"หย่งเล่อข้าเชื่อว่าเจ้าน่าจะมีเหตุผล บุรุษผู้นั้นหาดีไม่ได้สักอย่าง และข้าก็เชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่าเจ้าหาใช่บุรุษตัดแขนเสื้อแน่ แต่สายตาที่ท่านทอดมองพลทหารผู้นั้นยากจะปฏิเสธได้ว่ามันไม่ใช่ความพึงพอใจเฉกเช่นที่บุรุษมีให้กับสตรีผู้หนึ่ง แต่ข้าคิดอย่างไรก็คิดไม่ตก ว่ามันเพราะอะไรกันแน่ บุรุษเช่นท่านถึงได้ให้ความสำคัญกับเขามากเป็นพิเศษเช่นนี้"
จางซีเอ่อถามหยางหย่งเล่อออกมา ในขณะที่พวกเขากำลังเดินทางกลับมายังเมืองหลวงแคว้นเว่ยฉี
หยางหย่งเล่อเพียงริมฝีปากบิดโค้งขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ทอดมองอีกฝ่าย "เจ้าเป็นผู้รอบรู้ไม่ใช่หรือ…คิดว่าเรื่องนี้คงจะไม่เกินความสามารถของเจ้า"
เขากล่าวเพียงเท่านั้นก็ควบม้าต่อไปด้วยความสบายใจ ทิ้งให้จางซีเอ่อขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ด้วยไม่สามารถล้วงความลับของเขาได้
เหลียนฮวาที่เริ่มจะมีความสามารถในการขี่ม้าเพิ่มขึ้น ก็ควบม้าตามพวกเขาไปอย่างช้าๆ จนเมื่อเสียงเรียกหนึ่งดังขึ้น
