“เขามากินข้าวที่นี่ทุกวันเลยเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ ฟาร์มกับออฟฟิตก็อยู่ใกล้กันแค่นี้เองค่ะ”
“ปริมมีธุระช่วงบ่าย ขอบคุณที่เลี้ยงข้าวนะคะ ขอตัวกลับก่อนค่ะ” ยกมือไหว้เร็วมากตั้งใจจะชิ่งหนีก่อนเขาจะเห็นตัวเอง เลี่ยงได้ก็อยากเลี่ยงการอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ปาลิตาเบื่อ
“คุณปริม” สาวร่างอวบงงเป็นไก่ตาแตก ระหว่างนั้นแม่น้อมเดินเข้ามาทางหน้าห้องอาหารพอดี ทำให้คนตัวบางเดินผ่านไม่ได้
แม่น้อมยังอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อน ยิ้มแฉ่งมาแต่ไกลเชียว “คุณปริมกำลังจะไปไหนเหรอคะ คุณเหนือให้ป้ามาตามไปพบค่ะ”
ปาลิตาใช้ปลายเล็บจิกกระโปรงขยุ้มจนมันเกือบยับ หันขวับกลับไปยังด้านหลังสบสายตากับคนบ้า ที่กำลังตักข้าวเข้าปากแต่ก็ยังไม่วายยักคิ้วยักไหล่มาทางตนเอง เกลียดนักจึงถลึงตาใส่
ฟอจูนเนอร์คันสีดำค่อยๆ เคลื่อนออกจากอาณาเขตไร่ชา ปาลิตาแปลกใจมากรีบหันหน้าไปถามคนขับรถรูปหล่อ แต่นิสัยแย่เหมือนซาตานกลับชาติมาเกิด ทะเลาะกันเมื่อคืนไ
