เหล่าบุรุษโปรดหยุด...ให้ข้าได้ตั้งหลักก่อน

การเข้าใจผิดที่ไกลจากความเป็นจริง

หยางหย่งเล่อที่ตื่นขึ้นมาด้วยขอบตาดำคล้ำ เดินออกไปจากกระโจม เพื่อสั่งการบางอย่าง เกาหยีเทียนที่ มาคอยรับใช้อีกฝ่ายอยู่นอกกระโจม เมื่อเห็นผู้เป็นนายเดินออกมาจึงเอ่ยถามเขา

"ไม่ทราบว่าท่านอ๋องจะเสด็จที่ใด"

"ให้คนยกกะละมังน้ำมาให้ข้าได้ล้างหน้าล้างตา ก่อนที่จะรับสำรับเช้าที่ข้างนอกกระโจมนี้"

ใบหน้าของเกาหยีเทียนคล้ายกับมีคำถามว่าทำไมถึงต้องทำเช่นนั้น แล้วเหตุใดทหารรับใช้ที่ท่านอ๋องสั่งให้เขาไปเรียกตัวมาเมื่อคืนนี้ ถึงไม่มาทำหน้าที่ของตนเอง ตั้งแต่เขาตื่นมายังไม่เห็นทหารรับใช้ผู้นั้นเลย หยางหย่งเล่อคล้ายกับไม่ใส่ใจกับท่าทีสงสัยของอีกฝ่าย เขายังหันไปสั่งเกาหยีเทียนอีกว่า "วันนี้ให้คนจัดเตรียมสำรับมาให้ข้าสองชุด"

เกาหยีเทียนเดินไปทำตามคำสั่งพร้อมกับเก็บความข้องใจเอาไว้ จนเมื่อเขายกสำรับเข้าไปด้านในกระโจม ดวงตาของเขาก็แทบจะถลนออกมาจากเบ้า เมื่อพบว่าทหารรับใช้ที่เขานำมาเมื่อคืนนี้ นอนอยู่บนเตียงของท่านแม่ทัพที่ขึ้นชื่อว่าชอบความเป็นส่วนตัวมากที่สุด ตั้งแต่ที่เขารับใช้หยางหย่งเล่อมา นี่ถือเป็นครั้งแรก ที่เขาเคยเห็นคนอื่นนอนอยู่บนเตียงของหยางหย่งเล่อได้ และคนผู้นั้นยังเป็นบุรุษอีกด้วย ถาดสำรับที่เขาถือเข้ามา แทบจะร่วงหล่นออกจากมือ ดีที่เขายังมีสติคว้าไว้ได้ทัน นี่ท่านอ๋องคงไม่ใช่บุรุษตัดแขนเสื้อหรอกนะ แค่คิดขนในกายก็ลุกชัน เขาถึงกับทอดมองคนที่นอนอยู่บนเตียงสลับกับใบหน้าของหยางหย่งเล่อหลายครั้ง ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สังเกตเห็นบางสิ่งต้นคอของท่านอ๋องมีร่องรอยสีกุหลาบหลายจุด ใต้ตาดำคล้ำคล้ายกับคนหลับอดนอน

'เมื่อคืนนี้พวกเขาทำสิ่งใดกัน…!!!'

พลันภาพบุรุษที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันก็ลอยเข้ามาในห้วงความคิด 'ไม่ได้แล้วต่อจากนี้ข้าต้องระวังตัวให้มากเมื่ออยู่ลำพังกับท่านอ๋องเสียแล้ว'

เหลียนฮวาที่นอนหลับสนิท เมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวก็ค่อยๆ ปรือตาขึ้นมา เมื่อพบว่าเกาหยีเทียนกำลังจ้องมองตนเองอยู่ หญิงสาวก็ได้ลุกพรวดออกจากเตียง และเมื่อเห็นว่าตอนนี้ ตนเองหาได้นอนอยู่ที่พื้น แต่กลับเป็นเตียงกว้างนุ่มสบายของหยางหย่งเล่อ ก็ถึงกับใบหน้าขาวซีด

"เหตุใดข้าถึงได้มานอนอยู่ที่เตียงนี้" นางหันไปถามเกาหยีเทียน คล้ายกับเขาสามารถตอบคำถามนางได้

เกาหยีเทียนทำหน้าประมาณว่า 'ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร พวกเจ้าน่าจะรู้อยู่แก่ใจไยต้องเสแสร้ง' พร้อมหันไปทางหยางหย่งเล่อ เหลียนฮวามองตามสายตาของเขาไป ก่อนที่จะขยับปาก ถามเขาเสียงเบา "เหตุใดกระหม่อมถึงได้ขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงนั้นได้พ่ะย่ะค่ะ"

"เป็นเจ้าที่ละเมอเดินขึ้นมาเอง" คำตอบง่ายๆ ของหยางหย่งเล่อ ที่ทำให้เหลียนฮวาถึงกับดวงตาเบิกกว้างนางรีบโขกศีรษะลงกับพื้นหลายครั้ง

"ขอท่านอ๋องทรงโปรดประทานอภัยด้วย กระหม่อมไม่รู้สึกตัวจริงๆ กระหม่อมจะไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีก"

เหลียนฮวาที่หลับลึกจนจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ได้ก็ได้แต่ก่นด่าตนเองในใจ หยางหย่งเล่อเพียงกล่าวว่า "อืม"

คำตอบสั้นๆ ง่ายๆ ที่ไร้ซึ่งบทลงโทษตามมา เกาหยีเทียนแทบจะไม่เชื่อหูตนเองเขาอ้าปากค้างอยู่เช่นนั้นเป็นนานสองนาน แต่ดูเหมือนว่ายังจะมีเรื่องที่ทำให้เขารู้สึกตกตะลึงมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อหยางหย่งเล่อเอ่ยปากให้เหลียนฮวาร่วมรับสำรับกับเขา

"ข้าน้อยมิบังอาจ"

"เพื่อเป็นการประหยัดเวลา เพื่อข้าต้องการเรียกใช้เจ้าได้สะดวกขึ้น ข้าจึงคิดว่าให้เจ้ารับสำรับพร้อมกันไปเลย อีกไม่นานก็จะออกเดินทางแล้ว พวกเราจะเร่งเดินทางกลับแคว้นเว่ยฉีให้เร็วที่สุด เจ้าอย่าได้ชักช้าอยู่อีก ข้าไม่ต้องการมานั่งรอเจ้ารับสำรับจนแล้วเสร็จหรอกนะ"

หยางหย่งเล่อเอ่ยบอกทั้งที่ไม่ได้มองหน้านาง เหลียนฮวาที่ขลาดกลัว ค่อยๆ เดินเข้าไปหยิบตะเกียบในมือ พร้อมกับคีบผักใส่ชามข้าวของตนเองอย่างเชื่องช้า หยางหย่งเล่อทอดมองไปที่นาง ก่อนที่จะจับตะเกียบคีบอาหารจานเนื้อไปวางไว้บนชามข้าวให้กับนางด้วยตนเอง

"ตัวเจ้าผอมแห้งถึงเพียงนี้ ทานเนื้อเสียบ้างจะได้มีแรงรับใช้ข้า"

"ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ" เหลียนฮวากล่าวเสียงเบาหวิว เมื่อได้รับการปฏิบัติที่ใส่ใจเช่นนี้ ทำให้นางมีความกล้ามากขึ้น หญิงสาวจึงได้ยื่นตะเกียบไปคีบเนื้อชิ้นนั้นเข้าปาก พร้อมทั้งเผยสีหน้าขอบคุณ หยางหย่งเล่อทอดมองใบหน้าของนางอย่างเหม่อลอย ตอนนี้คล้ายกับว่าเขาเห็นเพียงใบหน้าของสตรีที่งดงามหาได้มีความอัปลักษณ์อย่างที่นางต้องการให้เขาเห็น ใบหน้าของเขาเห่อร้อนขึ้นอย่างไม่เคยเป็น เกาหยีเทียนที่ยืนเป็นอากาศธาตุอยู่ในกระโจมแห่งนั้นถึงกับไม่เชื่อสายตา

เขาเป็นนายกองที่ดูแลรับใช้หยางหย่งเล่อมานานหลายปี ไม่เคยได้รับการปฏิบัติที่พิเศษเช่นนี้ เมื่อคิดได้ว่าหยางหย่งเล่อปฏิบัติที่พิเศษกับเหลียนฮวา เขาจึงต้องคิดทบทวนใหม่เกี่ยวกับพลทหารผู้นี้เสียแล้ว ดูเหมือนว่าค่ำคืนที่ผ่านมาพลทหารผู้นี้ จะปรนนิบัติท่านอ๋องได้ถูกใจพระองค์ยิ่ง

เมื่อเห็นว่าเหลียนฮวาวางตะเกียบของตนเองลงแล้ว หยางหย่งเล่อจึงวางตะเกียบของตนเองลงเช่นกัน คล้ายกับเขารอจังหวะให้นางได้ทานจนอิ่ม พร้อมกับหันไปถามเกาหยีเทียนที่ยืนอยู่ด้านข้าง

"สตรีผู้นั้นเป็นเช่นใดบ้าง"

"นางเรียกร้องต้องการอาหารที่เลิศรสและดีที่สุด มากกว่านี้ไปให้นาง"

"แปลกนักสตรีที่ถือกำเนิดมาจากดอกเหลียนฮวา ที่ไม่เคยมีประสบการณ์ในการใช้ชีวิตมาก่อน เหตุใดถึงได้รู้ว่าอาภรณ์ใดดีที่สุดอาหารใดเลิศรสถูกปากนาง คล้ายกับนางเป็นสตรีที่ผ่านโลกมามากอย่างไรอย่างนั้น"

เหลียนฮวาที่ยกน้ำชาขึ้นจิบหลังทานอาหารเสร็จถึงกับสำลักน้ำชา หยางหย่งเล่อหรี่ตาลงสังเกตท่าทีของนาง

เหลียนฮวากระแอมไอพร้อมทั้งกล่าวขอโทษเขา หยางหย่งเล่อจึงหันไป สนทนากับเกาหยีเทียนต่อ

"คอยสังเกตท่าทีของนางให้ดี ในระหว่างที่เราเดินทางกลับแคว้นเว่ยฉี หากนางต้องการสิ่งใด ถ้าไม่ยากจนเกินไปนัก ก็มอบให้นางไปก่อน"

"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ" เกาหยีเทียนคล้ายกับมีเรื่องที่ต้องการจะพูดอีก หยางหย่งเล่อมองจ้องเขา ทำให้อีกฝ่ายอึดอัดก่อนที่จะกล่าวออกมาเสียงเบา "นางยังบอกว่าต้องการให้ท่านอ๋องไปพบนางด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

หยางหย่งเล่อพยักหน้า พร้อมกับหันไปออกคำสั่งกับเหลียนฮวา "เจ้าไปกับข้า"

เหลียนฮวาจึงเดินตามหลังหยางหย่งเล่อไปอย่างเงียบๆ เมื่อเดินไปถึงยังกระโจมหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องมาแต่ไกล

"ข้าบอกว่าไม่ชอบทานอาหารรสเผ็ดร้อน พวกเจ้าไม่เข้าใจหรืออย่างไร ชานี้ก็ร้อนเกินไป พวกเจ้าปรนนิบัติดูแลข้าอย่างไร นี่พวกเจ้าคิดจะรังแกข้าใช่หรือไม่"

หรูเยี่ยนฟางจับน้ำแกงร้อนๆ ที่อยู่ในถ้วย เทราดบนตัวของสาวรับใช้ จนนางกรีดร้องออกมาเสียงดัง

"หยุดการกระทำของเจ้าเดี๋ยวนี้" หยางหย่งเล่อทอดมองนางด้วยสายตาเย็นชา บ่งบอกว่าเขากำลังไม่พอใจ

เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดที่มาหยุดตนเอง แทนที่นางจะรู้สึกหวาดกลัว กลับแสดงท่าทีถือดีมากกว่าเดิม

"ท่านอ๋องมาก็ดีแล้ว ข้าต้องการเปลี่ยนสาวใช้ใหม่ทั้งหมด นางทั้งสี่คนนี้ดูแลข้าไม่ได้เรื่องเลย"

หรูเยี่ยนฟางนำผ้ามาเช็ดมือตนเองก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้ไม้หวงลี่พร้อมกับจ้องมองมาที่เขาอย่างเอาแต่ใจ

"หากไม่ชอบอาหารเผ็ดร้อน ก็เพียงบอกให้พวกนางเปลี่ยนมาให้ใหม่ เหตุใดถึงกับต้องลงไม้ลงมือ"

หรูเยี่ยนฟางเป็นคนฉลาด นางไม่ต้องการสร้างเรื่องไปมากกว่านี้ เพราะนางเพียงแค่อยากจะพิสูจน์บุรุษตรงหน้าว่าให้ความสำคัญกับนางมากน้อยเพียงใด "หม่อมฉันอยู่ในดอกเหลียนฮวาได้ทานแต่น้ำหวานจากเกสรดอกไม้ ไม่เคยได้ลิ้มลองอาหารเผ็ดร้อนมาก่อน แต่พวกนางกลับเลือกแต่อาหารเผ็ดร้อนพวกนี้มาให้หม่อมฉัน เห็นชัดว่าสาวใช้เหล่านี้ต้องการกลั่นแกล้งหม่อมฉัน ด้วยไม่เคยทราบมาก่อนถึงรสชาติอาหาร จึงได้ลิ้มลองไปหลายคำ และตอนนี้ให้รู้สึกปวดเสียดท้องยิ่งนัก"

หยางหย่งเล่อทำทีเห็นด้วยกับนาง จึงได้ออกคำสั่งว่า "เปลี่ยนสาวใช้ให้นางใหม่ทั้งหมด และให้ระมัดระวังเรื่องอาหารการกินของนางให้มากกว่านี้"

เหลียนฮวาที่ได้เห็นการเสแสร้งของหรูเยี่ยนฟาง ก็เผลอเบะปากพร้อมทั้งกลอกตาหลายตลบ เป็นจังหวะที่หรูเยี่ยนฟางหันมาเห็นเข้าพอดี

"เจ้ากล้าแสดงท่าทีเช่นนั้นกับข้าหรือ" นางลุกขึ้นหมายจะฟาดมือเข้าที่ดวงหน้าของเหลียนฮวา เพื่อเป็นการสั่งสอน แต่มือของนางกลับถูกหยุดไว้กลางอากาศโดยหยางหย่งเล่อเสียก่อน

"อย่าได้แตะต้องคนของข้า" สายตากดดันของหยางหย่งเล่อทำให้หรูเยี่ยนฟางรู้สึกหวาดกลัว นางเก็บมือของตนเองลง

"แต่คนของพระองค์แสดงท่าทีดูถูกหม่อมฉันก่อน"

"เรื่องนั้นเปิ่นหวางจะเป็นผู้ลงโทษเขาในภายหลัง เจ้ารีบรับสำรับของตนเองเสียพวกเราจะออกเดินทางกันทันที เปิ่นหวางได้เตรียมรถม้าอย่างดีไว้ให้เจ้าแล้ว"

หยางหย่งเล่อฉวยข้อมือของเหลียนฮวา พร้อมกับดึงนางออกมาจากในกระโจมเมื่อคิดว่าเดินออกมาได้พอประมาณหนึ่งแล้ว เขาจึงได้เอ่ยถามนางว่า

"เหตุใดถึงได้แสดงท่าทีเช่นนั้น เจ้าไม่ชอบนางหรือ"

เหลียนฮวาหลุบตาลงต่ำเอ่ยตอบเขาเสียงเบา "กระหม่อมแค่รู้สึกว่านางไม่คล้ายกับสตรีที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง แต่กลับเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมมากกว่า"

หยางหย่งเล่อฟังแล้วก็ได้แต่ยกยิ้มขึ้น พร้อมกับทอดมองใบหน้าของอีกฝ่ายก่อนที่จะกล่าวว่า "ข้าก็คิดเช่นนั้น"

เหลียนฮวาตาโตทอดมองเขากลับ หากหยางหย่งเล่อกลับกล่าวต่อว่า "หากข้าไม่ประจักษ์ด้วยตาตนเองว่านางอยู่ในดอกเหลียนฮวานั้นจริงๆ คงยากจะเชื่อว่านางคือสตรีผู้ที่ตำนานได้กล่าวเอาไว้เช่นกัน"

"เหตุใดท่านอ๋องถึงได้คิดเช่นนั้น"

"เพราะนางหาได้มีกลิ่นกายหอมกรุ่นเฉกเช่นเดียวกับดอกเหลียนฮวา" แตกต่างกันกับเจ้า ที่มีกลิ่นของดอกเหลียนฮวาติดกายอยู่ตลอด ประโยคหลังนี้เขาได้แต่กล่าวต่อในใจ

"และยังใบหน้าที่ออกจะดูธรรมดาหาได้มีความโดดเด่น" ไม่เหมือนกับใบหน้าของเจ้าที่งดงามจนสามารถตรึงตราตรึงใจข้าได้เพียงแค่แรกพบ หยางหย่งเล่อกล่าวประโยคต่อมาในใจเช่นกัน เขาเกิดความสงสัยขึ้น แต่ก็ยังไม่สามารถหาข้อสรุปได้

สตรีที่ไร้ที่มาที่ไปผู้นี้อาจจะมีความเชื่อมโยงกันกับเหลียนฮวาดอกนั้นไม่มากก็น้อย สัญชาตญาณบางอย่างกำลังบอกเขาเช่นนั้น ดังนั้นการมีนางอยู่ข้างกายถือว่าเป็นเรื่องที่เหมาะสมที่สุดแล้ว