จอมใจคนเถื่อน

บทที่ 5

“รดา...เอ่อ...ฉัน...อยากเข้าห้องน้ำ”

รดาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักยังไม่เข้าใจว่าใครไปทำอะไรให้ผู้ชายคนนี้โกรธมากมายก่ายกองถึงได้ทำหน้าบึ้งตึงเป็นยักษ์ขมูขี

“แล้วทำไมไม่ตะโกนเรียกให้ใครมาช่วยประคองไปห้องน้ำ ขายังไม่มีแรงแบบนี้ขืนทะเล่อทะล่าลงมาจากเตียงเดี๋ยวก็ได้ล้มหัวทิ่มหน้าผากแตกกว่าเดิมอีก”

ธิปรกต่อว่าหญิงสาวอย่างหงุดหงิด เขาไม่เข้าใจตนเองเหมือน

กันว่าทำไมต้องมาคอยเป็นห่วงเป็นใยแม่ดาราสาวที่เพิ่งพบหน้ากันแค่ไม่กี่ชั่วโมง

เมื่อคืนกว่าเขาจะเข้าไปนอนก็ปาไปตีสาม เพราะเป็นห่วงคนที่นอนห้องข้างๆ จนต้องเทียวลุกมาดูเกือบทุกสิบนาที รุ่งเช้าขึ้นมาแทนที่จะรีบออกไปไร่ส้มแต่เช้าตรู่เหมือนดังทุกๆ วันก็กลับเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องเป็นกังวลว่าหญิงสาวจะฟื้นหรือยัง

รดาเห็นท่าทางหงุดหงิดของคนตรงหน้าก็เริ่มใจเสียรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ต้อนรับเธอสักเท่าไหร่ หญิงสาวก้มหน้านิ่งน้ำตารื้นขอบตากัดริมฝีปากที่สั่นระริกไว้แน่นก่อนจะเอ่ยถามเสียงสั่น

“ที่นี่ที่ไหนคะ”

“ไร่ธิปรกอยู่จังหวัดเพชรบูรณ์” ธิปรกเอ่ยตอบห้วนๆ ใจคอเริ่มไม่ดีเมื่อเห็นน้ำตาคลอเบ้าตาคู่สวย

“เราขับรถมาไกลขนาดนี้เลยหรือ” รดาเอ่ยพึมพำกับตนเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นเอ่ยถามชายหนุ่มมาดเข้มที่ยังทำหน้าบึ้งตึงด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“รดา...เอ่อ...ฉัน...มาอยู่ที่นี่ได้ไงคะ”

“เธอขับรถชนต้นไม้หน้าไร่ธิปรก” พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยตอบเหมือนรำคาญก่อนจะหรี่ตาลงแล้วเอ่ยถามด้วยความไม่แน่ใจ “เธอจำอะไรได้หรือเปล่า”

“จำได้ค่ะ จำได้แค่ว่าขับรถออกมาจากคอนโดตอนที่เห็น...”

รดาชะงักคำพูดที่จะเอ่ยต่อ นัยน์ตาหวานกลมโตเผยแววผิดหวังให้เห็นชั่วขณะหนึ่งก่อนจะกะพริบตาให้เป็นปกติแล้วเอ่ยบอกต่อ “รดาจำได้ว่าขับรถมาจากกรุงเทพฯ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองขับมาถึงเพชรบูรณ์ได้ไง”

“เธอกินเหล้าหรือเปล่า” ธิปรกจ้องมองหญิงสาวเขม็งเอ่ยถามเพื่อความมั่นใจอีกครั้งทั้งๆ ที่เมื่อวานตนเองก็ได้พิสูจน์ทราบแล้วว่าหญิงสาวไม่ได้ดื่มเหล้า

รดาส่ายหน้าปฏิเสธโดยเร็วจนเส้นผมยาวดำขลับนุ่มสลวยกระจายเต็มหลัง

“รดาไม่เคยดื่มค่ะ เพราะรดาแพ้แอลกอฮอล์”

“แล้วทำไมถึงขับรถมาถึงเพชรบูรณ์ได้ เธอหนีอะไรมา”

ธิปรกเอ่ยถามแทงใจดำ เมื่อเห็นใบหน้าหวานซีดเผือดลงพร้อมกับน้ำตาที่หยดแหมะก็ร่ำๆ อยากจะเข้าไปประคองกอดปลอบประโลมให้หายเสียใจ

รดาไม่ยอมเอ่ยบอกได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธอย่างเดียว ธิปรกถึงกับถอนหายใจยาวเห็นได้ว่าเอ่ยฝ่ายคงกำลังเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นจึงไม่อยากเอ่ยย้ำให้เสียใจไปมากกว่านี้

“ช่างมันเถอะ! ถ้าเธอไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร ฉันเองก็ไม่อยากรู้เหมือนกัน ดีขึ้นแล้วใช่ไหม รีบๆ เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะจะได้รีบกลับกรุงเทพ” ธิปรกเอ่ยไล่ห้วนๆ กำลังจะเดินหนีออกไปจากห้องแต่รดาเอ่ยเรียกไว้ก่อน

“อย่าเพิ่งไปได้ไหมคะ คุณชื่ออะไรคะ” รดาพยายามยิ้มหวานให้อย่างเป็นมิตรแล้วเอ่ยถามเสียงนุ่มนวล

“ธิปรก อยากรู้นามสกุลด้วยมั้ย” พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยตอบสั้นๆ ห้วนๆ พร้อมกับประชดหญิงสาวไปในตัว

รดาหัวเราะคิกอยากรู้จริงๆ ว่าอะไรที่ทำให้ชายหนุ่มรูปหล่อคนนี้โกรธโมโหจนต้องแสดงอาการหงุดหงิดงุ่นง่านได้ถึงเพียงนี้

“คุณธิปรกคะ รดาอยากเข้าห้องน้ำ คุณช่วยประคองรดาหน่อยได้ไหมคะ” รดาเอ่ยขอร้องเสียงหวานพร้อมจะช้อนสายตามองอย่างรอคอย

“ยุ่งฉิบหาย!”

ธิปรกสบถเสียงดังจนรดาหน้าเสีย ร่างสูงใหญ่หล่อเข้มกระแทกเท้าเข้าไปใกล้ๆ เตียง สอดมือใต้ร่างบางยกวืดเดียวเหมือนครั้งแรกแล้วอุ้มร่างบางระหงหอมกรุ่นเข้าไปในห้องน้ำ

“รีบทำธุระซะจะได้ออกไปจากไร่ธิปรกเร็วๆ” ธิปรกเอ่ยไล่อีกครั้งโดยไม่คิดรักษาน้ำใจคนฟัง

“รดาขออยู่ที่นี่สักวันสองวันได้ไหมคะ” รดาจับประตูห้องน้ำไว้จ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาอ้อนวอนขณะที่เอ่ยขอร้อง

“ไม่ได้!”

ธิปรกปฎิเสธเสียงห้วนแล้วกระแทกเท้าเดินออกมา เขาอยากให้หญิงสาวไปไกลๆ เพราะเริ่มไม่มั่นใจตนเองว่าจะทนใกล้ชิดกับหญิงสาวได้นานแค่ไหน แค่ได้สัมผัสร่างนุ่มหอมกรุ่นเมื่อสักครู่ก็ทำให้อารมณ์ความต้องการของเขาเตลิดเปิดเปิงไปไกล

เขาไม่เข้าใจตนเองเหมือนกันว่าทำไมเวลาอยู่ใกล้กับรดาแล้วถึงมีความต้องการมากเพียงนี้ ใช่ว่าเขาจะขาดผู้หญิงเสียเมื่อไหร่

ดูอย่างริสา...แทบจะเสนอตัวให้เขาทุกครั้งที่มาหาแต่เขาก็รู้สึกรำคาญจนต้องเดินหนีทุกครั้งไป เขาหันหลังกลับไปมองหญิงสาวที่ยังยืนทำหน้าเศร้าหน้าห้องน้ำอีกครั้งก่อนจะกระแทกประตูห้องนอนปิดอย่างแรงแล้วเดินดุ่มๆ ลงไปจากเรือนกล้วยไม้

คนงานในไร่ส้มเกือบห้าสิบคนทั้งหญิงทั้งชายต่างก็พากันยืนอออยู่หน้าเรือนกล้วยไม้ พอเห็นพ่อเลี้ยงเดินออกมาจากเรือน ชาญก็ถูกเพื่อนๆ ร่วมงานผลักหลังมาข้างหน้าเพื่อให้เป็นหน่วยกล้าตายเอ่ยถามสิ่งที่พวกตนอยากรู้และกำลังรอคอยอยู่

ชาญเหงื่อแตกพลั่กเมื่อเห็นใบหน้าถมึงทึงน่ากลัวของพ่อเลี้ยง เขาพยายามจะก้าวถอยหลังแต่ถูกเพื่อนๆ นับสิบดุนหลังไว้แล้วกระทุ้งสีข้างหนักๆ กระตุ้นให้เอ่ยถามพ่อเลี้ยง

“เอ่อ...พ่อเลี้ยงครับ...คุณดาราฟื้นหรือยังครับ”

ชาญเอ่ยถามเสียงหวาดๆ มองซ้ายมองขวาหาทางหนีฝ่าเท้าหนักๆ ของพ่อเลี้ยง

“ส้มในไร่กูถูกอีแร้งอีกากินหมดแล้วหรือไง พวกมึงถึงไม่ยอมไปทำงานทำการกัน”

ธิปรกตวาดด่าเสียงดัง กวาดสายตาคมกริบมองลูกน้องแต่ละคนที่ทำท่าคอหดเหมือนเต่าไม่มีผิด เห็นท่าลูกน้องแล้วก็แอบยิ้มขำ เขารู้ว่าไอ้พวกนี้บ้าเห่อดาราที่สุดถ้ายังไม่รู้เรื่องของแม่ดาราสาวพราวเสน่ห์คงไม่ยอมไปทำงานแน่

สนซึ่งยืนอยู่ด้านหลังชาญพยายามดุนหลังเพื่อนให้มาข้างหน้าอีกก้าวแล้วหยิกแขนเพื่อนเบาๆ กระตุ้นให้ถามอีกรอบ ชาญหันไปแยกเขี้ยวใส่เพื่อนที่บังอาจให้ตนเป็นคนแรกที่โดนตีนหนักๆ แต่พอเพื่อนๆ ทำปากพะงาบๆ ว่า ‘เงินๆ’ ชาญก็เลยจำยอมหันมาเอ่ยถามพ่อเลี้ยงอีกครั้ง

“คุณดารายังไม่ฟื้นหรือครับ คือ...พวกผมอยากพบคุณดาราก่อน”

“ฟื้นแล้ว” ธิปรกเอ่ยตอบสั้นๆ ส่ายหน้าอย่างระอาในความบ้าเห่อดาราของพวกมัน

“คุณดาราแจกลายเซ็นต์หรือยังครับ”

รามเป็นคนเอ่ยถามกำลังนึกถึงเงินก้อนโตว่าจะตกไปอยู่ในมือของใคร เพราะถ้าคุณดาราจับกระดาษแผ่นแรกมาเซ็นต์แล้วแผ่นนั้นเป็นชื่อของใคร คนๆ นั้นก็จะได้เงินพนันไปทั้งหมด