หญิงสาวค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมองไปรอบๆเห็นกำแพงสีขาวโดยรอบไม่ใช่คอนโดเธออย่างแน่นอน มาวินที่เห็นเธอลืมตาตื่นก็รีบวิ่งมาดูอาการทันที
“คุณเป็นยังไงบ้าง ยังปวดหัวอยู่มั้ย”
เธอก้มมองตัวเองที่มีสายน้ำเกลือติดอยู่พร้อมกับเสื้อผ้าถูกเปลี่ยนเป็นชุดของโรงพยาบาลก็พอรู้แล้วว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน เธอเงยหน้ามองชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยเสียงเบา
“ขอบคุณนะคะที่พามาโรงพยาบาล”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ผมต้องขอบคุณคุณมากกว่าที่เป็นลมล้มไปนะ ผมถึงได้รู้ว่าคุณปกปิดอะไรไว้”
เขามองหญิงสาวอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ นึกแล้วก็โกรธที่เธอเลือกที่จะเก็บทุกอย่างไว้คนเดียวโดยไม่สนใจเขาว่าจะรู้สึกยังไง เป็นใครไม่โกรธบ้างล่ะลูกตัวเองแท้ๆแต่คนเป็นแม่ไม่ยอมบอกอะไรมันโคตรน่าน้อยใจมากเลย
“ปกปิดอะไรคะ คุณพูดอะไร”
พะพายมองเขาอย่างระแวงดูจากคำพูดคำจาแล้วหรือว่าเขาจะรู้อะไรคงไม่ใช่เรื่องที่เธอท้องใช่มั้ย… มาวินมองหญิงสาวก่อนจะพ่นลมหายใจออ
