โรคจิตคลั่งรัก

ep.9 ผู้หญิงคนนี้คือเมียผม

K Part.

ผมมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ ผู้หญิงคนนั้นกล้าดียังไงถึงได้มาตบคนของผมต่อหน้าผู้คนแบบนี้และระหว่างที่ผมยืนมองอยู่นั้นเธอก็ยกมึงจะตบออมอีกรอบ ผมจึงต้องรีบเข้าไปและขวางยัยผู้หญิงบ้าคนนั้นเอาไว้ไม่ให้ทำร้ายออมของผม

"ทำอะไร?"

ผมกดเสียงต่ำถามเห็นแววตาเธอทั้งตกใจแล้ววูบไหวใบหน้าเธอขึ้นสีแดงระเรื่อ แต่ถามว่าผมสนใจมั๊ย? ไม่เลยสักนิด! เพราะผู้หญิงคนเดียวที่ผมสนใจคือออม

"คะ คือ เอ่อ"

"ฉันถามว่าเธอทำอะไรเมียฉัน!"

ยัยคนตรงหน้าชะงักสีหน้าเปลี่ยนไปนิดหนึ่ง เธอตวัดสายตาใส่ผู้หญิงด้านหลังผม

"เมีย?"

"ใช่! ออมคือเมียฉัน"

ผมเอ่ยย้ำเสียงดังเพื่อให้ทุกคนได้รับรู้ว่าถ้าคิดจะทำร้ายออมจะต้องเจอกับอะไร และถึงผมอยากจะตบผู้หญิงตรงหน้ามากแค่ไหนแต่ผมก็ถือว่าตัวเองเป็นผู้ชาย งั้นติดไว้ก่อนแล้วกัน!

แต่ผมบอกเลยเพราะไม่ปล่อยไปแน่!

"เธอกล้ามากที่มาทำร้ายเมียฉัน"

ผมจูงมือออมเดินออกมาจากตึกคณะ เธอเดินก้มหน้าตลอดทางดูเหมือนจะร้องไห้ด้วยซ้ำ แต่คงไม่แปลกอะไรเพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวและเธอคงกำลังเสียใจ

ผมพาเธอเข้ามานั่งในรถก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับน้ำตาให้เบาๆ

"อย่าร้อง"

ผมเอ่ยเสียงดุเพราะไม่อยากเห็นเธอเศร้าหมองตอนอยู่กับผม

"เดี๋ยวพากลับบ้าน"

แต่ผมไม่ได้จะพาเธอกลับไปบ้านหลังนั้นหรอกนะ บ้านที่ว่านี้คือคอนโดของผมต่างหาก

Aom Part.

ฉันยังช็อคกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หาย บอกตรงๆฉันเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าส้มชอบคนโรคจิตแบบพี่เค ฉันเครียดเรื่องส้มจนปวดหัวนั่งเหม่อลอยไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็เข้ามาอยู่ในคอนโดหรูแล้ว

"เอ๊ะ!"

ฉันมองไปรอบๆด้วยความตกใจก่อนจะหันมองหน้าพี่ที

"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม?"

"คุณ?"

"เอ่อ...คือ...พี่เคพาฉันมาที่นี่ทำไม?"

พอฉันเรียกเขาว่าพี่สีหน้าเขาก็ดูดีขึ้นมาโดยทันที

"อีกครึ่งชั่วโมงคนของพี่จะย้ายของเธอมาไว้ที่นี่"

อะไรนะ! ย้ายมาที่นี่! ฉันเงยหน้ามองโถงล็อบบี้โอ่อ่าใหญ่โตที่เต็มไปด้วยโคมไฟสวยๆ แต่ถึงมันจะสวยมากแค่ไหนแต่ฉันก็ไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่สักหน่อย!

"คือ...ฉัน.."

"พี่ก็เคยพูดอะไรไว้จำไม่ได้หรือไง?"

เขาบอกว่าถ้าฉันขัดใจเขาจะขังฉันไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกเลย ใช่! ฉันจำได้ แต่แค่ไม่คิดว่าเขาจะทำจริงๆ

"เป็นผัวเมียก็ต้องอยู่ด้วยกัน"

เขาพูดแบบนี้ออกมาได้ไง! ลืมไปแล้วหรอว่าตัวเองกำลังใส่ชุดนักศึกษาอยู่! ฉันอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีเพราะสายตาคนรอบข้างที่มองมายังเราสองคน

อีตาบ้า!

ฉันได้แต่ก่นด่าอยู่ในใจเพราะถ้าหากเอ่ยออกไปคงถูกบีบคอตายแหงๆ

ฉันเดินคอตกตามหลังพี่เคขึ้นมาด้านบน ห้องของเขาอยู่สูงมากและฉันก็กลัวความสูงซะด้วยสิ เขาจูงมือฉันพาเดินมาตรงกระจกเพียงแค่มองลงไปข้างล่างขาฉันก็สั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

"กลัว?"

ฉันพยักหน้าก่อนจะถอยหลังให้ห่างจากกระจก ตรงนี้มันสูงมากแผ่นกระจกก็ใสจนเหมือนไม่มีกระจกกั้น

ฉันมองคนตัวสูงที่ยกยิ้มมุมปากเหมือนกับขำท่าทางกลัวของฉัน เขาหยิบรีโมทขึ้นมา เพียงแค่กดปุ่มผ้าม่านก็เลื่อนออกมาปิดกระจก

"ปิดแล้วไม่ต้องกลัว"

ฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นลมก่อนจะวูบลงไปและไม่รู้สึกตัวอีก...

K Part.

ผมรีบปราดเข้าไปรับร่างบางก่อนที่เธอจะร่วงลงพื้น ผมไม่รู้ว่าเธอกลัวความสูงและท่าทางเธอจะกลัวมากซะด้วยไม่งั้นคงไม่หน้าซีดตัวสั่นจนถึงขั้นเป็นลมไปแบบนี้

ผมอุ้มเธอเข้ามาวางไว้บนเตียงในห้องนอนก่อนจะโทรศัพท์ตามหมอให้มาดูอาการ

"เธอเป็นไงบ้าง?"

ผมเอ่ยถามหลังจากที่หมอเดินออกมาจากห้อง หมอนี่คือหมอริวเป็นฝาแฝดหมอรุ้งซึ่งเป็นหมอประจำตัวผม

"แค่เป็นลมสักพักก็คงหาย ตอนนี้หัวใจกลับมาเต้นเป็นปกติแล้ว"

ไอ้หมอริวเอ่ยตอบพร้อมกับหรี่ตามองผม

"อะไร?"

"ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครวะ?"

ผมเกลียดความอยากรู้อยากเห็นของมันจริงๆ ถ้าไม่ติดว่ามันอายุมากกว่าและเป็นเพื่อนกับไอ้คราม ผมคงไล่มันตะเพิดไปแล้ว

"เมีย"

"เมีย!"

มันร้องอุทานด้วยความตกใจ แค่บอกว่าออมเป็นเมียผมมันจะตกใจอะไรนักหนาวะ

"แล้วท่านประธานรู้เรื่องนี้หรือเปล่า?!"

ท่านประธานประธานที่ว่าคือพ่อผมเอง เขาเป็นพ่อที่เห็นแก่ตัวและน่ารังเกียจ ซึ่งผมเกลียดเขามาก!

"ทำไมต้องบอกคนๆนั้นด้วย"

"ก็เขาเป็นพ่อแกไง"

เขาแกล้งทำเป็นสนใจใยดีผมไปอย่างนั้นแหละ แต่ถึงยังไงผมก็ไม่มีวันให้อภัยในสิ่งที่เขาเคยทำกับแม่ผมหรอก อีกอย่างตอนนี้ผมก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาอะไรเขาอีกแล้ว!

"เรื่องในอดีตก็ปล่อยมันไปเถอะ พ่อแกเขาสำนึกผิดแล้วจริงๆ ขนาดไอ้ครามมันยังให้อภัยได้เลย"

คนที่อยู่กับแม่ตลอดคือผมไม่ใช่ครามเพราะฉะนั้นมันจึงไม่เคยรับรู้ความเจ็บปวดของแม่เหมือนที่ผมรับรู้

"ใครจะให้อภัยผู้ชายคนนั้นก็ให้ไป แต่ฉันไม่ให้!"