คนตรงหน้าของฉันกำลังร้องไห้
ร้องไห้เหมือนตอนที่ฉันเคยเห็นเธอในงานศพของพ่อเธอ
เหมือนตอนที่เธอนั่งร้องไห้ที่บ้าน และทุกๆ ครั้งที่หลุมศพ และฉันก็ยังตีสีหน้าไม่ถูกทุกครั้งที่ฉันเห็น ความรู้สึกร้อนวาบเกิดขึ้นบริเวณหน้าอกลามไล้ไปทั่วร่าง สมองของฉันปั่นป่วน รู้สึกเหมือนกำลังถูกฝังทั้งเป็นในตอนที่มันจ้องฉันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
ฉันเห็นสายตาอย่างนั้นมามาก ทั้งจากเธอ และกลุ่มเพื่อนของผู้ชายคนนั้น...
ความเงียบและเสียงลมหายใจรุนแรงที่พร้อมจะระเบิดนั่นทำให้ฉันไม่เอ่ยอะไรออกไป เสียงสะอื้นกำลังกดฉันให้จมดิ่งลงเหว แต่ปฏิกิริยาสีหน้าของฉันก็ยังคงนิ่งเหมือนไม่รู้สึก
เราสบตากันในตอนนั้น ฉันรู้สึกร้อนวาบไปทั้งอก ฉันรู้ทั้งรู้ว่ามันกำลังจะพูดสิ่งที่ฉันไม่อยากจะฟังนัก
หลังจากที่ไอ้ไวพาฉันหนีจากพวกไอ้ภาม ฉันก็สลบไปสามวัน พอฉันตื่นขึ้นมาและนึกเรื่องของมันได้ แต่ในตอนนั้นทุกอย่างก็สายไปแล้ว ไอ้ไวพาฉันไปหา
