห์ช่วย ไม่น่ารักเลย” หอยทากน้อยพองแก้ม พวกตุ่นยังน่ารักกว่า ทั้งขนนุ่มทั้งนิสัยดี หอยทากน้อยวิ่งไปดักหน้าซอมบี้ตัวใหญ่

“ห้ามไปอาณาเขตเรานะ ระวังจะเจอลูกน้องเราฆ่าตาย” หอยทากน้อยรู้ว่าซอมบี้ตรงหน้าคงฟังไม่ออก แต่ก็พูดออกไป หลังจากเอ่ยจบร่างเล็กก็วิ่งกลับไปที่รังของตัวเอง

เมื่อร่างเล็กหายไปจากสายตา ซอมบี้ร่างใหญ่ก็มีประกายในดวงตาสีขุ่น มันอยู่ท่ามกลางความมืดมานานขนาดไหนไม่รู้ มันไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร ภายในใจมีความรู้สึกอัดแน่น ความเสียใจ ความทรมาน ความแค้น

เขาแค้นมาก...แต่เขาแค้นอะไร แล้วเขาก็นึกได้ความเลวทรามของบุคคลที่เรียกว่าเพื่อน พวกมันฆ่าคนรักของเขา วางแผนหลอกล่อให้ซอมบี้มารุมกัดกินร่างเล็ก ๆ ที่ไร้ทางต่อสู้ ก่อนสติของเขาจะดับไปเขาเห็นดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาของคนรักพร้อมกับรอยยิ้ม

ภายในใจเต็มไปด้วยความอัดอั้น แต่ร่างกายกลับไม่สามารถทำอะไรตามใจได้เลย เขาขยับปากไม่ได้ เดินก็ไม่สะดวก ร่างกายไม่รู้สึกเจ็บปวด จู่ ๆ ดวงตาที่มืดบอดก็มองเห็นเลือนราง เขาเห็นร่างเล็กส่วนสูงไม่กี่เซน หนวดเส้นเล็กบนหัวส่ายไปมา กระดองด้านหลังดูแปลกตา เขาไม่รู้ว่าร่างเล็กกระจิ๋วกำลังพูดอะไร แต่ร่างกายกลับเดินตามร่างนั้นไปอย่างเชื่องช้า

“วันนี้มีตั๊กแตนเข้ามาอยู่ในทุ่งเขตเหนือ พวกมันกิน และไม่ได้ทำร้ายตุ่น” หอยทากน้อยฟังรายงานก่อนจะพยักหน้าให้หัวหน้าตุ่น ร่างเล็กเดินไปทุ่งทางเขตเหนือ เมื่อมาถึงก็เจอกับตั๊กแตนประมาณ 5 ตัว พวกมันตัวใหญ่พอ ๆ กับตุ่น

“ถ้าอยู่ที่นี่ต้องรักกันนะ” หอยทากน้อยพูดขึ้น พวกตั๊กแตนฟังไม่ออกและไม่สนใจ หอยทากน้อยไม่ว่าอะไร เขาต้อนรับสัตว์ที่เป็นมิตรเสมอ หลังจากตรวจเสร็จร่างเล็กก็เดินกลับไปที่รังของตัวเอง นอนหมอบกับพื้นหญ้าอย่างสบายใจก่อนจะได้ยินเสียงเดินมาจากไกล ๆ หอยทากน้อยยกหัวขึ้น

“ซอมบี้หน้าโง่นี่นา” หอยทากน้อยเอียงหัวไม่เข้าใจว่าซอมบี้มาที่นี่ทำไม หน้าตาโง่เง่าแบบนั้นต้องถูกตุ่นจัดการแน่ ๆ ร่างเล็กวิ่งเข้าไปหา

ซอมบี้ยังคงเดินโงนเงนไม่รู้ทิศจนกระทั่งเห็นร่างเล็กในสายตา ร่างนั้นเท้าเอวพร้อมกับพูดอะไรบางอย่าง ปากเล็กขยับไปมา

“ออกไปจากตรงนี้เลยนะมันอันตราย ไปทางโน้น” หอยทากน้อยชี้ไปอีกทาง แต่ซอมบี้ตรงหน้าไม่รู้เรื่อง

ร่างเล็กถอนหายใจก่อนจะหันหลังกลับรัง เมื่อขาเล็กก้าวหนึ่งก้าว ซอมบี้ด้านหลังก็ก้าวตาม หอยทากน้อยหันหลังกลับไปมอง พอร่างเล็กขยับอีกฝ่ายก็ขยับ หอยทากน้อยวิ่งออกมาด้วยความเร็วซอมบี้ไม่มีทางตามทัน ร่างโงนเงนเดินตามอย่างช้า ๆ

หอยทากน้อยนั่งอยู่บนต้นไม้สูงจากไกล ๆ สายตามองเห็นร่างโงนเงนของซอมบี้กำลังเดินมาทางนี้ หอยทากน้อยบอกเรื่องนี้กับพวกตุ่นแล้ว ทำให้ไม่มีใครเข้าไปจัดการซอมบี้ตรงหน้าที่ดูอ่อนแอสุด ๆ

หอยทากน้อยเอียงคอ พยายามคิดถึงเหตุผลว่าทำไมซอมบี้ตัวนี้ถึงเอาแต่ตามเขา หรือว่ามันจะรู้สึกขอบคุณที่เขาช่วยมัน หรือมันจะเห็นเขาเป็นแม่ ก่อนหน้านี้หอยทากน้อยเห็นลูกตุ่นเดินตามแม่ตลอดทั้งวัน

หลังจากคิดอยู่นานหอยทากน้อยก็หาเหตุผลไม่ได้ เมื่อเป็นแบบนั้นสุดท้ายหอยทากน้อยก็ปล่อยเลยตามเลย ซอมบี้โงนเงนเดินมาจนถึงต้นไม้ที่หอยทากน้อยอยู่ มันเงยหน้ามองร่างเล็ก ๆ ที่กำลังกินขนมอยู่บนกิ่งไม้

“อะไร นายจะกินด้วยเหรอ” หอยทากน้อยกอดขนมอย่างหวงแหน แสดงสีหน้าไม่พอใจ ซอมบี้มองนิ่งไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา หอยทากน้อยถอนหายใจ ซอมบี้หน้าโง่แบบนั้นจะปีนขึ้นมาได้ยังไงกัน

ซอมบี้ที่ถูกด่าแบบไม่รู้ตัวมองร่างเล็ก ภายในใจเกิดความรู้สึกแปลกประหลาด

ถ้าชอบขนาดนั้นวันหลังเขาจะหามันมาให้เยอะ ๆ ....

ภาพของเจ้าของอาณาเขตที่มีร่างซอมบี้เดินโงนเงนตามเป็นภาพปกติหลังจากที่ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ ตอนแรกหอยทากน้อยก็รำคาญ แต่พอนานเข้าก็เลิกสนใจ วันนี้หอยทากน้อยจัดการช้างตัวใหญ่ได้ทำให้เหล่าตุ่นแย่งอาหารกันอย่างกระตือรือร้น

“ไม่กินเหรอ” หอยทากน้อยถามซอมบี้ ตอนนี้มันพัฒนาจนเริ่มรู้จักการนั่งแล้ว ร่างซีดไม่ได้ตอบ หอยทากน้อยถอนหายใจ สุดท้ายก็หันเนื้อชิ้นใหญ่ส่งให้

ซอมบี้มึนงง แต่ก็ยอมกิน หอยทากน้อยพึงพอใจก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งบนหัวยุ่ง ๆ ตลอดหลายวันหอยทากน้อยค้นพบว่าตำแหน่งนี้มันดีมาก ๆ สูงกว่าต้นข้าวโพดทั้งหมดทำให้มองเห็นชัดเจน ดีกว่าเดินเท้าเป็นไหน ๆ

นอกจากนี้หอยทากน้อยยังได้รู้เรื่องที่สำคัญ ตั้งแต่หอยทากน้อยปกครองอาณาเขตนี้ทำให้ได้กินสัตว์วิวัฒนาการบ่อย ตอนนี้เหล่าตุ่นเริ่มวิวัฒนาการสูงขึ้น หัวหน้าตุ่นตัวใหญ่และแข็งแรงขึ้น แม้ร่างกายจะดูอ้วน ๆ แต่กลับรวดเร็วมาก

หอยทากน้อยยินดีกับการพัฒนานี้ มันทำให้คนในอาณาเขตแข็งแกร่งจนปกป้องตัวเองได้

“เอาละซอมบี้หน้าโง่ เดินไปตรงโน้นเล้ยยย” หอยทากน้อยกำผมหยาบไว้ ส่วนอีกมือก็ชี้ไปทิศทางหลังภูเขา