แม่ค้าหน้าหวาน
1192 Words
“ บ๊ะเจ้า แม่เจ้าประคุณรุนช่อง ขาวหยั่งกะหยวกกล้วย ไอ้ภูมันผิดปกติทางเพศหรือเปล่าวะเนี่ย แหม ถ้ามีอย่างนี้มาหาให้เก่งหน่อยนะ พ่อจะจัดให้ ฟ้าเหลืองไม่ได้หลับได้นอนกันเลยทีเดียวเชียว ” พลางเดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าโต๊ะของหญิงสาว เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“ ฉันมาหาผู้หมวดภู ”
“ ครับผม ทราบแล้ว ผู้หมวดภูไม่อยู่ครับ ” เธอขมวดคิ้วทันที
“ ไม่อยู่ ไม่อยู่แล้วไปไหน นี่มันเวลางาน ปกติพี่ภูไม่เคยออกไปไหนอยู่แล้ว ”
“ ไม่ทราบครับ ”
“ นี่ นายเป็นทหารรับใช้ประสาอะไรเนี่ย นายไปไหนไม่รู้เรื่อง ” เก่งกาจหน้าตึงทันทีที่ถูกเธอสบประมาทว่าทหารรับใช้
“ นี่ คุณผู้หญิงคนสวย กรุณาดูบั้งผมด้วยว่ายศอะไร ผม เรืออากาศโทเก่งกล้า เกริกไกร นักบินประจำฝูงบินขับไล่ F16 แห่งกองทัพอากาศ คนใหม่ที่ถูกแต่งตั้งพร้อมกับพี่ภูของคุณ และเป็นเพื่อนสนิทกับไอ้ภูด้วย ” เธอยกริมฝีปากขึ้นยิ้มในที
“ อ้อเหรอ โทษทีนะ พอดีราศีมันไม่จับ ก็เลยมองว่าเป็นได้แค่ทหารรับใช้ ”
เก่งกล้าขบกรามเป็นสันนูน เขาเสียด้วย เขาที่ไม่เคยยอมใคร แล้วผู้หญิงคนนี้มาใช้คำพูดดูถูกเขาถึงสองครั้งติดกัน เก่งกล้าหรือจะยอม
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ถือสาคนที่ระดับสติปัญญาต่ำกว่าปกติ ” เธอจ้องหน้าเขาเขม็งอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ นี่ แกว่าใครระดับสติปัญญาไม่ปกติ แกรู้ไหมว่าฉันลูกใคร ”
“ นั่นไง คนปกติที่ไหนเค้าจะจำพ่อแม่ตัวเองไม่ได้ ต้องมาถามคนอื่นว่าฉันลูกใคร โถ แม่คุณ น่าสงสาร ”
“ อร๊าย ! แก แก ฉัน ฉันจะฟ้องคุณพ่อ ”
“ โถ ๆๆ โตจนหมาเลียตูดไม่ถึง ไม่พอใจอะไรจะวิ่งไปฟ้องพ่อ เด็กอนุบาลเค้าทำกันคุณ ” พูดจบก็หัวเราะหึ ๆ ยิ่งทำให้เธอปรี๊ดหนักกว่าเก่า
“ ฉันจะฟ้องคุณพ่อให้ปลดแกออก ไอ้บ้า ไอ้ผู้ชายปากหมา ”
“ เชิญขี่ม้าสามศอกไปบอกพ่อคุณเลยนะครับ ยศที่ผมได้มา ผมเรียน ผมมุ่งมั่น ใช้ความสามารถและสติปัญญา กำลังแรงกายกว่าจะแลกมาได้ ไม่ใช่จับฉลาก จะได้มาปลดกันได้ง่าย ๆ ไม่ได้เหมือนใครบางคน นั่งสวย ๆ ไปวัน ๆ พ่อส่งไปเรียนเมืองนอกก็เรียนไม่จบ น่าสมเพช ”
ชื่อเสียงความสวยของเกวลินใคร ๆ ก็เลื่องลือ แต่มันมาพร้อมกับความเกเรและไม่ตั้งใจเรียน เรื่องเรียนไม่จบใคร ๆ ก็รู้กันทั่ว
“ กรี๊ด ! แก แกว่าฉันเหรอ ”
“ เปล่า ผมยังไม่ได้ออกชื่อเลย แค่ยกตัวอย่างให้ฟัง เอ้า นี่คุณเรียนไม่จบเหรอเนี่ย ตาย ผมขอโทษนะครับ แค่พูดลอย ๆ ไม่คิดว่าจะไปสะกิดต่อมใครเข้า ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ คุณคนสวย ”
“ ไอ้บ้า แก ฉันจะจัดการแกแน่ คอยดู ” เขาหันมายักคิ้วให้เธอ
“ จะจัดการผมจำชื่อผมไว้ให้แม่นนะครับ ผม เรืออากาศโทเก่งกล้า เกริกไกร ไอ้หนุ่มสุพรรณ เสืออากาศสุดหล่อแห่งกองทัพอากาศไทย รูปร่างสูงใหญ่ ลีลาดี ” ก่อนจะส่งยิ้มทะเล้นให้แล้วเดินจากไป ทิ้งให้คนสวยยืนกรี๊ด ๆ ดิ้นเร่า ๆ อยู่คนเดียว
*****************************************************
และแล้ววันเดินทางสู่เชียงรายเพื่อภารกิจเสือสยบมารก็มาถึง กำลังพลที่ได้รับการแต่งตั้งภายใต้การนำของเรืออากาศโทภูผา ดำรงค์ธรรม และเรืออากาศโทเก่งกล้า เกริกไกร ไปถึงฐานทัพเชียงรายเวลาบ่าย ค่ายชั่วคราวสำหรับกำลังพลสนับสนุนของกองทัพอากาศทั้งหมดถูกสร้างขึ้นริมแม่น้ำเป็นเต็นท์สนามง่าย ๆ ซึ่งไม่มีปัญหาสำหรับเสืออากาศที่ถูกฝึกมาอย่างดีทุกนายอยู่แล้ว อยู่ง่าย กินง่าย พร้อมตายเพื่อชาติ
ทั้งหมดรายงานตัว เข้าที่พัก เก็บของเรียบร้อย ถึงเวลาสี่โมงเย็นชผู้หมวดภูผาก็ทำการเรียกกำลังพลอากาศทั้งหมดมาฝึกตามปกติ เขาไปสำรวจสถานที่รอบฐานทัพมาแล้ว ผู้หมวดจึงสั่งตั้งแถวและวิ่งออกกำลังทันที โดยมีหมวดภูกับหมวดเก่งนำแถววิ่งไปตามถนนเลียบแม่น้ำ
หมวดเก่งนั้นถนัดการร้องเพลงลูกทุ่งอยู่แล้ว เนื่องด้วยแม่ของเขาเป็นลิเกเก่า การวิ่งเฉย ๆ ก็ไม่ใช่สไตล์หมวดเก่ง เขาจึงนำร้องเพลงลูกทุ่งสุดโปรดประจำกองทัพอากาศ ให้เหล่าเสืออากาศด้านหลังที่วิ่งตามด้านหลังร้องพร้อมกันไปด้วย
การมีทหารมาวิ่งเลียบคลองเป็นปรากฏการณ์ใหม่ของคนแถวนั้น เพราะปกติทหารกองทัพบกแห่งฐานทัพเชียงรายก็จะฝึกในกรม ทั้งสาวแก่แม่หม้ายจึงสะกิดกันออกมารอดูปาดน้ำลายกันเป็นแถว ๆ ซึ่งไม่ใช่เพียงแต่เป็นที่พึงใจของสาว ๆ เท่านั้น เหล่าเสืออากาศทั้งหลายก็ถูกอกถูกใจกันเป็นอย่างยิ่งที่ได้วิ่งไปมองสาวไป ช่างมีความสุขเหลือเกิน ไม่เว้นแม้หมวดเก่งกล้าผู้ได้รับหน้าที่เป็นผู้นำ จะมีก็แต่หมวดภูผาที่วิ่งหน้าตึงไม่มองหน้ามองหลังมองข้างอยู่คนเดียว เขายังคงเป็นเสืออากาศก้อนหินคนเดิมที่ไม่เคยวอกแวก อยู่ในกรอบเสมอ
ทั้งหมดวิ่งผ่านคลองไปจนถึงบริเวณที่เป็นตลาดเย็นภายในคลอง มีแม่ค้าพ่อค้าหลากหลายวัยพายเรือมาขายของ ทหารหนุ่มทั้งหลายมองลงไปตลาดน้ำ พลันนั้นก็มีเสียงกระซิบกระซาบมาเข้าหูผู้หมวดภู
“ เฮ้ย ! มึงดูแม่ค้าคนนั้นดิ น่ะ ที่ขายขนมไทยอะ น่ารักชิบเป๋งเลยว่ะ ”
“ ไหน ๆ คนไหน ”
“ นั่นไง ที่เกล้าผมขึ้นน่ะ แก้มใส ตาหวานเลย ”
“ เออ จริงด้วย ๆ ”
“ ตลาดเลิกกี่โมงวะ ฝึกเสร็จมากัน ”
“ โอเค ”
ผู้หมวดภูอดมองตามสิ่งที่น้อง ๆ พูดถึงไม่ได้ เขามองลงไปยังตลาดน้ำเล็ก ๆ ที่มีพ่อค้าแม่ค้าพายเรือเอาของมาขายหลากหลาย แล้วสายตาก็ไปกระทบกับร่าง ๆ หนึ่ง
หญิงสาวตัวเล็กบอบบางนั่งอยู่ในเรือ ใส่เสื้อม่อฮ่อมแขนยาวสีน้ำเงิน ผ้าถุงสีเดียวกัน ผมเกล้าขึ้นไปขมวดไว้กลางศีรษะ ใบหน้าปราศจากการแต่งแต้มสีสันใด ๆ ตากลมโต จมูกโด่งเล็ก ริมฝีปากอิ่มแย้มยิ้มนิด ๆ อยู่ตลอด ส่งให้ใบหน้านั้นยิ่งดูหวานขึ้นไปอีก เบื้องหน้าเธอเป็นขนมโบราณที่เขามองไกล ๆ พอเห็นว่าเป็นขนมตาล ขนมใส่ไส้ และอีกสามสี่อย่างที่เขามองไม่ถนัด
เธอส่งขนมให้ลูกค้าพร้อมรอยยิ้มอันหวานใส เมื่อเห็นว่ามีทหารวิ่งฝึกอยู่ก็เลยเสมองขึ้นมาด้วยเหมือนคนอื่น ๆ ใบหน้านั้นยังเปื้อนยิ้มอยู่ ผู้หมวดภูผาเผลอมองลงไปสบตากับเธอโดยไม่รู้ตัว
- Writer
