“ ช่างมันเถอะ ใครเลยจะไปคิดว่าองค์ชายผู้สูงศักดิ์จะมีพฤติกรรมต่ำช้าเยี่ยงนั้น พี่เจียหลันอย่าได้โทษตัวเองเลย ”
“ โชคดีเหลือเกินนะเพคะที่ท่านแม่ทัพเหิงมาพบเข้าพอดี รู้เช่นนี้แล้วว่าองค์ชายจิ้งฝูเป็นคนเช่นไร แล้วองค์หญิงจะทำเช่นไรต่อไปเพคะ ” ซูเม่ยส่ายศีรษะช้า ๆ ใบหน้าหมดอาลัยตายอยาก
“ ก็ไม่ทำเช่นไร แล้วก็คงไม่บอกเสด็จพ่อให้ต้องวิตกกังวลพระทัยด้วย หน้าที่ขององค์หญิงเช่นข้าคือช่วยท่านรักษาบ้านเมืองไว้มิใช่หรือ พี่เจียหลัน ” เจียหลันคลานเข่าเข้าไปจับมือเรียวขาวนุ่มนิ่มนั้นมากอดไว้แนบอกอย่างรักใคร่ห่วงใย
“ มันก็ใช่เพคะ แต่กระหม่อมเป็นห่วงว่าหากองค์หญิงอภิเษกไปกับคนเช่นนี้แล้ว จะมีความสุขจริงหรือ ”
“ ความสุขของประชาชนและส่วนรวมย่อมต้องมาเป็นหนึ่ง หากหงโจวของเรามีเมืองเจี้ยนจิงมาเสริมทัพ พวกเราก็มิต้องคอยวิตกกังวลว่าเมื่อไรจะโดนเมืองไหนมาโจมตีอีก ”
