“วันนี้จัดไม่ได้ก็เลื่อนไปเป็นอื่นก็ได้นี่หว่า”
พ่อเลี้ยงธิปรกคันตีนยิกๆ อยากเตะไอ้ปากหมาเหลือกำลัง เขาเสนอความคิดเห็นพร้อมกับหันไปถลึงตามองรามกับสนห้ามบอกไอ้ชาญว่ากำลังคุยกับใคร
“พ่อเลี้ยงจะยอมหรือเปล่าก็ไม่รู้ ยิ่งผีเข้าผีออกเอาใจยากอยู่ด้วย” ชาญเอ่ยต่อว่าแบบไม่เกรงใจ พอหันไปมองเพื่อนร่วมงานอีกสองคนที่ลุกขึ้นกำลังจะวิ่งหนีก็เอ่ยถามงงๆ
“อ้าว!...ไอ้สน พี่รามจะรีบไปไหน มานั่งคุยกันก่อน”
“มึงอยู่รอตีนคนเดียวเถอะ กูไปก่อนละ” รามกับสนลุกขึ้นวิ่งหนีพร้อมกับบุ้ยปากให้ชาญมองไปข้างหลัง
“ไอ้หย๋า!...ซวยแล้วกู” ชาญสะดุ้งโหยงเบิกตากว้างร้องออกมาด้วยความตกใจกระโดดออกจากเก้าอี้ราวกับกบเมื่อฝ่าเท้าหนักๆ ลอยมาเบื้องหน้า
“ไงไอ้ชาญ! มึงว่ากูผีเข้าผีออก หาหมอผีมาปราบเลยดีมั้ย”
พ่อเลี้ยงธิปรกเลิกคิ้วถามด้วยความโมโห รดาหัวเราะคิกอย่างขบขำ ชาญช่างใจตรงกันกับเธอจริงๆ เธอเองก็เคยคิดแบบนี้เหมือนกัน พ่อเ
