ตอนที่ 7/1
1249 Words
เมื่อเดินมาสุดทางเธอก็โดนดูด ด้วยแรงอะไรซักอย่าง โดยไม่ได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ
" อ๊าาา อูย ซู๊ดดดด เจ็บจัง.."
" รั๋วเอ๋อ ลูก ฮือ ๆ ลูกตื่นแล้ว ฮึก ... "แม่หลิน
" พี่สาวรอง ครับ .." จางหมิ่น
" คุณแม่ ครับ รั๋วเอ๋อ รู้สึกตัวแล้วหรือครับ"
อี้เฉิน ได้ยินเสียงในห้องจึงเดินเข้าเขาออกไปเอาน้ำร้อนมาเติมเหงือกน้ำพอดี
" เมื่อกี้แม่ได้ยินเสียง รั่วเอ๋อ พูดแต่ยังไม่ตื่นเลย คงใกล้แล้วหล่ะ อาเฉิน " อี้เฉินเดินไปข้างเตียง
" คุณครับ คุณรู้สึกตัวยัง ลืมตาหน่อยได้ไหมครับ "
จือรั่ว รู้สึกตัวแล้ว แต่ยังเบลอ ๆ อยู่จึงยังไม่กล้าลืมตามาดู รอบๆ และอีกอย่างเธอรู้สึกปวดไปทั้งตัว จะไม่ปวดได้ไงบันใดตั้งกี่ขั้น นี่จะพิการหรือเปล่าก็ไม่รู้ คิดแล้วก็แค้นฮึ แต่ที่สำคัญคือทำไมเจ็บจัง ขยับแขนขา ขยับตรงไหนก็เจ็บ เธอค่อย ๆ ลืมตาแต่ก็แสบตาจนต้องหลับตาลงอีกครั้ง นอนมากี่วันหล่ะเนี๊ยะ .
"รั่วเอ๋อ ลูกฟื้นแล้วใช่ไหม ดี จริง ๆ " แม่หลิน
" แม่ " เธอขยับปากเบา ๆเพราะคอแห้งมาก
" คุณครับ ดื่มน้ำหน่อยนะครับ " อี้เฉิน
จือรั่ว ค่อย ๆดื่มน้ำอุ่นลงคอ เหลือบมองหน้าอี้เฉินนิดหน่อย ถามว่ารู้สึกยังไง ก็เขินบ้างหล่ะ จากสภาพตัวเองตอนนี้คงไม่น่าดูเท่าไหร่ สาว สวย หมวย เอ็กซ์ อย่างฉัน ก็น่ะ
" แม่คะ หมอว่ายังไงบ้างค่ะ หนูพิการไหม ค่ะ"
" โถ ลูก ไม่เป็นไรแล้ว หมอบอกโชคดีที่ไม่มีส่วนไหนหัก แต่หัวกระแทกแรง ต้องรอดูตอนหนูฟื้น นี่แหล่ะ จ้ะ"
" คุณไม่ต้องกังวลนะ หมอบอกถ้าคุณฟื้นขึ้นมาก็ถือว่าปลอดภัยแล้ว ผมไปเรียกหมอก่อนนะครับ"
" ค่ะ " ตอบตามสไตล์ จือรั่ว ( เฝ้ากันนานซึมซับ)
หมอเข้ามาตรวจและถามอการฉันเพื่อทดสอบ สติ ของฉันตามปกติ
" คนป่วย ไม่น่าเป็นห่วงแล้วหล่ะครับ ชีพจรเต้นปกติแล้ว รอดูว่ายังปวดหัวไหม อีกวันสองวันก็กลับบ้านได้แล้วครับ"
"ขอบคุณคุณหมอมากค่ะ"
" พี่รอง ครับ หิวไหมครับ"
" อืม พอหมิ่นเอ๋อ พูดพี่สาวก็หิวเลย " เธอคิดถึงตี๋เล็กของเธอ เหมือนกันป่านนี้คงร้องให้ขี้มูกโป่งแล้ว
" ครับ ผมไปซื้อโจ๊กมาให้นะครับ"
" เดี๋ยวแม่ไปซื้อด้วยจะได้ซื้ออย่างอื่นให้พี่เขยด้วย "
" ไม่เป็นไรครับแม่ ผมยังไม่หิว ...โคลก..คอกก." เสียงท้องร้อง
" ไม่ต้องเกรงใจ แม่จัดการเอง ฝากดูรั่วเอ๋อ ทีนะ"
" ครับ ขอบคุณครับแม่"
จือรั่ว ทำเป็นไม่ได้สนใจเสียงท้องร้อง ของสามีก็พอเข้าใจหล่ะนะ เพราะเห็นเป็นเรื่องธรรมชาติ แต่พอเห็นใบหูของเขาแดงก็รู้ว่าเขาคงอาย .
" คุณได้ทานอะไรบ้างไหมค่ะ "
" ผม กินไม่ค่อยลงครับ ผมกลัวคุณนอนไม่ตื่นขึ้นมา นี่ถ้าผมดูแลคุณดีกว่านี้คงไม่เป็นแบบนี้ ผมขอโทษนะครับ"
" มันใช่ความผิดของคุณที่ไหนกันค่ะอย่าโทษตัวเองเลย ค่ะ"
" เดี๋ยว ผมคงต้องขอทำห้องใหม่หรือไม่ก็สร้างบ้านใหม่ คงต้องคุยกับพ่อแม่ ดูครับ"
" ค่ะ ค่อยว่ากันเถอะค่ะ แต่ตอนนี้ฉัน เอ่อ อยากเข้าห้องน้ำค่ะ "
" ครับ เดี๋ยวผมพาไป คุณพอจะเดินได้ไหม เจ็บมากหรือเปล่า ครับ"
" ฉันขอลองก่อนนะคะ "
จือรั่ว ค่อย ๆ หย่อนขาลงจากเตียง แต่รู้สึกปวดร้าว ไปหมดจึงเซ เกือบล้ม แต่อี้เฉิงก็ประคองไว้อยู่แล้ว จึงช้อนตัวขึ้นอุ้มพาไปที่ห้องน้ำดรที่ยังเช้าอยู่คนไม่ค่อยมากนัก จือรั่ว ถึงจะเป็นคนยุคใหม่แต่ก็ไม่ค่อยได้ใกล้ชิด ผู้ชายอื่นนอกจาก พี่ชาย และ ป๊า จึงกระดากอยู่บ้าง อี้เฉินก็เข้าใจดี .
" คุณเข้าไปคนเดียวไหวไหมครับ"
" น่าจะได้ค่ะ "
" มีอะไรเรียกผมนะครับ "
" ค่ะ "
เมื่อเข้ามาในห้องน้ำ จึงรีบหยิบแปรงสีฟันยาสีฟัน โฟมล้างหน้า ออกมาพร้อมผ้าเพื่อเช็ดตัว ไม่ได้อาบน้ำแต่ขอเช็ดตัวหน่อยเถอะไมไหวจริง ๆ ก่อนจะหยิบกระจกและหวี ออกมาสางผมและรวบให้เข้าที่เข้าทางด้วยความเป็นคนที่อยู่ในวงการแฟชั่น จือรั่ว ค่อนข้างให้ความสำคัญกับบุคคลิกและภาพลักษณ์ของตัวเองเป็นอย่างมากถ้าไม่งั้นจะไม่มั่นใจในการพบปะผู้คน เธอเอากระจกออกมาส่องดูหน้าเห็นรอยเขียวซ้ำตรง หน้าผากเห็นแล้วก็ถอนหายใจ.
"เกือบเสียโฉมไหมหล่ะ "
จึงหยิบแป้งรองพื้นมามาทับบนหน้าเพื่อกลบรอยไปหน่อยไม่ให้เห็นชัดนัก แล้วจึงทาลิปกลอส เบาๆ พอเช็ดเนื้อตัวแล้วก็สดชื่นขึ้นมาบ้าง
" ค่อยยังชั่วหน่อย "
พอดูว่าโอเคแล้วจึงเปิดประตูห้องน้ำออกมา เห็น สามีของ จือรั่ว ซึ่งก็คือของฉันแหล่ะตอนนี้ อิอิ กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตากังวล คงเพราะเข้าห้องน้ำนานไปหน่อย จะให้ทำไงได้ ก็ต้องดูดีหน่อยปะ ถึงจะป่วยก็เถอะใครจะอยากดูโทรมกัน ไม่ใช่เธอแน่นอน.
อี้เฉิง ยืนรอภรรยาอยู่พักใหญ่ เริ่มกระวนกระวายใจเมื่อ จือรั่วหายไปนาน กลัวจะเป็นลมในห้องน้ำแต่พอเดินไปใกล้ ๆ ก็ได้ยินเสียง ก๊อกแก๊กอยู่ข้างใน จึงไม่ได้เรียก
พอเห็นภรรยาเปิดประตูออกมา ทั้งยังหวีผมผลัดหน้านวลผ่องเรียบร้อยก็ได้แต่แปลกใจ ว่าภรรยาเอาหวี กับแป้งมาด้วยตอนไหน ถึงคิดแบบนั้นก็ไม่ได้เอ่ยถาม แต่ก็ยอมรับในใจว่าภรรยาเขาช่างงดงามเกินไปแล้ว พอเห็นผู้ชายเดินผ่านมาและมองที่ภรรยา ก็เริ่มจะไม่ค่อยพอใจขึ้นมาทันที
" คุณเสร็จแล้วหรือครับ "อี้เฉิน เข้าไปช่วยประคองภรรยา และยืนบังไม่ให้คนมองและรีบพากลับไปที่เตียง
เนื่องจากเป็นห้องรวม ห้องน้ำไม่ได้แยก ชายหญิง แต่ดีหน่อยที่เตียงอยู่ใกล้ห้องน้ำ จึงไม่ต้องเดินไกล โรงพยาบาลสมัยนี้ก็มีแค่นี้จะหวังห้องพิเศษ เกรดเหมือนโรงแรม คงไม่มีหรอก ต่อให้ในปักกิ่งก็เถอะ
" รั่วเอ๋อ มากินโจ๊ก ก่อนจะได้กินยา หมอเอาข้าว กับยามาให้ด้วย " แม่หลิน
" ค่ะ แม่"
" อาเฉิน มานั่งกินข้าวด้วยกันเถอะ "
" ครับ ขอบคุณครับแม่"
เธอกินโจ๊กที่แม่ซื้อมาให้ โดยอี้เฉินกินข้าวโรงพยาบาลแทน และกินโจ๊กอีก 1 ถ้วย เพราะแม่ซื้อมาครบทุกคน
จื่อรั่ว มองยาแก้ปวด ที่โรงพยาบาลเอาให้เพียงอย่างเดียว จึงแกล้งหยิบยามาไว้บนมือ แล้วแอบเรียกยาแก้ปวด แก้อักเสบ มากินแทนยาที่หมอให้มา ส่วนยาของโรงพยาบาลก็โยนเข้ามิติไป
" แม่ค่ะ แม่มาหลายวันแล้วพ่อไม่ห่วงหรือคะ "
" แม่ไปโทรบอกพ่อแล้ว แต่คุยมากไม่ได้แต่พ่อรู้เรื่องแล้ว พ่อให้แม่อยู่เป็นเพื่อนลูกไปก่อน พ่อเป็นห่วงลูก มาก"
" ผมขอโทษนะครับ ที่ดูแลรั่วเอ๋อ ไม่ดี "
" อาเฉิน มันเป็นอุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้เกิดหรอก "
- Writer
