Oops ! I mean it!

Prologue

Hindi ko alintana ang ingay ng paligid.

Kahit na luha ko'y sa mata nangingilid.

Kalungkutan ay bumalot kasiyahan ay nasaid.

hindi ko mapigilang malagot na ang mga lubid.

.

.

.

.

.

Kung bibigyan ako ng pag kakataong maging totoong masaya, Kahit sabihing sa kabilang buhay pa. Pupuntahan ko para lang makapag pahinga.

.

.

.

.

.

Ang bata ko pa para maranasan lahat ng ito. Ginagawa ko ang lahat para maging masaya ang ibang tao. Pero pag dating saakin wala man lang may gusto. Gawin din sana sa akin kung pano ko paligayahin ang tao.

.

.

.

.

Iyak tawa, yun lang ang kayang magawa. Kahit isigaw ko pa wala ding maaawa

Kahit umiyak pa ko ng dugo na para ng lawa. Wala pading tutulong lahat sila nag sawa.

.

.

.

.

Habang pinupulupot ko ang lubig sa aking leeg, Napapaisip ako kung sakin ba ay may makikinig?

Wag ko nalang kayang gawin dahil sayang ang pag ibig ? Kahit sa huli sana saking mata may tumitig..

,....

Walang say say ang buhay ko..... Gusto ko ding magig masaya . gusto ko din naman sana ..... Pero bakit ?

"Skai !Please makinig ka ! Wag mong gawin yan ! Skaii !"

Lumingon ako para tingnan ang boses na parang pamilyar. Pero huli na ang lahat para pigilan . Buo na ang loob ko para tuluyang wakasan.

"Sorry." Yun lang ang tangi kong nasabi sa kanya.

At nilisan ko na ang mapanakit na mundong ito.

Ayoko na.