เมื่อข้าเกิดใหม่เป็นพระสนมที่ฮ่องเต้เข้าใจผิด

เป็นสนมก็มีหัวใจ #3

ความจริงแล้วหยางมู่เฉินไม่ได้ตั้งใจจะกวนโมโหหลิวเยว่ซินเลยแม้แต่น้อย แต่ตอนปะทะคารมกับชินอ๋องเมื่อครู่ทำให้อารมณ์ขุ่นเคืองกลับมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ยิ่งได้เห็นแววตาที่ชินอ๋องมองนาง ความหึงหวงก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้นมาจนพลั้งปากโดยไม่ทันคิด

“จะไปไหน”

“กลับวังเพคะ พระองค์จะให้หม่อมฉันอยู่ให้พระองค์ด่าทอต่อหน้าขุนนางหรือ”

“...”

ไม่ปล่อยให้หยางมู่เฉินพูดจบนางก็ลุกขึ้นแล้วสะบัดก้นลงไปยังเบื้องล่างเพื่อเดินไปขึ้นรถม้าที่นั่งมาทันที

จางอ้ายเหรินกลับวังมาด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก จึงไม่อยากเอาใบหน้าบูดบึ้งของตนไปเข้าเฝ้าฮองเฮา ทำเพียงวานให้ฉีฉี่นำสมุนไพรและของฝากเล็กน้อยไปให้ฮองเฮาแทน ตั้งใจว่าจะไปอยู่ด้วยดี ๆ แต่หยางมู่เฉินกลับคอยพูดจาหาเรื่อง ซ้ำยังทำให้นางอับอาย ต่อไปขออยู่ห่าง ๆ เอาไว้จะดีกว่า อย่างไรฮ่องเต้ผู้นี้ก็ไม่เคยโปรดปรานหลิวเยว่ซินคนนี้อยู่แล้ว

“เสวยอะไรหน่อยเถิดเพคะ แค่น้ำแกงก็ยังดี หม่อมฉันไม่เห็นพระองค์ทรงแตะอะไรเลยตั้งแต่กลับมา”

“ข้าไม่หิว” จางอ้ายเหรินตอบกลับไปขณะที่นั่งเหม่อลอยมองออกไปยังบึงบัวเล็ก ๆ เบื้องหน้า

“ถ้าเช่นนั้น เสวยของว่างหน่อยดีหรือไม่ หม่อมฉันจะได้ทำมาถวายเพคะ”

“ไม่ล่ะ เจ้าเอาของที่เราซื้อมาไปตำหนักฮองเฮาแล้วใช่ไหม”

“เพคะ ฮองเฮาทรงพอพระทัยมาก ฝากขอบพระทัยกุ้ยเฟยมาด้วย และยังเชิญท่านไปเข้าเฝ้าพรุ่งนี้ด้วยเพคะ” ฉีฉี่เตรียมเก็บสำรับอาหารที่วางรอผู้มากินอยู่นานจนเย็นชืด ก่อนจะชะงักไปเพราะเสียงเล็ก ๆ ของขันทีมู่ที่ดังขึ้นจากด้านนอก

“ฮ่องเต้เสด็จ”

“เอ๊ะ เหตุใดจึงไม่มีใครมาแจ้งก่อนเลยเพคะ” ฉีฉี่ลนลานกลัวฮ่องเต้จะกริ้วที่ตนยังไม่ได้เตรียมน้ำให้กุ้ยเฟยอาบเพื่อเข้าเฝ้า มัวแต่กล่อมให้เสวยมื้อเย็นอยู่

“ถวายบังคมเพคะ” ฉีฉี่รับหน้าเพียงคนเดียว ส่วนหลิวเยว่ซินกลับยังนิ่งเฉย

ขันทีมู่ส่งสัญญาณให้ฉีฉี่ไปตามหลิวกุ้ยเฟยมาเข้าเฝ้า ทว่าท่าทีของพวกเขาทำเอาชายผู้ที่ยืนมองอยู่เริ่มรู้สึกรำคาญจึงได้เอ่ยไล่

“ไม่เป็นไร ออกไปเถอะ”

ร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ หลิวกุ้ยเฟยด้วยท่าทีอ่อนโยน ก่อนจะเอื้อมมือไปจับแขนเล็กและดึงกายบางเข้ามากอดกระชับแน่นเมื่อเห็นว่าแท้จริงแล้วนางกำลังนั่งร้องไห้เสียใจที่ถูกตำหนิโดยไม่มีความผิดต่อหน้าคนอื่น

“วันนี้ข้ามาขอโทษเจ้าที่พูดไม่คิด เคืองข้าใช่หรือไม่” หยางมู่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มละมุน พร้อมกับกระชับกอดแน่นจนร่างบางแทบจะจมหายไปกับอก

“หม่อมฉันมีสิทธิ์เคืองฝ่าบาทด้วยหรือเพคะ”

“มีสิ ถึงได้มาขอโทษอย่างไรเล่า” นิ้วเรียวยาวเชยคางมนขึ้นก่อนประทับริมฝีปากอุ่นลงไปบนกลีบปากบางของนางเบา ๆ แล้วทอดถอนมาสบตาหวานแดงก่ำ ลูบเบา ๆ ตรงพวงแก้มแดงระเรื่อ “คืนนี้ขอข้านอนด้วยได้หรือไม่”