เล่ห์สวาทจอมลวง

Chapter .3 **ประจันหน้า**....

“วินเซ้นต์ขาดความอบอุ่น เพราะคุณ!! มัวแต่ยุ่งกับการทำงาน เด็กเล็กๆ ต้องการครอบครัว ไม่ใช่ทิ้งให้เขาอยู่กับใครก็ไม่รู้? โดยที่คุณออกไปตะลอนๆ อยู่ข้างนอกกับคนอื่น!!...ปล่อยให้เขาอยู่กับความเดียวดาย...จนตอนนี้พฤติกรรมของวินเซ้นต์จัดอยู่ในขั้นอันตราย และหากเป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ เขาจะเป็นเด็กที่มองโลกในแง่ร้าย เป็นคนเอาแต่ใจ และแข็งกระด้าง...ดิฉันต้องการให้คุณเปลี่ยนพฤติกรรมเสียใหม่ค่ะ คุณควรจัดสรรเวลาให้วินเซ้นต์มากกว่านี้อีกสักหน่อย อย่างน้อยควรมีกิจกรรมร่วมกันในครอบครัวบ้าง!! ปัจจัยหลักของคุณไม่ใช่เงินแล้วนี่คะ? เมื่อออกจะร่ำรวยมหาศาล... ถึงเวลาที่คุณควรใส่ใจลูกชายให้มากกว่านี้แล้วค่ะ ก่อนที่จะสายเกินแก้”

ชายหนุ่มมองริมฝีปากจิ้มลิ้มที่ขยับพูดไม่หยุดเพลินๆ เขาจับใจความไม่ได้สักอย่าง เมื่อสิ่งที่กำลังสนใจคือ อยากลิ้มรสริมฝีปากสีเชอรี่สุกตรงหน้า จนเมื่อเธอเงียบไปเขาจึงหลุดออกมาจากภวังค์...

“เข้าใจที่พูดไหมคะ?” เพราะมองภาพตรงหน้าไม่ชัด มณีรินจึงไม่รู้ว่าขณะนี้สายตาคมวาวของแองเจลโร่เปลี่ยนไป มันฉ่ำวาวและกรุ้มกริ่ม...กระลิ้มกระเลี่ย...

“พอเข้าใจอะนะ แต่ฉันคงทำตามที่เธอพูดไม่ได้หรอก ก็รู้ๆ งานฉันยุ่ง!!”

“คุณเป็นผู้บริหารที่ยอดเยี่ยม... แต่สอบตกเรื่องการบริหารเวลาค่ะ...ดิฉันเห็นคุณตามสื่อบ่อยม๊าก...แต่คุณกลับบอกว่าไม่มีเวลาให้ลูกตัวเอง...ทำไมล่ะคะ?” เธอขบเม้มริมฝีปากล่างของตัวเอง เมื่อเผลอตัวจิกกัดเขาเข้าให้...

“คุณครูเห็นฉันผ่านสื่อ...สนใจฉันหรือไงล่ะ? อยากจะลองมาเป็นคู่ควงฉันสักคืนไหมล่ะ...ฉันเป็นเจ้าบุญทุ่มนะขอบอก... และหากถูกใจฉันมีโบนัสพิเศษแถมเพียบ”

“เท่าที่เห็นในคอลเลคชั่นของคุณแองเจลโร่ก็มีผู้หญิงรุม!! ตอมมากมาย...แทบจะจำหน้าได้ไม่หมดแล้วนะคะ คุณเป็นนักรัก เป็นคาสโนว่าที่ยอดเยี่ยม แต่เป็นพ่อที่แย่ที่สุดเท่าที่ฉันรู้จัก...ดิฉันมีเรื่องคุยกับคุณแค่นี้ค่ะ เมื่อไม่เข้าใจก็เรื่องที่ดิฉันพยายามบอกก็คงต้องขอตัว คงต้องโทษเวรโทษกรรม...มันเป็นเวรกรรมของวินเซ้นต์ค่ะ!! ที่เกิดมามีพ่อเป็นคุณ!!” หญิงสาวกระแทกเสียงตอบ เธอผุดลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธจัดและพยายามคลำหาทางออกไปด้านนอก ไม่คิดจะขอความช่วยเหลือจากชายหนุ่มเจ้าของห้อง ที่อยากทำที่สุดคือกระแทกใบหน้าหล่อเหลานั่นด้วยกำปั้นไม่มีรูของเธอสักที คนอะไรจิตใจสกปรก...คิดต่ำ มองผู้หญิงเป็นเครื่องเล่น และมองต่ำอยู่แค่ช่วงเอว และแถวๆ สะดือ!!

“จะรีบไปไหนล่ะ เราสองคนยังตกลงกันไม่เสร็จเลยนะ จะรีบหนีไปไหนเสียแล้วล่ะ” ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นยืน เขาเดินอ้อมโต๊ะทำงาน ถลาไปดักหน้าของมณีริน กางแขนออกกั้น และเกือบจะรวบหญิงสาวเข้ามากอด หากเธอไม่ฉากหลบไปเสียก่อน

“ถอยไปค่ะ เวลา30 นาทีของดิฉันหมดลงแล้วค่ะ...และดิฉันต้องการกลับ”

“เรายังคุยกันไม่จบนะคุณครู ฉันต่อเวลาให้...” ชายหนุ่มสืบเท้าเข้าใกล้และหล่อนก็เดินถอยหลังหนี จนกระทั้งบั้นท้ายกลมกลึงแนบชิดกับขอบโต๊ะทำงานตัวใหญ่ สิ้นทางหลีกหนีเข้าจนได้...เธอหลงจนมุมเขาเข้าจนได้ เพียงเพราะสายตามีปัญหาของตัวเองและแว่นตาของเธอถูกชายหนุ่มยึดครองไว้

เอายังไงดี ตาก็มองเห็นไม่ชัด หนทางหนีของเธอริบหรี่เต็มที!! ตรงหน้าก็มีผู้ชายตัวใหญ่ยักษ์ และเขากำลังคุกคามเธออยู่เสียด้วยสิ!! ทางรอดของตัวเองอยู่ตรงไหนนะ? มณีรินพยายามหาทางหนี แต่มันช่างมืดมนเหมือนดวงตาของเธอเหลือเกิน

“คุณแองเจลโร่ ดิฉันเป็นคุณครูของวินเซ้นต์ค่ะ ไม่ใช่ผู้หญิงในคอนโทรนของคุณ เพราะฉะนั้นช่วยหลีกทางให้ดิฉันด้วย ดิฉันต้องการกลับ...” ไอร้อนๆ แผ่กระจายออกมาจากร่างสูงใหญ่ด้านหน้า...กลิ่นโคโลญหลังโกนหนวดส่งกลิ่นหอมฟุ้ง มันชวนให้หัวใจเธอเต้นกระเส่า เลือดในร่างกายเริ่มสูบฉีดแรง จนผิวแก้มของมณีรินขึ้นสีระเรื่อ

“ไม่ทันแล้วล่ะคนสวย...ฉันอยากชิมริมฝีปากของเธอเสียก่อน ...ว่ามันจะเผ็ดร้อนเหมือนคำพูดของเธอไหม?” ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ลมหายใจร้อนผะผ่าวเป่ารดพวงแก้ม เมื่อเธอเบี่ยงใบหน้าหนีได้ทัน

“อย่าน่ะ...คุณไม่มีสิทธิ์!!” เธอตวาดเสียงสั่นพร่า โก่งตัวหนีสุดฤทธิ์ แต่มันเหมือนกับว่าไม่มีประโยชน์อะไรเลย เธอถูกล้อมกรอบให้อยู่ในวงแขนแข็งแรง สิ้นทางหลีกหนี...

“หึ...งั้นรึ?” ชายหนุ่มกดปลายจมูกกับผิวแก้มเปล่งปลั่งตรงหน้า เขาสูดกลิ่นหอมชื่นใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ๆ เป็นกลิ่นหอมเย็นๆ ไม่มีกลิ่นแปลกปลอมปนมานอกจากกลิ่นสาปสาวล้วนๆ

“อี๋!! คนบ้าหน้าด้าน ฉันไม่ใช่ผู้หญิงข้างทางที่คุณจะมาลวนลามได้ง่ายๆ นะ ปล่อย!! บอกให้ปล่อย...” มือเล็กๆ ทั้งผลักทั้งดันแต่กำแพงเหล็กหนาๆ ด้านหน้า แต่มันหาได้ขยับสักคืบสักเซ็น เขากลับเบียดลำตัวเข้าใส่หนักกว่าเก่า ริมฝีปากร้อนผ่าวเคลื่อนที่เข้าปิดทับเสียงร้องน่ารำคาญ ขยับบดเบียด ขบเล็ม กลีบปากอ่อนบาง ขบเม้มและเซาะไซ้ สอดแทรกปลายลิ้นสากๆ แทรกลึกเข้าไปในอุ้งปาก ค่อยๆ ตะล่อมกวาดต้อนความหวานหอมละมุนละไม ดูดซึมความหวานฉ่ำ และเกี่ยวกระหวัดรัดร้อยเรียวลิ้นเล็กๆ ที่กระทดหนีอย่างลุกลน...ด้วยความเพลิดเพลิน ความหอมหวานที่ได้รับเหมือนน้ำทิพย์ชโลมใจ เขาสูบ เขาดูดดื่ม ด้วยความชื่นมื่น ฝ่ามือร้อนผ่าวบังคับช้อนท้ายทอยให้แหงนเงยขึ้น เพื่อจะได้รับจุมพิตได้อย่างถนัดถนี่มากขึ้น เพิ่มความรื่นรมย์ เสียงหัวใจของใครบางคนเต้นเป็นจังหวะร็อค เสียงครางของใครบางคนอีกเช่นกัน ครางแผ่วๆ เหมือนกำลังจะขาดใจ มณีรินเผลอตัว เธอลืมตัวลืมความตั้งใจ เผลอไผลแหงนใบหน้ารับจูบ!! ด้วยความหลงลืม เผลอตัวตกลงไปในบ่วงเล่ห์ เวียนว่ายอยู่ในกระแสธารพิศวาส ที่ผู้ชายสมบูรณ์แบบคนหนึ่งยัดเหยียดให้ รสหวานหอมที่เคยได้แต่ฝัน...รสจูบจากเพศตรงข้ามที่เคยได้แต่มโนเอาเองในใจ วันนี้เธอได้รับรู้อนุภาพของมันแล้ว มันหวานฉ่ำกระเส่าปอด ร้อนวูบวาบ...และแผดเผาสติสัมปชัญญะของเธอจนเหือดหาย สิ้นการควบคุมตัว หลงอยู่ในเปลวไฟแห่งอารมณ์...ผิวกายสั่นระริกเมื่อความรู้สึกมากมายไหลปร่า เหมือนกับน้ำป่าที่ไหลบ่าจากเบื้องสูงลงที่ต่ำ พร้อมจะทำลายล้างทุกสิ่งให้ราบเป็นหน้ากลอง

“เปลี่ยนใจยังคุณครู... สนใจจะไปนอนเล่นบนเตียงของฉันไหม?” เสียงกระซิบแหบปร่า กับลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดริมใบหูสติที่เตลิดลอยไปไกลเพราะฤทธิ์จูบ!! ย้อนกลับคืนมาทันที...

“ปล่อย-ฉัน-ค่ะ” เธอเค้นเสียงออกมาอย่างอยากลำบาก...เมื่อริมฝีปากกำลังจะถูกปิดทับซ้ำอีกครั้ง ไม่มีเสียงตอบ แองเจลโร่เกือบจะปิดปากอิ่มได้สำเร็จหากว่า...!!

ปึก!!... “โอ้ย!!” เสียงกระทบกันของอะไรสักอย่างดั่งลั่น ตามด้วยเสียงร้องโอดโอย...ร่างสูงใหญ่ทรุดฮวบลงไปกองที่พื้น สองมือกุมกลางหว่างขา ใบหน้าบิดเบี้ยวขึ้นสีแดงสลับกับสีเขียว ลำตัวคู้งอ...และครางเสียงหลง

มณีรินยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากลวกๆ เธอก้าวกระโดดผ่านหน้าชายหนุ่มไปอย่างเฉียดฉิว และออกวิ่งหน้าตั้ง ก่อนจะไปหยุดยืนตรงหน้าประตูห้อง และยกปลายนิ้วขึ้นดึงหนังตาล่าง แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ชายหนุ่มที่กำลังดิ้นพลาดๆ ก่อนจะเผ่นแนบออกไปจากห้อง ทิ้งไว้แค่ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งถูกหัวเข่าพิฆาตกระทุ้งกล่องดวงใจแบบจังๆ จนเจ็บปวดเจียนตาย

“บอส!! เป็นอะไรครับ” เคล้ารีบวิ่งสวนเข้ามาในห้องทำงานเจ้านาย หลังจากมณีรินวิ่งเผ่นแนบออกไป เขาทำหน้าปั้นยากเมื่อเห็นสภาพของผู้ยิ่งใหญ่ที่กำลังนอนบิดไปบิดมาอยู่กลางห้องทำงาน...

“ยัยตัวแสบ!!” แองเจลโร่กัดกรามกร้วมๆ เขาถูกหักหน้าด้วยการปฏิเสธ...แถมซ้ำด้วยการเจ็บตัว แบบที่ไม่เคยเจอะเจอ...ผู้หญิงบ้าๆ นั่นเอาหัวเข่าเล็กๆ มากระแทกสิ่งมหัศจรรย์ที่สาวๆ ร้องครางทุกครั้ง ยามที่เขาแทรกผ่านเข้าไปในร่างกายของพวกหล่อน แต่ยัยครูบ้านั่น!! กลับทำร้าย...คอยดูเถอะ!! เขาจะเอาไอ้ที่เธอทำให้เจ็บ ไปยัดใส่ร่างกายของเธอ จนกว่าหล่อนจะร้องขอความเมตตาเขาถึงจะเลิก...สักวันหนึ่ง คอยดู... ชายหนุ่มอาฆาตในใจ เขาจะต้องจัดการปราบพยศยัยครูป้าแม่ชีคนนี้ จะลิ้มรสหล่อนและทรมานให้หล่อนครางจนแทบขาดใจตาย โทษฐานที่หล่อนทำให้เขาเจ็บตัว...

“ห้าม-พูด-ให้-ใคร?-รู้-นะเคล้า- เรื่องนี้แพร่งพรายออกไป แก-ตาย!!” เสียงกระซิบรอดไรฟันเป็นระเบียบ เขาเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก เพราะกำลังเจ็บปวดกล่องดวงใจจนน้ำตาแทบเล็ด!! ต้องเห็นดีกันแน่... เขาไม่ยอมให้เรื่องนี้มันจบลงแบบนี้หรอก เขาต้องเอาคืน!! แองเจลโร่มองแว่นตากรอบโตนิ่งๆ เธอกับเขาต้องเจอกันอีกแน่...

บอดี้การ์ดหนุ่มกลั้นยิ้ม เขาเสก้มหน้า และแอบชื่นชมคุณครูคนสวย...แอบยกนิ้วให้กับความใจกล้าของหล่อน...นับว่าเป็นยอดหญิง ที่ทำให้มาเฟียตัวเอ้ ล้มลงไปกองที่พื้นแบบหมดสภาพ...