อ้อมกอดแห่งภูผา

สุดยอดมากไหม

        เมื่อปฏิบัติการสำเร็จสามน้ำตามความมุ่งหมาย ผู้หมวดเก่งกล้ากับนางสาวเรไรต่างคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน หมวดเก่งนั้นค่อยย่องเข้าไปในเต๊นท์อย่างแผ่วเบา เขามองเพื่อนแล้วยิ้ม มันยังคงหลับสนิท หน้าอกกระเพื่อมเป็นจังหวะขึ้นลงสม่ำเสมอ เขาเอนศีรษะลงนอน ก่อนจะนึกถึงบทรักอันร้อนแรงที่ถึงอกถึงใจเหลือเกินเมื่อครู่ถึงกับต้องครางออกมาเบา ๆ

        “ สุดยอดจริง ๆ แม่เจ้าประคุณรุนช่อง ”

        “ สุดยอดมากไหม ”

        “ เออ สุดสอยเลยล่ะ เฮ้ย ! ไอ้ภู มึงไม่ได้หลับเหรอ ”

        เขาตกใจเมื่อดึงสติกลับมาแล้วพบว่าเป็นเสียงเพื่อนที่เขาคิดว่านอนหลับสนิท

        “ เป็นชายชาติทหาร เป็นนักรบปกป้องประเทศชาติ ถ้ามัวแต่นอนหลับสนิท ใครมาทำอะไรจะรู้ได้ยังไง กูนอนไวตื่นไวเป็นปกติ ”

        “ แล้วมึงตื่นมาตอนไหนวะ ” เขาลองถามหยั่งเชิงเสียงอ่อย เพื่อนยังคงนอนหลับตานิ่งแต่ก็ตอบกลับมา

        “ ก็ตื่นตั้งแต่มึงคุยโทรศัพท์นัดแนะกับแม่เรไรที่สวนลำไยนั่นละ ”

        “ ฮะ นี่มึงแอบฟังกูคุยโทรศัพท์เหรอเนี่ย ”

        “ กูไม่ได้แอบฟัง แต่มึงคุยให้กูได้ยินเอง หูของพวกเราถูกฝึกมาให้ตื่นตัวต่อเสียงต่าง ๆ และรับฟังได้อย่างดีอยู่แล้วนี่ ”

        “ แล้ว มึงรู้อะไรอีกบ้าง ”

        “ กูรู้ทุกอย่างที่มึงไปทำ รู้ตำแหน่ง รู้กระทั่งว่ามึงใช้ถุงยางไปกี่ชิ้น ”

        “ นี่มึงแอบดูกูเหรอไอ้ภู ” เมื่อคุยถึงตรงนี้ ภูผาก็ลืมตาแล้วลุกขึ้นนั่ง

        “ ไอ้เก่ง เราเป็นนักรบ นักรบที่ต้องปกป้องประเทศชาติ ศัตรูเราก็อยู่ใกล้แค่คืบแถมมันยังมีเส้นสายมากมาย แล้วกูจะไว้ใจให้มึงเดินตามผู้หญิงที่พึ่งรู้จักกันไปในสวนมืด ๆ ค่ำ ๆ เปลี่ยว ๆ โดยที่มึงหน้ามืดตามัวจนโงหัวไม่ขึ้นขนาดนั้นได้ยังไง ถ้าผู้หญิงคนนั้นลวงมึงไปฆ่าปาดคอจะทำยังไง ”

        เก่งกล้านั่งนิ่งอยู่พักหนึ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นด้วยความสำนึกผิด

        “ กูขอโทษนะ ขอโทษที่ให้กิเลสมาอยู่เหนือความถูกต้อง แล้วกูก็ขอบคุณมึงมากด้วยที่เป็นห่วงกู ไอ้เพื่อนยาก ” ภูผาพยักหน้า

        “ หวังว่าครั้งนี้คงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่มึงทำอะไรตามใจโดยไม่ตระหนักถึงความผิดชอบชั่วดี ความถูกต้อง กฎระเบียบ เรา เสืออากาศแห่งกองทัพไทย เรา ทหารหาญชาตินักรบ มีหน้าที่ปกป้องผืนแผ่นดินและปวงชนชาวไทยทั้งปวง ถ้าเรื่องกฎระเบียบแค่นี้เรายังทำไม่ได้แล้วจะเอาปัญหาที่ไหนไปปกป้องประเทศชาติ หน้าที่เราสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด ” เก่งกล้าพยักหน้าอีกครั้ง

        “ มึงตามกูไป กูไม่รู้เรื่องเลย มึงนี่มันเสือตีนเบาจริง ๆ ”

        “ กูไม่ได้ตีนเบา มึงตัณหาหนักเอง หูอื้อตาลายเลยสิ ถึงไม่รับรู้ว่ากูสะกดรอยตาม ”

        “ แล้วมึงไปยืนดูกูตรงไหนเนี่ย ”

        “ กูไม่ได้ยืนดู ”

        “ ไม่ได้ยืนดูแล้วรู้ได้ไงว่ากูใช้ถุงยางกี่ชิ้น เฮ้ย หรือว่ามึงไปแอบศึกษาภาคปฏิบัติโดยตรงเพื่อจะปฏิบัติจริงกับแม่ค้าหน้าหวานคนนั้นวะ ” เก่งกล้าเอ่ยกระเซ้ามา

        “ ไอ้ห่า ความคิดมึงนี่ทุเรศจริง ๆ มึงกับแม่เรไรนั่นคุยเสียงดังขนาดนั้น อย่าว่าแต่เสียงคุยเลย เสียงอย่างอื่นก็ดังข้ามฝั่งแม่น้ำไปอีกล่ะมั้ง ” เก่งกล้าหัวเราะเก้อ ๆ

        “ ภู กูถามมึงจริง ๆ เหอะ มึงเคยมีอะไรกับผู้หญิงยัง ” ภูผาสำลักน้ำลายพรวดทันที

        “ นี่มึงไม่มีอะไรจะคุยแล้วเหรอ ”

        “ ก็กูอยากรู้อะ มึงเหมือนหลวงพ่อ อยู่ในกรอบในระเบียบตลอด กูไม่เห็นมึงจะเคยสนใจผู้หญิงคนไหนบ้างเลย ”

        ภูผานิ่ง ไม่ตอบ อันที่จริงเขาก็เคยผ่านผู้หญิงมาบ้างจากการชักนำของราม เพื่อนสนิทที่เติบโตมาด้วยกันในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าบ้านอ้อมกอด ในวัยกำลังคึกคะนอง รามพยายามหาเหตุผลมาหว่านล้อมเพื่อจะพาเขาไปอาบอบนวด โดยให้เหตุผลว่า เกิดเป็นชายชาตรีถ้าไม่เคยผ่านผู้หญิง ไม่มีประสบการณ์จะสมชาติชายได้อย่างไร เพราะรามคงเห็นเขาไม่เคยมีแฟนเลยเป็นห่วง เขาก็เลยเห็นด้วย

        เขาก็เหมือนผู้ชายทั่วไป พอเห็นผู้หญิงสวย ๆ มาเปลือยกายยั่วยวนตรงหน้าก็มีปฏิกิริยาทางธรรมชาติเป็นธรรมดา บทรักของเขาหนักหน่วงร้อนแรงจนผู้หญิงในอาบอบนวดต้องร้องขอ เขาไปเที่ยวอยู่สี่ห้าครั้งก็ไม่ไปอีกเลย เพราะเขามั่นใจว่า ผู้ชายที่จะเก่งในเรื่องร่วมรักไม่จำเป็นต้องผ่านผู้หญิงมากมายหลายครั้ง แต่มันมาจากธรรมชาติที่สรรค์สร้างมาแล้วต่างหากที่จะสอนให้คนเรียนรู้และทำตามความต้องการทางร่างกาย อย่างที่เขาพิสูจน์มาแล้ว

        “ เฮ้ย ทำไมเงียบวะ มึงมีอะไรในใจหรือเปล่า หรือมึงไม่ชอบผู้หญิง บอกกูได้ตรง ๆ นะ ”

        “ ไอ้ห่า ” เขาเอ่ยตอบเพื่อนมาเพียงแค่นี้ก็ล้มตัวลงนอน ขี้เกียจจะเสวนาเรื่องไร้สาระต่อไป

        “ ภู ”

        “ อะไรอีกวะ กูจะนอนแล้ว ”

        “ อีกคำถามเดียว มึงชอบน้องบัวตอง แม่ค้าหน้าหวานใช่ปะ ”

        ภูผาหัวใจกระตุกทันทีที่ได้ยินชื่อเธอ เขาเงียบ

        “ ใช่ไหม ” เขาก็ยังเงียบ

        “ ถ้ามึงไม่ชอบ กูจีบนะ ” ภูผาลืมตาทันที

        “ ไร้สาระ ”

        “ ฮั่นแน่ ”

        “ หุบปากแล้วนอน ไอ้เก่ง ไม่งั้นกูจะเขียนรายงานเรื่องมึงไปทำศึกกับแม่สาวเรไรนั่นให้ผู้บังคับบัญชาทราบ ”

        “ เออ เงียบก็ได้วะ ” นิ่งไปสักพัก เสียงแหบห้าวก็เรียกมาอีกครั้ง

        “ ไอ้ภู ”

        ครั้งนี้เสืออากาศภูผาไม่ยอมนิ่งอยู่เช่นเคย เขาลุกพรวดหยิบมีดพกติดตัวมากดสปริงดังฉับ กระโจนทีเดียวประชิดตัวเก่งกล้า มือข้างหนึ่งคว้าคอแล้วกด อีกข้างจี้ปลายมีดแหลมเกือบติดคอหอย เรืออากาศโทเก่งกล้าตาเหลือก อ้าปากพะงาบ ๆ

        “ ไอ้ภู มึงเล่นอะไรเนี่ย เล่นพิเรนทร์ ๆ เดี๋ยวผีผลักนะเว้ย ”

        “ กูไม่ได้เล่น กูเอาจริง ” ใบหน้าหล่อเหลาเงียบขรึมของเพื่อนมีประกายตาดุดันแข็งกร้าวที่เขาสบสายตาแล้วเสียวสันหลังวาบ

        “ ถ้าขืนมึงยังแหกกฎ ออกไปหาแม่เสือสาวนั่นอีกละก็ กูจะใช้มีดนี้แทงเข้าที่คอหอยแล้วค่อย ๆ ปาดให้หัวมึงหลุดออกจากบ่า จากนั้นกูจะหั่นแยกอวัยวะมึงออกเป็นส่วน ๆ เสร็จแล้วจะเอาไปฝังไว้ในสวนลำไย มึงจะได้ตายอย่างมีความสุข สงบสุขอยู่ในที่ที่มึงเคยขึ้นสวรรค์กับแม่สาวนั่น ดีไหม ” เสียงแหบห้าวแข็งกร้าวน่ากลัว เก่งกล้ายกมือไหว้เพื่อนปะหลก ๆ

        “ กูไม่ทำแล้ว ภู กูสัญญา ไม่ทำแล้ว ปล่อยกูไปเถอะนะ ” ภูผาปล่อยมือจากคอเพื่อน แต่ยังยกมีดขึ้นชี้หน้า

        “ แล้วก็เงียบด้วย กูจะนอน ถ้ามึงเรียกกูอีกครั้งหนึ่งนะ กูจะเอามีดนี่กรีดปากมึงให้ไปถึงหูทั้งสองข้าง ”

        เก่งกล้าพยักหน้าแล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุม ไอ้ห่า ทำไมเพื่อนเขามันน่ากลัวแบบนี้วะ เขาไม่กล้าทำอีกแล้ว เห็นสายตาก็รู้ว่ามันเอาจริง ถ้าขืนฝืนคำสั่งมันอีกละก็อาจได้ตายสงบอยู่ในสวนลำไยตราบชั่วนิรันดร์

        ภูผาเดินหันหลังมา เก็บมีดพับไว้ข้างตัวเช่นเคย เขาดึงผ้าห่มขึ้นถึงหน้าอกแล้วหลับตา ริมฝีปากยกยิ้มนิดหนึ่ง กับเก่งกล้าต้องเล่นไม้แข็งไม่งั้นจอมกะล่อนลื่นเหมือนปลาไหลต้องหาช่องทางไปซุกซนอีกแน่

        สักห้านาที เก่งกล้าก็หลับไปอย่างรวดเร็วเพราะเหน็ดเหนื่อยจากการกรำศึกกับแม่สาวไฟแรงสูงนั่น แต่คนที่ไม่หลับกลับกลายเป็นผู้หมวดภูผาที่ลืมตาโพลงจ้องผ้าเต็นท์อยู่อย่างนั้น เพราะหลับตาคราใดก็เห็นแต่ใบหน้าหวาน ๆ มายิ้มให้อยู่ร่ำไป