“แล้วมึงจะเอาไงวะเนล” ไอ้ไวถามฉันขึ้นมา หลังจากที่ฉันออกจากบ้าน กลับมาอยู่ที่หอเหมือนเดิม วันนี้ฉันมีเรียนและฉันยังไม่ได้ตัดสินใจเรื่องนนท์อย่างจริงจัง ฉันปล่อยเวลาล่วงเลยมาหลายวัน นนท์ไม่ได้ติดต่อมาเหมือนเขาไม่สนใจตั้งแต่แรก ฉันเลยยิ่งสับสนว่าตกลงเขาเข้ามาในชีวิตของฉันทำไมกันแน่
“กูคิดอยู่” ฉันถอนหายใจขณะที่กำลังเดินในมหาลัยกับไอ้ไวสองคน ฉันเพิ่งเรียนคาบเช้าเสร็จ ฉันก็โทรเรียกมันออกมาอยู่เป็นเพื่อน
“กูเห็นด้วยกับพี่มึงนะ มึงไม่ต้องไปยุ่งกับมันหรอก มึงจะไปยอมมันทำไมวะ มึงไม่ได้ผิดขนาดนั้นสักหน่อย มึงก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นไม่ใช่เหรอ?”
“แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว” ฉันเว้นจังหวะในการพูดไปแล้วหันไปมองไอ้ไวด้วยความรู้สึกเดิมๆ
“แล้วมึงจะทำอะไรได้”
“นั่นสิ” ฉันแค่นหัวเราะตอบมันสั้นๆ คนอย่างฉันมันจะทำอะไรได้วะ คืนชีพให้พ่อมันก็ไม่ได้ จะเข้าไปปกป้อง... ปกป้องอะไรล่ะ ขนาดตัวเองยังเอาตัวไม่รอด
