กำนันทองวางร่างของราตรีลงบนแคร่ไม้ไผ่ เมื่อเป็นอิสระจากการถูกโอบอุ้มกอดรัด มือทั้งสองข้างของหญิงสาวรีบรั้งผ้าถุงหลุดลุ่ยขึ้นมาปกปิดทรวงอกของตัวเอง ทว่าไม่ทันจะขยับลงจากแคร่ ร่างสูงใหญ่ก็โถมทับลงมาเสียก่อน
“เอ็งสวยเหลือเกินราตรี... ข้าอดใจไม่ไหวแล้วโว้ย ยังไงวันนี้ต้องได้เป็นผัวเอ็ง”
มือใหญ่ของกำนันทองรวบหัวไหล่ของราตรีพร้อมกับกระชากจนเสื้อร่นลงไปกองอยู่ที่แผ่นหลังขาวผ่อง
“อย่า... ”
ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ขัดขืน ไหล่ทั้งสองข้างก็ถูกกดให้เอนราบลงแนบเอาไว้กับพื้นแคร่ไม้ไผ่ จากนั้นใบหน้าหื่นกระหายก็จูบไซ้ลนลานลงมาที่ทรวงอกอวบใหญ่
“ฮือๆ... อย่าทำฉันเลยพี่กำนัน”
ร่างท้วมหนาก้มหน้าก้มตาฟอนฟัดอกอวบอย่างใหลหลง สมกับที่ตั้งตารอคอยโอกาสนี้มาทั้งชีวิต
ลมหายใจร้อนผ่าวของกำนันทองลวกรดลงมาที่ซอกคอทั้งสองข้าง เมื่อถูกจูบหนักๆ กลิ่นยาเส้นอ่อนๆ ที่เจืออยู่ในลมหายใจร้อนผ่าวคละเคล้าไปกับกลิ่นเหงื่อกลิ่
