รักร้ายผู้ชายสีดำ

แอบรัก

Jennie Talk

ฉันสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อแผ่นหลังสัมผัสเข้ากับกระเบื้องเย็นเฉียบ แบล็คกอดฉันด้วยสองแขนแข็งแกร่งของเขา มันแน่นมากจนฉันหายใจแทบไม่ออก

"อะไรของนาย!"

ฉันตวาดถามแต่เพียงชั่วครู่ก็ถูกมือหนาปิดปากเอาไว้ เสียงคนเดินผ่านหน้าห้องน้ำทำให้ฉันจำเป็นต้องเงียบอย่างช่วยไม่ได้ เพราะถึงยังไงฉันก็ไม่ได้อยากให้เปอร์มาเห็นตัวเองอยู่กับแบล็คสองต่อสองในห้องน้ำแบบนี้

"ขออยู่แบบนี้...สักพัก"

เสียงเขาที่เอ่ยข้างหูมันแผ่วเบามากจนแทบจับใจความไม่ได้ ฉันได้แต่ยืนนิ่งตัวแข็งเธอไม่กล้าปฏิเสธในสิ่งที่เขาขอ

ผ่านไปเกือบ10นาทีแบล็คผละตัวออกก่อนจะหมุนฉันให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา ร่างสูงในความมืดกำลังโน้มตัวเข้ามาใกล้ แต่ก่อนที่ริมฝีปากเขาจะแตะลงบนริมฝีปากฉันเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นก่อน

...โล่งอกไปที

"เปิด"

ฉันเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าคนที่อยู่ด้านนอกเป็นใคร เปอร์เคาะประตูหนักๆสามครั้ง น้ำเสียงที่สั่งให้เปิดประตูเรียบนิ่งไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกใดๆในน้ำเสียงนั้น แต่เป็นฉันที่ตื่นตระหนกไปเอง

"ปล่อย"

ฉันเอ่ยพร้อมกับพยายามดึงแขนแบล็คที่เกาะติดอยู่ออก แต่ขายกับว่ายิ่งดึงก็ยิ่งแน่น เขากอดรัดฉันแน่นขึ้นจนฉันรู้สึกอึดอัด

...อยากจะบ้าตายจริงๆ

ฉันยื้อยุดอยู่กับแบล็คสักพักจนเสียงหน้าห้องน้ำเงียบหายไป เพียงสักพักประตูก็ถูกไขออกจากด้านนอกก่อนที่เปอร์จะเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"ออกไปก่อน"

เปอร์เอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับปรายตามองแบล็คที่ยืนอยู่ด้านหลัง ฉันเดินออกมายืนหน้าห้องน้ำพร้อมกับปิดประตูให้เขาสองคนเคลียร์กันเอง

อันที่จริงก่อนหน้านี้ฉันกับเปอร์เพิ่งคุยเรื่องความสัมพันธ์ของเราอย่างจริงๆจังๆ เปอร์ต้องการคบกับฉัน ในขณะที่ฉันเองก็ยังมีความรู้สึกดีๆให้กับเขาอยู่ หาเปอร์จะโมโหแบล็คก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะตอนนี้เราสองคนไม่ได้เป็นเพียงแค่รุ่นพี่และรุ่นน้องอีกต่อไปแล้ว

ฉันอยู่รออยู่ด้านหน้าหวังว่าจะได้ยินเสียงด้านในแต่กลับไม่ได้ยินอะไรเลยมีเพียงความเงียบเท่านั้น ฉันไม่ได้เสียมารยาทถึงขนาดเอาหูแนบประตูฟังเพียงแต่ก็อยากได้ยินว่าสองคนนั้นคุยอะไรกัน

...ถึงยังไงสองคนนั้นก็ต้องคุยเรื่องของฉันอยู่แล้ว

ฉันไม่รู้ว่าเธอรู้หรือเปล่าเรื่องของฉันกับแบล็ค แล้วถ้าเขารู้เขาจะรับได้ไหม นี่คือสิ่งที่ฉันคิดวนเวียนอยู่ในหัวมาตลอดเวลาที่อยู่กับเปอร์ ถึงยังไงสองคนนั้นก็เป็นญาติกันมันคงยากที่จะรับได้ถ้าหากผู้หญิงของตัวเองเคยมีความสัมพันธ์แปลกๆกับคนใกล้ชิด

...แกร็ก

ฉันช้อนตามองแบล็คที่เดินออกมาก่อนด้วยสีหน้าเรียบนิ่งก่อนจะมองเลยไปที่เปอร์ เขาสบตาฉันก่อนจะยกยิ้มบางๆส่งมาให้

"หิวยัง?"

เปอร์เอ่ยถามขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้และคว้ามือไปจับ ฉันพยักหน้าแกล้งทำเป็นหิวทั้งที่ความจริงฉันเองก็ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเพียงแต่ต้องการหลบออกไปจากสถานการณ์นี้

"ไปหาอะไรกินกัน"

ฉันเดินตามเปอร์อย่างว่าง่ายแต่ก็อดที่จะหันมองแบล็คไม่ได้ ร่างสูงยังยืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับมองมาทางฉันด้วยสายตาแบบหนึ่งที่ทำให้รู้สึกแปลกๆ

"คุยอะไรกันเหรอ?"

ฉันเอ่ยถามเปอร์หลังจากที่เราเดินออกมาได้ไกลแล้ว ความสงสัยที่อยู่ในใจมันทําให้ฉันยั้งความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองไม่ได้ อีกอย่างฉันกลัวว่าแบล็คจะพูดเรื่องของเราออกไปให้เปอร์ได้รับรู้

...ซึ่งนั่นคงไม่ดีแน่

ฉันไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องราวเหล่านั้น

"ไม่มีอะไร"

"จะไม่มีได้ไงพวกนายเข้าไปคุยกันตั้งนาน"

มันเป็นไปได้หรอที่คนเราจะเข้าไปยืนในห้องน้ำมองหน้ากันเฉยๆน่ะ และฉันก็เชื่อว่าเขาทั้งสองคนต้องคุยกันเรื่องเกี่ยวกับฉันแน่นอน

"อย่ารู้เลย"

"ทำไม?"

ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเปอร์ถึงไม่อยากให้ฉันรู้

"มันเป็นเรื่องที่ฉันเคลียร์กับแบล็ค ไม่มีอะไรหรอก"

คงเพราะเห็นฉันทำหน้านิ่วคิ้วขมวดละมั้งเขาถึงได้ยื่นมือมาวางลงบนหัวฉันและโยกเบาๆ

"ไม่มีเรื่องน่ากังวลอะไรหรอก"

ถึงเขาจะพูดแบบนั้นแต่ฉันก็ยังกังวลอยู่ดี ฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของฉันกับแบล็ค และถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด

...แต่มันก็ไม่ได้ลืมง่ายๆอย่างที่ต้องการ

ฉันไม่ได้คิดอะไรกับแบล็คเลยสักนิดเดียว แต่ที่ฉันยังคิดเรื่องของเขาวนเวียนอยู่ในหัวก็คงเป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเรา

"เธอกังวลอะไร?"

ฉันหลุบตาลงไม่กล้าสู้หน้าเปอร์ ฉันกลัวว่าถ้าเขารู้ความจริงเรื่องนั้นแล้วจะรับมันไม่ได้ คนทุกคนต่างก็มีอดีตทั้งนั้นแต่ฉันก็ยังไม่มั่นใจว่าเปอร์จะรับมันได้

"เรื่องอะไรที่เธอกังวลอยู่ก็ทิ้งมันไปเถอะ"

"ถ้ามันทำได้ง่ายๆแบบนั้นก็ดี"

เมื่อนานมาแล้วฉันเคยรักเปอร์ จนกระทั่งช่วงที่เราห่างหายกันไปความรู้สึกเหมือนก็ลดน้อยลง แต่พอกลับมาเจอกันอีกครั้งฉันก็ยังคงมีเยื่อใยกับเขาอยู่ นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันคอยกังวลกับเรื่องของตัวเองเสมอ

...เหตุผลเพราะฉันแคร์เปอร์มาก

จากที่คิดว่าตัวเองคงมีแค่เยื่อใยต่อเขา กลับกลายเป็นว่าตอนนี้ความรู้สึกของฉันมันค่อยๆกลับมาทีละนิดและเริ่มแตะเข้าใกล้คำว่ารักเต็มที

"ถ้าเธอเอาแต่กังวลอยู่แบบนี้เราจะจับมือเดินไปด้วยกันได้ป่ะ?"

ฉันรู้ว่าฉันควรจะปล่อยวางทุกอย่างและโฟกัสที่เปอร์คนเดียว แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเพราะสิ่งเหล่านั้นที่เกิดขึ้นมันยังติดอยู่ในใจฉัน

...จะทำยังไงก็ไม่สามารถลืมมันได้

บางทีฉันก็อยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขทุกอย่าง ไม่พาตัวเองเข้าไปอยู่ในที่สุ่มเสี่ยงแบบนั้นให้ตกเป็นเหยื่อของไอ้ฮอร์สและเพื่อนของมัน และถ้ามันรู้ว่าฉันกำลังกังวลกับทุกเรื่องที่เกิดขึ้นโดยฝีมือมัน มันต้องหัวเราะเยาะเย้ยฉันแน่!