‘เนล เราชอบเนลนะ’
‘แต่ฉันไม่ชอบนาย’
เสียงของผู้ชายคนนึงดังสะท้อนในสมองของฉันในตอนที่ไอ้ไวกำลังมาส่งฉันที่ห้อง ฉันนึกตลกเลยหัวเราะขึ้นมา เพราะฉันเริ่มจะเข้าใจเขาขึ้นมานิดหน่อยแล้ว ฉันเคยสงสัยว่าคนเราจะรักจะชอบกันได้ขนาดนั้นเลยเหรอ จนฉันมาเจอกับตัวเอง
“มึงขำอะไรวะ?” ไอ้ไวย่นคิ้วเมื่อเห็นฉันหัวเราะในสถานการณ์ที่ไม่เข้ากัน
“กูนี่มันตัวซวยจริงๆ เลยนะ ใครเข้ามาในชีวิตกูก็ซวยกันไปหมด” ฉันประชดตัวเองเล็กๆ แล้วปรายสายตาไปที่ไอ้ไว “ไม่เว้นแม้แต่มึง”
“ดีใจนะที่รู้ตัว”
“เอาใหญ่นะ” ฉันเบ้หน้าแล้วทำท่าจะแจกมะเหงกใส่มัน แต่มันหลบได้ก่อน มันไหวไหล่เหมือนจะเยาะเย้ยฉัน“ทำไมวะไว”
“ทำไมอะไรวะ?”
“ทำไมเรื่องที่กูคิดว่าจบไปแล้ว มันถึงกลับเข้ามาในชีวิตกูได้อีกวะ” ฉันเผลอบีบมือแน่น หัวใจเริ่มบีบรัดเหมือนจะปริแตกออกมาเป็นสองเสี่ยงจนฉันต้องใช้มือนึงกุมหน้าอกไว้ หวังว่ามันจะบรรเทาลงได้บ้าง “ทำไมคนๆ นั้นต้องเป
