รักร้ายผู้ชายสีดำ

หิว

Jennie Talk

ฉันถอนหายใจยาวก่อนจะก้าวเดินเข้าไปในตัวตึก ก่อนที่สายตาจะปะทะเข้ากับร่างสูงของคนที่ฉันรู้จักเป็นอย่างดี

...เขาคือเปอร์

เป็นน้องในสายรหัสของฉัน

เป็นรุ่นน้องที่ฉันสนิทด้วยมากที่สุด

แล้วตอนนี้เขากำลังถูกจับข้อหาทำร้ายร่างกายและทะเลาะวิวาท บนผิวขาวเนียนละเอียดเต็มไปด้วยบาดแผล มุมปากมีรอยช้ำ บนลำคอมีรอยคล้ายถูกของมีคมบาดและมีเลือดแห้งกรังติดอยู่ตรงนั้น

"เปอร์"

ฉันเอ่ยเรียกเขาก่อนจะเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ เปอร์เพียงปรายตามามองก่อนจะเลิกคิ้วเป็นการทักทายฉัน

"มาเร็วว่ะ"

เป็นเรื่องปกติที่เขามักจะไม่พูดจาสุภาพกับฉัน พูดให้ถูกคือบนโลกใบนี้เปอร์ไม่เคยสุภาพกับใครทั้งนั้นไม่ว่าจะแก่รุ่นพ่อหรือรุ่นแม่แค่ไหนก็ตาม

...เขามันก็แค่คนขวางโลกคนนึง

ถึงจะดูนิสัยไม่ดีแต่เนื้อแท้ไม่ได้เป็นแบบนั้น

ฉันรู้จักเขามานานหลายปี ฉันรับรองได้ว่าเขาไม่ใช่คนเลวร้าย

และฉันก็พอรู้ว่าเขากับฮอร์สมีปัญหากันหนักพอสมควรถึงขั้นเจอหน้ากันไม่ได้ พอเจอกันทีไรต่างฝ่ายต่างก็เจ็บตัวจนสาหัสกันทุกครั้ง

...พวกเขาไม่ถูกกันแต่ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร

"คราวนี้เรื่องอะไรอีกล่ะ?"

เปอร์ถอนหายใจก่อนจะหันมองคู่กรณีที่ถูกล็อคอยู้ไม่ไกล ฝ่ายนั้นมีเจ้าหน้าที่ตำรวจคอยควบคุมอยู่เพราะยังดูเหมือนระงับอารมณ์ไม่ได้ต่างจากเปอร์ที่นั่งนิ่ง ไม่มีท่าทางทุกข์ร้อนอะไรใดๆทั้งสิ้น

...นี่แหละเขา

นิ่ง สงบ พูดน้อยแต่ก็ต่อยหนัก

...ดูจากสภาพหน้าคู่กรณีก็พอรู้

"มันกวนตีน หมั่นไส้ ซัดแม่ง"

ฉันถอนหายใจยาวก่อนจะนั่งลงข้างๆเขา

"โตแล้วนะ หัดควบคุมอารมณ์ซะมั่ง"

"ยาก"

เขาว่างั้นก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบไม่สนใจใครแถมยังมีอารมณ์มาพ่นควันใส่หน้าฉัน

...ไอ้เด็กบ้า!

เปอร์เป็นน้องในสายรหัสฉันแต่ความจริงเรารู้จักกันมานานแล้ว รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยที่ฉันยังเรียนมัธยม อันที่จริงความสัมพันธ์เราสองคนในตอนนั้นค่อนข้างซับซ้อน ฉันแอบชอบเขาที่เป็นรุ่นน้องหนึ่งปี แรกๆเขาก็ทำท่าเหมือนว่าชอบฉัน แต่จู่ๆก็หายเงียบไป ติดต่อไม่ได้ โรงเรียนก็ไม่มา บ้านอยู่ที่ไหนก็ไม่มีใครรู้

...สุดท้ายได้มาเจออีกทีก็ที่มหาลัยนี่แหละ

แต่การเจอกันครั้งนี้ทำให้ฉันสังเกตเห็นว่าเขาดูแปลกๆไปเหมือนคนที่มีอะไรอยู่ในใจตลอดเวลา ถึงจะสงสัยหรืออยากถามออกไปมากแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่กล้าพอที่จะก้าวก่ายเรื่องของเขา

"ถ้ามีเรื่องอีกคราวหน้าฉันจะไม่มาแล้ว"

ฉันบ่นระหว่างที่กำลังขับรถไปส่งคนข้างๆที่คอนโดหรูใจกลางเมืองซึ่งครอบครัวของเขาเป็นเจ้าของโครงการ

"คราวที่แล้วเธอก็พูดแบบนี้"

ก็ใช่ ต่อให้ฉันพูดว่าจะไม่ช่วยเหลือเขาอีกแล้ว สุดท้ายฉันก็ใจอ่อนทุกที

...ถ้าเป็นเรื่องเปอร์ฉันไม่เคยเมินเฉยได้สักครั้ง

ฉันยังหวั่นไหวกับเขา

แต่มันไม่ใช่ความรัก

"แต่คราวนี้ฉันพูดจริง"

เขาทำท่าเหมือนไม่สนใจจะฟังฉันและเอาแต่เหม่อมองออกไปนอกกระจก รถฉันจอดลงหน้าตึกหรูสูงเกือบๆหกสิบชั้น เปอร์ถอนหายใจก่อนจะเปิดประตูก้าวลงไปและเดินอ้อมมาเคาะกระจกข้างๆฉัน

"อะไร?"

ฉันเปิดประตูพร้อมกับเอ่ยถามคนที่ยืนเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

"ลงมา"

"หื้ม?"

"หิว"

เขาว่างั้นก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น ฉันส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะดับเครื่องยนต์แล้วเดินลงมาจากรถ เปอร์เดินนำเข้าไปด้านในตัวตึกก่อนที่เขาจะพาฉันขึ้นมาบนชั้นห้าสิบ โถงทางเดินยาวเงียบสงบแต่ใจฉันกลับไม่ได้สงบตามไปด้วยคล้ายกับว่ามีอะไรบางอย่างทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจ

...แต่ก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันคืออะไร

"ห้องนายอยู่ตรงไหน?"

"ข้างหน้า"

ห้องริมสุดทางเดินคือห้องของคนที่กำลังเดินนำอยู่ด้านหน้า ฉันมองแผ่นหลังกว้างใต้เสื้อนักศึกษาก่อนจะหลุบตาลงเมื่อเผลอคิดอะไรแปลกๆออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

"จริงๆถ้านายหิวสั่งอาหารเอาก็ได้นี่"

"ขี้เกียจ"

แล้วไม่คิดว่าฉันขี้เกียจบ้างรึไง! แต่จะบ่นออกไปก็เท่านั้นจึงได้แต่บ่นอยู่คนเดียวในใจเพราะถึงพูดออกไปยังไงเปอร์ก็ทำเป็นหูทวนลมอยู่ดี

...พูดกับเขาก็เหมือนพูดคนเดียว

ชินแล้วแต่บางครั้งก็อดหงุดหงิดไม่ได้

ฉันยืนรอเปอร์ที่กำลังใช้คีย์การ์ดเพื่อเปิดประตู ระหว่างนั้นเสียงห้องข้างๆก็ดังขึ้น มันเป็นเสียงโครมครามคล้ายกับมีคนโยนของ หลังจากเสียงนั้นผ่านไปได้ไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงคนทะเลาะด่าทอกันดังขึ้นเพียงแต่ว่ามันดังแว่วๆจนแทบจับใจความไม่ได้

"มองอะไร?"

"ห้องตรงข้าม เขาเป็นใครหรอ?"

เปอร์ลากสายตามองไปที่บานประตูห้องตรงข้ามก่อนจะใช้แขนคล้องคอฉันลากเข้ามาในห้องและปิดประตูลง

"ไม่ใช่เรื่องน่าสนใจ"

แต่สำหรับฉันมันน่าสนใจและน่าสงสัยมาก บนชั้นนี้มีห้องอยู่แค่สี่ห้องเท่านั้น และแน่นอนว่าคนอย่างเปอร์ถ้าไม่ใช่คนใกล้ตัวเขาไม่มีทางยอมอยู่ร่วมด้วยแน่ๆ ฉันจึงสันนิษฐานว่าอีกสามห้องบนนี้น่าจะเป็นญาติของเขา

"นายไม่สนใจแต่ฉันสน"

"ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่?"

ปกติฉันไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องคนอื่นแต่กับบางสถานการณ์มันก็อดที่จะให้ความสงสัยใคร่รู้ไม่ได้

"นายพูดเหมือนฉันเป็นพวกมนุษย์ป้าที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านงั้นแหละ"

เปอร์ไหวไหล่ก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว ฉันได้ยินเสียงกุกกักอยู่ในนั้นจึงเดินตามไปดูว่าเขาทำอะไร เส้นสปาเก็ตตี้ ขวดซอสมะเขือเทศและหมูสับ ถูกนำออกมาวางบนเคาน์เตอร์ครัว ฉันยืนอยู่ตรงตู้เย็นมองคนที่กำลังหยิบนู่นจับนี่อย่างคล่องแคล่ว

"นายจะให้ฉันทำอาหารให้กินไม่ใช่หรอ?"

"ป่าว"

"อ้าว แล้วที่บอกว่าหิวเมื่อกี้..."

"ฉันบอกว่าหิวแต่ไม่ได้บอกว่าจะให้เธอทำ"

ฉันร้องอ้าวในใจและได้แต่ยืนทำหน้างงเหมือนคนโง่ เมื่อกี้ฉันเข้าใจผิดไปเต็มๆว่าเปอร์ต้องการให้ฉันขึ้นมาเพื่อทำอาหารให้กิน

...ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาพูดไม่เคลียร์หรือว่าฉันโง่กันแน่

============

มาแล้ววววววววววววววว ?

ช่วงนี้ยุ่งมากเลยไม่ได้มาอัพบ่อยๆแต่หลังจากวันนี้จะมาอัพแบบรัวๆเลยเจ้าค่ะ ยังไงก็ฝากติดตามและเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ