“อะไรจะโดนหลังเอ็งก็ช่างเถอะ ไม่ต้องกลัว... มันเป็นความรู้สึกของผู้ชาย เดี๋ยวเอ็งจะได้รู้ทุกอย่าง จะได้รู้ว่าข้ารักเอ็งต้องการเอ็งแค่ไหน”
“พี่เชิดไม่ได้หลอกฉันใช่ไหม”
ท่ามกลางสายลมทุ่งพัดโชยมาเบาๆ ได้ยินแล้วเชิดก็รวบไหล่ของราตรีหมุนร่างอวบอัดให้หันมาเผชิญหน้ากันตรงๆ
“ข้าสาบานว่าชาตินี้จะรักแต่เอ็งเพียงคนเดียว”
สุ้มเสียงของเชิดหนักแน่นจริงจัง ราตรีเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ขณะที่กำลังประสานสายตาเข้าด้วยกันทั้งสองรู้สึกได้ถึงกระแสของความเร่าร้อนที่หลั่งไหลรุนแรงอยู่ในแววตา
“เชื่อใจข้านะ”
เชิดประเหลาะประโลม ราตรีเอนศีรษะซบลงกับแผงอกซึ่งรกไปด้วยไรขนของเขา
“ถ้าเอ็งไม่รังเกียจ... ข้าจะให้พ่อมาสู่ขอเอ็งกับน้าชบาพรุ่งนี้เลย”
แรงปรารถนาในตัวของหญิงสาวในอ้อมกอดทำให้เชิดรวบรัดด้วยความใจร้อน เหมือนกลัวว่าถ้าขืนชักช้าหนุ่มบ้านอื่นอาจจะชิงตัดหน้าเอาราตรีไปทำเมียเสียก่อน
“แล้วพี่เชิดแน่ใจ
