รักร้ายผู้ชายสีดำ

ไม่ต่อต้าน

Jennie Talk

ฉันมองท่าทางแปลกๆของคนด้านหน้าด้วยความไม่ไว้ใจ ตอนแรกเขาก็ดูนิ่งเฉยแต่ตอนนี้เขาดูกระวนกระวายแปลกๆจนฉันรู้สึกไม่สบายใจ

"ฉันจะกลับบ้านเอง"

"ไม่ต้อง!"

เขาเอ่ยขึ้นมาก่อนจะสูดลมหายใจลึกคล้ายกับต้องการระงับอารมณ์อะไรบางอย่าง ฉันมองท่าทางของเขาด้วยความระแวงระเเวงและพยายามถอยออกห่างเขาทีละก้าว

แบล็คใช้มือดันกำแพงเอาไว้คล้ายกับคนเสียการทรงตัวพร้อมกับใช้มืออีกข้างกุมขมับและนิ่วหน้า ฉันมองท่าทางเหล่านั้นด้วยความไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ได้คิดจะถามไถ่หรือเข้าไปช่วยอะไร

"นายจะเอายังไง?"

สิ่งที่ฉันต้องการตอนนี้คือกลับบ้านหรือไม่ก็ได้กลับไปช่วยเปอร์ก็ยังดี ไม่ใช่มาติดอยู่กับคนแบบเขาที่นี่ แบบนี้ฉันไม่ได้ต้องการ

"ตอบมาสิ!"

ฉันเริ่มขึ้นเสียงด้วยความโมโหเพราะเขาเอาแต่สะบัดหัวไปมาไม่ยอมตอบคำถามของฉันสักทีจนฉันเองก็เริ่มจะหงุดหงิด

"นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย!"

ฉันชักจะหมดความอดทนจึงผลักไหล่เขาก่อนจะ มองใบหน้าที่แดงก่ำดูเหมือนไม่มีสติ แบล็คถอยห่างจากฉันแต่ก็ยังทำท่าลังเลคล้ายจะพุ่งเข้ามา

"ฉัน..."

เขาอึกอักก่อนจะช้อนสายตามองฉัน ดวงตาที่มักเรียบสนิทสั่นระริก เขากระพริบตาถี่และสะบัดหน้าอยู่หลายครั้ง

"ฉันกลับดีกว่า ขืนนายยังเป็นบ้าอยู่แบบนี้คงพูดกันไม่รู้เรื่อง"

ตอนเขาปกติฉันเองก็ไม่ค่อยอยากจะเสวนาด้วย ยิ่งมาทำตัวแบบนี้ก็ยิ่งไม่อยากยุ่งเข้าไปใหญ่ ฉันหันหลังจะเดินออกมาจากตรงนั้นแต่กลับถูกมือหนากระชากแขนไว้

"จะทำอะไร!"

ฉันตวาดถามด้วยความตกใจ ประตูบ้านถูกกระชากออกพร้อมกับร่างฉันที่ถูกเหวี่ยงลงบนโซฟา แบล็คย่างสุมเข้ามาอย่างรวดเร็วคล้ายเสือร้ายที่ต้องการตะครุบเหยื่อจนฉันอดที่จะตกใจไม่ได้

"ปล่อยฉันนะ!"

เพราะเกือบสิ้นสติมันทำให้ฉันต้องเหวี่ยงเท้าออกไปจนกระแทกเข้าที่ลำตัวเขา แบล็คล้มลงกับพื้นแต่ก็ยังลุกขึ้นมากดไหล่ฉันลงบนเตียง ร่างสูงที่น้ำหนักมากกว่าทำให้ฉันแทบขยับตัวไม่ได้

...หนักเป็นบ้า!

"ฉันไม่ไหว"

เขาว่างั้นพร้อมหายใจฟืดฟาดรดต้นคอ ฉันหันหน้าหนีด้วยความรังเกียจก่อนปิดตาลงแน่นเพราะรู้ดีว่าหนียังไงก็คงจะหนีไม่พ้น

...เขาเป็นผู้ชายส่วนฉันเป็นผู้หญิง

ยังไงซะผู้หญิงก็ต้องเป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่แล้ว

ใช่ว่าฉันอยากจะยอมรับสัมผัสนี้ แต่เพราะรู้ว่าหนียังไงก็คงจะไม่รอดจึงได้แต่นอนนิ่งเฉยให้มือหนาสัมผัสลูบไล้ไปทั่วทั้งตัว แบล็คไม่มีสติฉันรู้ ตอนนี้ฉันไม่รู้คืออะไรที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้

"ปล่อย"

เสียงฉันแผ่วเบามากแต่ใช่ว่าคนบนร่างจะไม่ได้ยิน เขาได้ยินแต่เขากลับไม่สนใจ เสื้อผ้าชิ้นแล้วชิ้นเล่าถูกถอดออกไปอย่างรวดเร็ว ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อมือหนาสัมผัสเข้าที่ส่วนนั้น

คนบนร่างครางเสียงต่ำในลำคอพร้อมกับใช้ริมฝีปากพรมจูบไปทั่วทั้งตัวฉันอย่างถือสิทธิ์ ฉันควรรังเกียจสัมผัสนี้แต่มันน่าแปลกตรงที่ฉันกลับตอบรับสัมผัสนี้

...ฉันรู้สึกดีพอๆกับที่รู้สึกแย่

ถึงฉันจะเกลียดแบล็คแต่ฉันก็ยอมรับว่าเขาเก่งเรื่องแบบนี้จริงๆ เขาสามารถทำให้คนที่เกลียดเขาอย่างฉันอ่อนระทวยอยู่ใต้ร่างได้นั่นมันก็ถือว่าไม่ธรรมดา

"ฉันขอโทษ"

เขากระซิบชิดใบหูพร้อมๆกับส่วนนั้นที่ถูกดันผ่านความคับแคบเข้ามา ฉันสูดลมหายใจลึกมือจิกลงบนไหล่หนาอย่างแรง

"เบาหน่อย"

ถึงตอนนี้ฉันก็ไม่สามารถผลักไสเขาออกไปได้แล้วจึงได้แต่ขอร้องเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง แบล็คขยับเข้ามาอย่างเนิบนาบในตอนแรกก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความรุนแรงเมื่ออารมณ์พุ่งสูงขึ้น

ฉันกัดปากแน่นกั้นเสียงร้องเต็มที่ก่อนจะผวากอดคนบนร่างแน่นเมื่อความรู้สึกบางอย่างพุ่งกระแทกเข้าอย่างจัง เขาทิ้งตัวลงมาพร้อมสอดแขนใต้แผ่นหลังฉัน

"ขอโทษ"

เขาพูดขอโทษอีกครั้งก่อนจะรั้งฉันให้ลุกขึ้นนั่ง เสื้อผ้าที่กระจัดกระจายถูกหยิบขึ้นมาสวมใส่กลับดังเดิม ก่อนที่เราสองคนจะนั่งหันหลังให้กันและต่างคนต่างเงียบ

ฉันกำลังโมโหตัวเองที่ไม่ผลักไสและยอมให้เขาทำแบบนั้นอีกครั้ง ส่วนเขากำลังคิดอะไรอยู่ฉันเองก็ไม่รู้และก็ไม่ได้สนใจ

"เดี๋ยวพาไปส่งที่บ้าน"

เขาว่างั้นก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปที่ประตูทำให้ฉันต้องลุกขึ้นเดินตามไปอย่างช่วยไม่ได้ ท่าทางเขาตอนนี้กลับก่อนหน้านี้มันต่างกันลิบลับ

"เมื่อกี้นายเป็นอะไร?"

ถึงจะไม่อยากสนใจแต่ก็อดถามออกไปไม่ได้

"เธอนั่งมอเตอร์ไซค์ไปหรือเปล่า?"

...เขาเปลี่ยนเรื่อง

ให้ตายเหอะ!

ในเมื่อเขาไม่อยากตอบฉันก็จะไม่ถามอีก แบล็คส่งหมวกกันน็อคให้ฉันก็รับมาสวมแต่โดยดีเพราะอยากกลับบ้านจะตายอยู่แล้ว

แบล็คสตาร์ทรถก่อนที่ฉันจะขึ้นไปนั่งบนเบาะ เขาหันหลังกลับมาก่อนจะดึงแขนทั้งสองข้างของฉันให้โอบรัดรอบเอวไว้

"เธอคงไม่อยากตายก่อนวัยอันควร"

...ปากหมาจริงๆ

ต่อให้ต้องตายฉันก็ไม่ยอมตายกับนายหรอก!

ตลอดทางเราสองคนก็ไม่มีบทสนทนาต่อกัน ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับเขาส่วนเขาเองก็คงจะไม่มีอะไรจะพูดกับฉันเช่นกันนั่นแหละ

มอเตอร์ไซค์คันใหญ่จอดลงที่หน้ารั้วบ้าน ไฟในบ้านยังคงเปิดอยู่พร้อมเงาพ่อกับแม่ที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ด้านใน เสียงหัวเราะดังแว่วออกมาทำให้ฉันอดที่จะอมยิ้มเล็กๆไม่ได้

...ฉันมีความสุขทุกครั้งที่เห็นพ่อกับแม่มีความสุข

"เข้าบ้านเถอะ"

ฉันถอดหมวกกันน็อคส่งคืนให้แบล็คก่อนจะเดินเข้าบ้านโดยไม่หันกลับไปมองเขาสักวินาทีเดียว แม้ว่าฉันจะขึ้นมาบนชั้นสองแล้วแต่ก็ยังไม่ได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์ถูกขับออกไปจึงเปิดผ้าม่านดูก็เห็นว่าเขายังคงจอดรถอยู่ที่เดิมพร้อมกับมองตรงขึ้นมาทางนี้

...เขาเห็นฉัน

เราสบตากัน

แต่ครั้งนี้ฉันไม่ได้หลบ

========

มีใครใช้โทรศัพท์นานๆแล้วเวียนหัวตาลายเหมือนไรท์บ้างไหมคะ 5555555