รถมินิคันหรูแล่นห่างออกมาจากรั้วสถาบันไม่ไกลนักเจ้าของรถก็ชะลอความเร็วลง มุจลินทร์ต้องงวยงงอีกคำรบเมื่ออนาคินดับเครื่องยนต์เพื่อจอดข้างทาง
“พี่คิน.....รถเสียหรือคะ”
“เปล่าหรอก.....เธอจะกลับรถเมล์ไม่ใช่หรือ ฉันจะกลับพร้อมเธอ”
ชายหนุ่มมองตรงไปยังป้ายรถข้างหน้าที่มีนักศึกษาและคนทำงานยืนรออยู่หลายคนก่อนจะเปิดประตูรถซึ่งทำให้หญิงสาวต้องตามลงไป
“พี่คินจะนั่งรถเมล์.....ลินว่าลินนั่งไปคนเดียวจะดีกว่า”
มุจลินคิดว่าตัวเองคงตาฝาดที่มองเห็นรอยยิ้มอันอ่อนโยนบนริมฝีปากหนาได้รูปของอนาคิน ผู้ชายที่มีใบหน้าเยียบเย็นอยู่เป็นนิจ หญิงสาวยิ่งรู้สึกอบอุ่นเมื่อมือเรียวบางถูกกอบกุมไว้ในมือของร่างสูงใหญ่ที่นำพาเธอเดินตรงไปยังป้ายรถเมล์
“ฉันไม่ได้นั่งรถเมล์นานแล้ว อยากนั่งอีกว่ามันเป็นยังไง”
“แล้วร
