“สนิทกันตอนไหนแล้วมันทำไม จะพูดเพื่อ?” ฉันย่นคิ้วเหมือนจะถามกลับว่ามันพูดขึ้นมาทำไม และนั่นทำให้คนตัวสูงหงุดหงิดขึ้นมานิดๆ เขากระชากแขนฉันแรงขึ้นจนเซเข้าไปหาเขา
“ปล่อย” ฉันมองหน้ามันนิ่งพร้อมน้ำเสียงข่มขู่ ทั้งที่ฉันก็รู้ว่าฉันแรงน้อยกว่าเขาเยอะมาก
“ไม่”
หมอนั่นปฏิเสธและดูเหมือนมันจะรู้ทันในตอนที่ฉันทำท่าจะกระแทกเข่า เขาก็เบี่ยงตัวหลบและบีบแขนฉันแรงขึ้น
“มานี่” มันพูดด้วยน้ำเสียงแกมข่มขู่และกระชากแขนฉันแรงขึ้น ฉันพยายามกระชากกลับ เรายื้อหยุดฉุดกันอยู่ครู่นึงจนกระทั่งจู่ๆ ร่างของฉันก็ถูกกระชากไปด้านหลังด้วยแขนของใครบางคนที่คว้าเอวฉันเอาไว้จนกระแทกแผ่นอกของเขาดังปั่ก
“อ๊ะ” ฉันร้องตกใจ ไม่ทันที่จะหันไปมองว่าบุคคลปริศนาที่เข้ามาดึงฉันออกนั้นเป็นใคร นัยน์ตาฉันก็เลื่อนไปสบกับนาฬิกาเรือนสีดำสนิทที่ฉันจำได้ดี...
นนท์!!
“นนท์!” นัยน์ตาฉันเบิกโพลงพร้อมๆ กับเสียงหัวใจที่เต้นดังขึ้น เขาไม่ควร
