ตอนที่ 43
“เสียใจฉันไม่อยากจะรับประทานหรืออยากดอกไม้ชนิดไหนทั้งนั้นล่ะถ้าส่งมาอีกฉันจะส่งทิ้งขยะ”
“แม้แต่สีโอล์ดโรสส้มเหลือบที่คุณว่าสวยงั้นหรือดอกไม้ประจำใจคุณเชียวนะคิดทิ้งถังขยะได้ลงคอรึ”
เขาดักคอหล่อนคิดว่าหล่อนทำไม่ได้
“ฉันจะทำให้ดูก็แล้วกัน”
หล่อนตอบด้วยน้ำเสียงอยากเอาชนะขุ่นเคืองน้ำเสียงเขาเปลี่ยนไปอีกครั้ง
“เมี่ยง พูดกับผมดีๆไม่ได้หรือ”
น้ำเสียงของเขาอ่อนลง ชวนให้เมี่ยงใจอ่อน ใจอ่อน.. ใช่ หล่อนใจอ่อนทุกครั้งกับน้ำเสียงนี้ที่เขาขอร้อง น้ำเสียงของเขามีมนต์ทุ้มนุ่มสุภาพ ทำให้หล่อนต้องหยุด แล้วคราวนี้ล่ะ หล่อนก็เป็นเหมือนเดิม
น้ำเสียงของเขาที่สะกดใจหล่อนอยู่ได้
เขาทำได้ ทำไมเมี่ยงเมรัยต้องแพ้ใจตนเองอยู่ร่ำไปก็ไม่รู้ หล่อนไม่มีทางเหนือเขาได้เลยหรือ ชนะใจตนเองไม่ได้เลยหรือไงยายเมี่ยง .. หล่อนสั่งเตือนตนเองให้ปลุกจากความทรงจำที่ผ่านมา หยุด.. หยุดเสียที หยุดสนใจเขา.. เธอต้อง
